Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Η «ρόδα» του Καμίνη λειτούργησε στην εντέλεια. Τίποτα δεν είναι αυτό που φαίνεται. Στην πραγματικότητα, δεν επρόκειτο ποτέ να γυρίσει αλλά στήθηκε για να λειτουργήσει ως «πιάτο» επικοινωνίας με τους εξωγήινους. Διαδώστε…
Το παραπάνω «σενάριο συνομωσίας» έπεσε στο τραπέζι από γνωστό δημοσιογράφο της τηλεόρασης κι ενώ είχαμε καταναλώσει ήδη τρία καραφάκια τσίπουρο «Βασιλιάς», για το οποίο όμως έχω να πω ότι δεν τιμά το όνομά του. Γελάσαμε όλοι στην παρέα, για ακόμη μια φορά, με τα αδιέξοδα στα οποία βρισκόμαστε. Η ειρωνεία είναι εκτονωτική μεν, αλλά μέχρις εκεί…
Με αφορμή αυτή τη χαλαρή στιγμή, σκέφτηκα να γράψω αυτές τις γραμμές για να το πάω και λίγο παραπέρα. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, η «ρόδα» στην πλατεία Συντάγματος που δεν γύρισε ποτέ, ήταν αυτό που ένας αρχαίος μάντης θα αποκαλούσε «κακό οιωνό». Και δεν κάνω καθόλου πλάκα.
Τα όσα κωμικοτραγικά συνέβησαν με το θέμα της «ρόδας», είναι μια μικρογραφία της κακοδαιμονίας που ρημάζει αυτό τον τόπο. Ακόμα και οι καλύτερες ιδέες «καίγονται» στην υλοποίηση. Γιατί συμβαίνει αυτό; Μα, γιατί έχουμε όλοι μια «μεγάλη ιδέα» για τον εαυτό μας, τη στιγμή που είμαστε παντελώς ανίδεοι για την πραγματικότητα γύρω μας.
Ο Καμίνης ήθελε να δείξει κάτι διαφορετικό κι εντυπωσιακό για τα Χριστούγεννα. Ως εδώ καλά. Θεμιτό για ένα Δήμαρχο, ο οποίος μάλιστα θέλησε να βάλει και υποψηφιότητα για να συγκαταλέγεται μεταξύ των 10 καλύτερων Δημάρχων του κόσμου όλου! Αλλά δεν ήξερε πώς να το κάνει. Από τη μια έχει υπηρεσίες που επηρεάζονται από μικροσυμφέροντα ή και μεγαλύτερα συμφέροντα, έχει γραφειοκρατία, έχει πολυνομία, διαγωνισμούς, προσφυγές και πάει λέγοντας.
Με όλα αυτά, ήταν αδύνατον η «ρόδα» να γυρίσει μέσα στα Χριστούγεννα. Προσπάθησε λοιπόν να τα κάνει «by pass» αλλά με αυτοσχεδιασμούς στο «γόνατο», τη στιγμή μάλιστα που έπεσε πάνω σε μια εταιρεία που τα γραφεία της ήταν κλειστά, λέει, τα Χριστούγεννα και δεν μπορούσε να βγάλει τις πιστοποιήσεις. Και το σημαντικότερο όλων, έπεσε σε μια εταιρεία που έστησε τη «ρόδα» πάνω σε κάτι ξύλινα «πασαλάκια»!!!
Το ό,τι όλα πήγαν στραβά, είναι το σοβαρό θέμα που έχει η χώρα. Έχει μια πολιτική τάξη που ναρκισσεύεται μπροστά στον καθρέπτη της, όταν επίλεκτα και προβεβλημένα μέλη της δεν είναι στην πραγματικότητα ικανά να «μανατζάρουν» ούτε περίπτερο. Έχει ένα δημόσιο που οι τροχοί της μηχανής του είναι σε πλήρη αδράνεια και θέλουν συνεχές «λάδωμα» για να κινηθούν, όχι προς το γενικό δημόσιο συμφέρον αλλά προς επιμέρους συμφέροντα. Έχει κι έναν ιδιωτικό τομέα που κοιτάζει πώς να βγάλει «από τη μύγα ξύγκι» κι αντιμετωπίζει τους πάντες και τα πάντα με τη λογική της «αρπαχτής».
Μέσα σε αυτό το παζλ, μπορεί σήμερα να αλλάζει ο χρόνος, αλλά μάλλον είναι ο μόνος που αλλάζει. Όλα τα υπόλοιπα μένουν ίδια κι απαράλλαχτα. Η «ρόδα» μένει ακίνητη! Η πολιτική τάξη θα συνεχίζει το «σωτήριο έργο» της, το δημόσιο θα συνεχίζει τις «αφαιμάξεις» πολύτιμων πόρων και η «ιδιωτική πρωτοβουλία» θα συνεχίζει να «επιχειρεί» με όρους «φαρ ουέστ».
Θα συνεχίσουν να ανακυκλώνονται τα ίδια και τα ίδια μέσα σε μια κοινωνία που θα συνεχίσει να βρίσκεται σε αφασία, να έχει παραιτηθεί από το δικαίωμά της να σκέφτεται λογικά και να εξαντλεί την πολιτική συμμετοχή της στις συνελεύσεις των πολυκατοικιών για το αν θα μπει ή όχι πετρέλαιο στη δεξαμενή.
Τι μπορεί να γίνει; Με κάθε ειλικρίνεια σας λέω πως δεν ξέρω. Νομίζω πως ζούμε στο ιστορικό μεταίχμιο που είναι πιο χρήσιμο να λέμε ο καθένας τη δική του βαθιά αλήθεια, ακόμη κι αν πρόκειται για την άγνοιά μας, παρά να έχουμε δανεικές «έτοιμες απαντήσεις», που μας έχουν πάει βήμα – βήμα από το κακό στο χειρότερο. Ίσως είναι η ώρα των μεγάλων ερωτηματικών.
Ούτε τελείες, ούτε κόμματα. Ερωτηματικά παντού! Ίσως είναι η ώρα μιας μεγάλης συζήτησης, χωρίς διαμεσολαβητές. Το διαδίκτυο και τα social media παρέχουν πρωτόγνωρες δυνατότητες και εργαλεία για μια πολιτική συμμετοχή νέου τύπου. Μιας μεγάλης συζήτησης για όλα και από την αρχή. Για το τι είμαστε ως χώρα και ως κοινωνία.
Τι σημαίνει Ελλάδα και Έλληνες σήμερα; Είμαστε Δύση; Είμαστε Ανατολή; Μήπως είμαστε αιώνια καταδικασμένοι στον διχασμό; Έχουν νόημα αυτές οι ερωτήσεις στην εποχή της παγκοσμιοποίησης; Αλλά μήπως και το μόνο “φάρμακο” για τη σύγχυση είναι η σύνθεση μιας ταυτότητας;
Αν με το καλό καταλήγαμε σε κάποια στέρεα συμπεράσματα για το «τι είμαστε», τότε θα μπορούσαμε να συζητήσουμε και το τι μπορούμε να γίνουμε. Αλλά να συζητήσουμε χωρίς προκαταλήψεις, χωρίς ταμπού, χωρίς στερεότυπα και πάνω απ’ όλα χωρίς τις δανεικές «έτοιμες απαντήσεις» που αποδείχθηκαν «πουκάμισα αδειανά». Η πρόοδος είναι πρωτίστως διεύρυνση της αντίληψης, της φαντασίας αλλά και της ανθρώπινης αλληλεγγύης.
Ας δοκιμάσουμε. Και που ξέρεις; Η ζωή είναι ρόδα και γυρίζει. Μια ελεύθερη συζήτηση πάντα βοηθάει στο να γινόμαστε περισσότερο δημιουργικοί, διορατικοί και έξυπνοι από τους ανόητους ξερόλες που έχουμε υπάρξει, όπως φαίνεται εκ του αποτελέσματος. Ίσως με τα ερωτηματικά να καταλήξουμε σε ένα «θαυμαστικό». Για να γράψουμε με ενθουσιασμό την επόμενη παράγραφο.
Καλή μας χρονιά, σύντροφοι κι αδέρφια!
