Οι ιστορίες επιτυχίας, όπως θα μπορούσαν να μαρτυρήσουν όλοι όσοι έχουν διακριθεί (και με διάρκεια) στον επιχειρηματικό στίβο εντός και εκτός συνόρων, δε στηρίζονται σε μυστικές συνταγές , ούτε είναι εξ ολοκλήρου αποτέλεσμα της τύχης. Στηρίζονται κατά κανόνα σε ένα αλάνθαστο τρίπτυχο : όραμα-στρατηγική-σκληρή δουλειά. Όποια επιχειρηματική ιστορία και να βάλεις κάτω (πλέον βοηθούντος και του διαδικτύου υπάρχει άφθονο υλικό) εκεί θα καταλήξεις. Αν λείπουν αυτά, όσο το περιβάλλον κι αν είναι ευνοϊκό, δεν υπάρχει περίπτωση να καταφέρεις και πολλά πράγματα. Χαρακτηριστικό παράδειγμα μια σειρά γόνοι (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δε θίγουμε…) που παρέλαβαν κραταιούς ομίλους ή επιχειρήσεις, κι άντε βρες τώρα και τους ομίλους και τις επιχειρήσεις….
Πάρε τώρα εσύ μια ιστορία επιτυχίας και τα δεδομένα της και προσπάθησε να τα προβάλεις σε επίπεδο μια χώρας, της δικής μας για παράδειγμα. Επιχειρείται να γραφτεί μια ιστορία επιτυχίας που θα συμβάλει στην έξοδο της από την κρίση. Τα τελευταία χρόνια όλοι δηλώνουν αποφασισμένοι να σπάσουν αυγά για να επιτευχθούν τα ποθητά αποτελέσματα. Τα αυγά σε μερικές περιπτώσεις σπάνε αλλά αντί να καταλήξουν στο τηγάνι, τα ψάχνεις στο πάτωμα. Μάλλον το όραμα δεν είναι ξεκάθαρο για όλους, κι από στρατηγική… άστα να πάνε. Όσο για τη σκληρή δουλειά, αυτή (μαζί με τις θυσίες) δείχνει να πηγαίνει χαμένη, μιας κι απουσιάζουν οι άλλοι δύο παράγοντες.
Με έναν μοναδικό τρόπο φαίνεται να χύνεται την τελευταία στιγμή η καρδάρα με το γάλα κι ο στόχος της ανάπτυξης να απομακρύνεται. Και μιας και είπαμε γάλα, θυμηθήκαμε τη Δωδώνη. Αυτήν την εξαιρετική εταιρία γαλακτοκομικών και τυροκομικών προϊόντων με τη μοναδική φέτα και τις σημαντικές εξαγωγές. Εδώ και παρά πολλά χρόνια πολύφερνη νύφη, αλλά για πολλούς και διαφόρους λόγους , ο ένας γαμπρός ξύνιζε ο άλλος μας μύριζε.
Παρότι «γεροντοκόρη» εξακολουθούσε να προσελκύει ενδιαφέροντες προτάσεις, πλην όμως πριν από μερικούς μήνες και μετά την απόκτηση της ΑΤΕ από την Πειραιώς, και με τις ευλογίες της κυβέρνησης, τελικώς πέρασε σε ένα παντελώς άγνωστο επενδυτικό σχήμα. Και τα όργανα άρχισαν. Οι περίπου 6.000 παραγωγοί που προμηθεύουν με γάλα την εταιρία, βλέπουν όποτε να’ναι κι ελάχιστα το χρώμα του χρήματος, έχοντας έρθει πια σε απόγνωση. Την ίδια ώρα η εταιρία κατά πως λένε στην αγορά έχει αρχίσει και χάνει τη δυναμική της…
Θα πει κανείς ότι κρίνουμε το όλο από μια μεμονωμένη περίπτωση…Δεν είναι έτσι όμως. Η Δωδώνη αποτελεί ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα έλλειψης στρατηγικής και οράματος. Και δεν είναι θέμα Δωδώνης αλλά ενός τομέα στον οποίο η χώρα θέλει να ελπίζει και να επενδύει σε μελλοντική ανάπτυξη. Τα τυροκομικά και δη τη φέτα. Την ίδια ώρα λοιπόν που μιλούν για ενίσχυση της εξωστρέφειας και η φέτα αποτελεί κορυφαίο προϊόν στο οποίο οφείλουμε και πρέπει να επενδύσουμε, τι κάνουμε; Ευνουχίζουμε μια από τις σημαντικότερες εταιρίες στον τομέα αυτό. …Απλά πράγματα. Αν αυτό δεν είναι έλλειψη στρατηγικής τότε τι είναι ;
Αυτή η χώρα δεν είχε ποτέ τη λεγόμενη βαριά βιομηχανία και ούτε μπορεί να γίνει χώρα με βαριά βιομηχανία. Ο πλούτος της (πέραν τουρισμού και πολιτισμού) είναι ο χώρος των τροφίμων, όπου αν αποφασίσουμε να επενδύσουμε σοβαρά όχι μόνο θα λύσουμε τα ζητήματα αυτάρκειας που μας απασχολούν αλλά θα παίξουμε και δυνατά στο εξωτερικό, διότι έχουμε μοναδικά προϊόντα. Οι ξένοι το έχουν αντιληφθεί αλλά εμείς ψάχνουμε ακόμη τη συνταγή της επιτυχίας….
