Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Για πολλά μπορούμε να κατηγορήσουμε την διοικητική ιεραρχία του Υπουργείου Οικονομικών, αλλά τελικώς, το μεγαλύτερο μειονέκτημά της είναι η αδυναμία εξαγωγής ουσιωδών συμπερασμάτων τόσο από το πρόσφατο όσο και από το απώτερο παρελθόν. Η ανακοίνωση της νέας (ούτε καν μπορώ να μετρήσω πόσες προηγήθηκαν!!!) ρυθμίσεως επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά την έλλειψη φαντασίας αλλά και τόλμης τόσο του διοικητικού μηχανισμού όσο και της πολιτικής ηγεσίας του Υπουργείου Οικονομικών.
Η ρύθμιση που ανακοινώθηκε είναι νέα μόνον υπό τη χρονική έννοια του όρου και όχι επειδή στο περιεχόμενό της υπάρχει κάτι ουσιωδώς διαφορετικό από τις προηγούμενες. Βεβαίως, κάθε καλόπιστος παρατηρητής θα πει ότι πρώτη φορά υπάρχει η δυνατότητα τόσο μεγάλου αριθμού δόσεων και τόσο μικρού ποσού ελαχίστης δόσεως. Όμως, είναι αυτή ουσία μιας αληθώς νέας ρυθμίσεως;
Τα πράγματα είναι απλά. Καμμία ρύθμιση, όσες δόσεις και αν προβλέπει, όσο μικρό και αν είναι το ελάχιστο ποσό δεν μπορεί να επιφέρει τοπ επιθυμητό αποτέλεσμα αν δεν εξασφαλίζεται η δυνατότητα των φορολογουμένων να την εξυπηρετήσουν.
– Όμως, πως να εξασφαλισθεί αυτή η δυνατότητα όταν το φορολογικό σύστημα παραμένει κατασταλτικό και βασίζεται σε ελεγκτικούς μηχανισμούς που αδυνατούν να το υποστηρίξουν;
– Πως να εξασφαλισθεί αυτή η δυνατότητα όταν το φορολογικό σύστημα παραμένει δέσμιο μιας λογικής «αρπαχτής» του τύπου δώσε ότι μπορείς και αύριο βλέπουμε;
– Πως να εξασφαλισθεί αυτή η δυνατότητα όταν το φορολογικό σύστημα δεν διαθέτει αυτοματισμούς που να εξαλείφουν την φοροδιαφυγή χωρίς να αστυνομεύουν την κατανάλωση και χωρίς να στοχοποιείται ο πλούτος με την φορολογία στοιχείων όπως τα ακίνητα, τα οποία δεν παράγουν εισόδημα;
Δυστυχώς, επί χρόνια τώρα, τα χρέη συσσωρεύονται και οι συνεχείς ρυθμίσεις αδυνατούν να λύσουν το πρόβλημα, ακριβώς επειδή έχουν σχεδιασθεί «μέσα στο κουτί». Η πλειοψηφία επαγγελματιών και επιχειρήσεων δεν διαθέτει φορολογική ενημερότητα, γεγονός που εμποδίζει τη νόμιμη οικονομική δραστηριότητα και γιγαντώνει την παραοικονομία.
Επιπλέον, η παραοικονομία (λαθρεμπόριο, φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή) γιγαντώνεται εκ νέου και, αυτή τη φορά αναγκαστικώς αφού οι γραφειοκρατική και στενοκέφαλη λογική των ρυθμίσεων παρέχει μόνο κίνητρα μη υπαγωγής σε αυτές!!! Το αποτέλεσμα είναι, πλέον, προφανές: η φοροδιαφυγή και η παραοικονομία έχουν καταστεί κανόνας και όχι εξαίρεση. Το σύστημα αυτό δεν βελτιώνεται, δεν εξωραΐζεται, μόνο καταργείται.
Η λύση -στο σκέλος των εσόδων- του δημοσιονομικού προβλήματος της χώρας, είναι μια γενναία ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΗ ΣΕΙΣΑΧΘΕΙΑ! Δηλαδή μια φορολογική επανεκκίνηση από μηδενική βάση με την εισαγωγή ενός ΛΙΤΟΥ, ΔΙΑΦΑΝΟΥΣ & ΔΙΚΑΙΟΥ φορολογικού συστήματος και -ταυτοχρόνως- ΟΡΙΣΤΙΚΗ ΕΠΙΛΥΣΗ του προβλήματος των συσσωρευμένων φορολογικών υποχρεώσεων. Μια τέτοια επιλογή θα δώσει τη δυνατότητα στη χειμαζόμενη οικονομία να αξιοποιήσει το σύνολο των πόρων της προς την κατεύθυνση της παραγωγής.
Το ίδιο ακριβώς πρέπει να γίνει και στην περίπτωση των ασφαλιστικών εισφορών. Σε κάθε περίπτωση, φορολογία και ασφάλιση πρέπει να πάψουν να εμποδίζουν την παραγωγική δραστηριότητα. Ιδίως, μάλιστα, η ασφάλιση, πρέπει να πάψει να είναι παράγων κόστους καταβαλλόμενου, μάλιστα, πριν καν η επιχείρηση δημιουργήσει κέρδη.
Σε επόμενο άρθρο θα αναφερθούμε αναλυτικώς τόσο στην Φορολογική όσο και στην Ασφαλιστική Σεισάχθεια.
* Ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης είναι χρηματοπιστωτικός σύμβουλος επιχειρήσεων.
