Γράφει ο Όμηρος Τσάπαλος
Follow @OmirosTsapalos
Σε μια χώρα όπου το νόημα των λέξεων έχει αλλοιωθεί μέσα από απανωτές δόσεις λαϊκισμού και παραπληροφόρησης, η πραγματική εθνική ταπείνωση βρίσκεται προ των πυλών.
Ο Αλέξης Τσίπρας σπατάλησε 5 μήνες πολιτικού χρόνου για να διαπραγματευθεί την αλλαγή του τόπου διεξαγωγής των διαπραγματεύσεων, την αντικατάσταση του όρου «τρόικα» από τον όρο «θεσμοί» και την επέκταση ενός Μνημονίου που στην αρχή δεν ήθελε να παραδεχτεί, τώρα όμως επιζητά την εκ νέου επέκταση του γιατί χωρίς αυτήν δεν θα μπορούν οι ελληνικές τράπεζες να βρίσκονται υπο την προστασία της ΕΚΤ.
5 μήνες δήθεν διαπραγμάτευσης που στο τέλος θα οδηγήσουν σε ένα τελεσίγραφο εκ μέρους των δανειστών με μέτρα δυσβάστακτα και αντιαναπτυξιακά, μέτρα τριπλάσια σε μέγεθος από το mail Χαρδούβελη, μέτρα που θα πρέπει να ψηφιστούν και κυρίως να εφαρμοστούν από την πιο αντιμεταρρυθμιστική κυβέρνηση των τελευταίων δεκαετιών.
Η «σκληρή» διαπραγμάτευση μπορεί επικοινωνιακά να περνά ως «υπερήφανη στάση της Κυβέρνησης και των Ελλήνων απέναντι στους εκβιασμούς των δανειστών», σε καμία όμως περίπτωση δεν θα αντιστοιχεί στην εθνική ταπείνωση που πρόκειται να υποστούμε αν δεν παρθούν οι μεγάλες πολιτικές αποφάσεις από τον ίδιο τον Πρωθυπουργό.
Εξαιτίας δικών του διαπραγματευτικών λαθών φτάσαμε στο σημείο να έχουμε να επιλέξουμε ανάμεσα στην Σκύλλα των νέων μέτρων και την Χάρυβδη της ρήξης με την Ευρώπη. Υπερεκτίμησε την θέση της Ελλάδας εντός της Ευρώπης και κυρίως υποεκτίμησε το consensus πολιτικής που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια από την Ε.Ε. Πολιτική που δεν μπορεί να αλλάξει μέσα σε πέντε μήνες και σίγουρα από μια υπο χρεοκοπία χώρα όπως η Ελλάδα. Ο συναισθηματισμός της αλλαγής κάλυψε την ανάγκη για ρεαλισμό και αποφασιστικότητα. Μέγα λάθος σε μια Ευρώπη που τα τελευταία χρόνια εστιάζει στην οικονομική ενοποίηση και όχι στον πολιτικό οραματισμό.
Ο Πρωθυπουργός πλέον έχει να επιλέξει ανάμεσα στην λιγότερο επίπονη απόφαση για το κόμμα του και την λιγότερο καταστροφική για την χώρα. Έχει να επιλέξει ανάμεσα στην πολιτική του ηγεμονία, πάνω όμως σε στάχτες μιας βίαιης εξόδου από τον σκληρό πυρήνα της Ευρώπης, και την πολιτική του αμφισβήτηση, η οποία όμως διασφαλίζει την παρουσία της χώρας στην ευρωζώνη και δίνει χρόνο για γενναίες μεταρρυθμίσεις σε δημόσιο και ιδιωτικό τομέα.
Η επιλογή της ρήξης είναι η πιο εύκολη. Με διάγγελμα του στις 30 Ιουνίου αναγγέλλει στον ελληνικό λαό την αθέτηση της υπόσχεσης του για πληρωμή του ΔΝΤ. Προχωρά σε έναν εθνικολαικιστικό λόγο μεγέθυνσης των ωφελειών ενός «ηρωικού ΟΧΙ» και στην συνέχεια υιοθετεί την κίνηση κεφαλαίων «ως τρόπο διαφύλαξης της εθνικής μας ανεξαρτησίας». Οι πολίτες θα βγαίνουν να διαδηλώνουν υπέρ της ρήξης τα αποτελέσματα της οποίας δεν θα τα έχουν υποστεί μέχρι τότε. Και κάθε μέρα που θα περνά θα είναι μια εκστρατεία ενημέρωσης εκ μέρους της Κυβέρνησης για τα οφέλη μιας «εθνικής οικονομικής πολιτικής». Μιας εξόδου δηλαδή από το ευρώ…
Η επιλογή του συμβιβασμού είναι πιο δύσκολη αλλά πιο εθνικά υπεύθυνη. Ο Αλέξης Τσίπρας λαμβάνει τελεσίγραφο μέτρων από τους δανειστές που θα πρέπει να ψηφίσει για να πάρει τα πρώτα χρήματα. Ο Πρωθυπουργός δεν θα βασιστεί αρχικά στους σταυρούς των φιλοευρωπαϊκών κομμάτων αλλά θα πάει προηγουμένως σε δημοψήφισμα για την έγκριση του πλαισίου από τους Έλληνες πολίτες. Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ενδεχομένως να είναι καταστροφικό για την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας (αν η Κυβέρνηση δεν συμπεριφερθεί όπως πρέπει). Αν όμως επικρατήσει το «ΝΑΙ» στα μέτρα τότε ο Αλέξης Τσίπρας θα έχει το όπλο άμβλυνσης των πιέσεων που δέχεται στο εσωτερικό της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας και θα ψηφιστούν τα μέτρα από ΣΥΡΙΖΑ, ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ. Μετά την τρικυμία, θα προχωρήσει σε ριζικό ανασχηματισμό και θα εφαρμόσει απο κοινού με άλλες πολιτικές δυνάμεις τα όσα συμφώνησε με τους δανειστές.
Η μπάλα βρίσκεται στα πόδια του Αλέξη Τσίπρα. Απέναντι του έχει το τέρμα του αντιπάλου και το τέρμα της ομάδας του. Ο ίδιος θα επιλέξει αν θα βάλει γκολ ή αυτογκόλ. Γιατί η πραγματική εθνική ταπείνωση είναι πλέον ορατή και περιμένει τις αποφάσεις του.
