Γράφει η Κατερίνα Ιωάννου
Το ποσό της ψυχικής ενέργειας, που ξοδεύουμε στην προσπάθεια να είμαστε σωστοί όλη την ώρα είναι σπατάλη. Μας παίρνει αρκετό χρόνο για να καταλάβουμε ότι είναι πολύ πιο εύκολο να κάνουμε ένα λάθος από καιρού εις καιρό, από το να ψάχνουμε μέσα μας και γύρω μας τι είναι αυτό που μπορεί να μας κάνει σωστούς. Χωρίς αμφιβολία το να αποκωδικοποιήσει κανείς την συμπεριφορά του και τις επιπτώσεις της στους άλλους είναι μια δύσκολη υπόθεση.
Σχεδόν πάντα τα πράγματα περιπλέκονται, είτε τα κρατάμε μέσα μας με αμφιβολίες, είτε συμβουλευόμαστε κάποιον άλλο που συνήθως μας δείχνει το λάθος δρόμο.
Ένα σύστημα που αποδίδει λέει: «κάνετε αυτό που νομίζεις, κατάλαβε που είναι το λάθος, και στη συνέχεια να κάνε το σωστό».
Αυτό που εμείς συνήθως νομίζουμε ότι είναι «δικαίωμα» μας είναι που λίγοι οι άνθρωποι που το βλέπουν σαν δικαίωμα, εκτός αν είναι κάτι προφανές. Το ζήτημα είναι αυτό που θεωρώ δικαίωμά μου να μην είναι αντίθετο με το δικαίωμα των άλλων ανθρώπων, γιατί τότε αυτό σημαίνει ότι είμαι ακόμη λάθος, είτε για ένα διαφορετικό σύνολο των λόγων που τελικά με κάνει σωστό. Μπερδεμένα πράγματα!
Μάλλον πρέπει να είμαστε ανοιχτοί στο λάθος, αλλά και έτοιμοι να το διορθώσουμε.
Αυτά μαθαίνονται καλύτερα στην πράξη. Είτε κουβεντιάζουμε για κάτι ή θεωρητικοποιούμε κάτι που μας συνέβη ή διαβάζουμε εγχειρίδια με τις βέλτιστες πρακτικές έχει μικρότερη αξία σε σχέση με το να κάνει κανείς κάτι πραγματικά.
Όλα μαθαίνονται στην πράξη, τα όρια τα δικά μας και των άλλων. Αυτό θέλει προσοχή. Στην πράξη δοκιμάζουμε, δεν ωθούμε τα πράγματα στα άκρα, ώστε το λάθος να μην παίρνει διόρθωση. Η συμβίωση, η αποδοχή από τον άλλο και η αυτό-ολοκλήρωση είναι η προπόνηση της ζωής, είναι η ίδια η ζωή…
