Γράφει ο Γιάννης Θ. Κεσσόπουλος
Εντάξει οι παράγοντες. Γνωστό το επίπεδο. Εντάξει οι διαιτητές. Γνωστό το ποιόν. Οι αθλητές; Κανείς δε βρέθηκε να χαμηλώσει τα μάτια; Κανείς δεν είδε την αδικία; Και ο Μανιάτης; Ο διεθνής; Σε ποιο fair play υπακούει η σιωπή του; Σε ποια ποιότητα; Σε ποιο ήθος; Σε ποιο αθλητικό πνεύμα; Αν το έκανε αυτό π.χ. στην Αγγλία θα ήταν κατάπτυστος και τιμωρημένος, από τον κόσμο και από την Ομοσπονδία. Εδώ στην Ελλάδα είναι κυπελλούχος. Κι ας φεύγουν οι οπαδοί της ομάδας του από το γήπεδο αποδοκιμάζοντας το τρόπαιο της ντροπής. Αυτός το σηκώνει… (Αξίζουν τέτοιοι «παίκτες» το εθνόσημο;)
Έχουμε γυρίσει τις εργασιακές σχέσεις ενός ολόκληρου λαού 80 χρόνια πίσω και ακόμη μιλάμε για το αυτοδιοίκητο της μπάλας, που φυσικά δεν είναι τίποτε άλλο παρά το προκάλυμμα για λαμογιές και ξεπλύματα, για τη διατήρηση της κατεστημένης “βίλας” που το παίζει απλή … παράγκα.
Ωστόσο, αυτά τα ξέρουμε. Γίνονται χρόνια. Κι αυτοί που ασχολούνται παραπάνω –γιατί είμαι από αυτούς που «έκοψαν» το γήπεδο κοντά 20 χρόνια τώρα (δεν αντέχεται εύκολα ο ρόλος του τηλεκατευθυνόμενου φιλάθλου)- τα ξέρουν καλύτερα.
Είναι να αναρωτιέται κανείς γιατί δεν τελειώνουν. Πώς δεν βρίσκεται ένας πολιτικός να βάλει μια τάξη. Ή έστω να παραιτηθεί αηδιασμένος. Πώς δε βρίσκεται ένας ποδοσφαιριστής να πει αηδιασμένος «αρνούμαι να κάνω τη μαριονέτα». Ένας προπονητής, ένας παράγοντας. Πώς σε ολόκληρη χώρα δεν υπάρχει έστω ένα βότσαλο για να ταράξει τη λίμνη… Τόσο στημένα ή τόσο μέτρια;
