1) Αλμπέρ Καμύ: «Γράμματα σ’ έναν φίλο Γερμανό», εκδ. Πατάκης.
Τέσσερα γράμματα γραμμένα από τον Καμύ, που απευθύνονται σε έναν υποτιθέμενο φίλο Γερμανό. Γραμμένες μέσα στη δίνη του πολέμου δείχνουν τη βάναυση νοσηρότητα του παραλογισμού της εποχής και ταυτόχρονα θυμίζουν τις αξίες που νοηματοδοτούν την ανθρωπιά.
2) Τζων Μπάνβιλ, «Αρχαίο Φως», εκδ. Καστανιώτης, μετάφραση: Τόνια Κοβαλένκο
Ο Μπάνβιλ στήνει έναν αφηγηματικό κορμό ανάμεσα σε δυο άξονες. Από τη μια έχουμε τον εφηβικό έρωτα του Αλεξάντερ και από την άλλη τη πατρική του σχέση με τη νεότερη ηθοποιό που στο βάθος του θυμίζει τη νεκρή του κόρη. Και υπογράφει ένα κείμενο που ενώ διαθέτει λυρικότητα δεν είναι μελοδραματικό και παράλληλα είναι τόσο ανάγλυφο που αναγκάζει τον αναγνώστη του να ψηλαφίσει με τις άκρες των δαχτύλων του ή καλύτερα να «ιχνηλατήσει με τα ακροδάχτυλά του» τη ραχοκοκαλιά του γλωσσικού του σώματος.
3) Ισίδωρος Ζουργός «Σκηνές από τον βίο του Ματίας Αλμοσίνο», εκδ. Πατάκη.
Ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, γραμμένο από έναν ευρηματικό συγγραφέα, για τον κόσμο της επιστήμης, της Ιστορίας, της φιλοσοφίας, της Ιατρικής, της θεοκρατικής αντίληψης, της τέχνης, της επινόησης της γραφής, της συναισθηματικής εξέλιξης. Το βιβλίο αυτό είναι ένα οδοιπορικό στην εξελικτική πορεία του ανθρώπου, μια χαρτογράφηση της ανθρώπινης προσπάθειας να στοχαστεί και ταυτόχρονα να απαντήσει σε θεμελιακά ερωτήματα, ένα ταξίδι στην Ευρώπη του 17ου αιώνα και στον ορθολογισμό που γιγαντώνεται, μια πορεία προς τον πολιτισμό και τις ιδέες του.
4) Κώστια Κοντολέων, «Σιγανά, σιγανά πατώ τη γη», εκδ. Έναστρον.
Ανομολόγητα, παράλογα πάθη, στοιχειά που γυρίζουν για να πάρουν όλα όσα ο θάνατος τους στέρησε, κορδέλες στο χρώμα του αιμάτινου πάθους, μάτια σμαράγδια, παθιασμένοι σπασμοί καραβιών και θαλασσινά αγκαλιάσματα, γαλάζιες ματιές που δεν αντέχονται, κεχριμπαρένιες βέρες, γάμοι και έρωτες μοιρασμένοι ανάμεσα σε ανθρώπους και στοιχειά, αιώνιες υποσχέσεις που στροβιλίζονται στο χρόνο, παιδιά που σπέρνονται σε ξένη μήτρα, νυφιάτικα τραγούδια, μαχαίρια τσέτικα, πατρίδες χαμένες και πατρίδες μητριές, σπονδές που γίνονται με πορσελάνινες κούπες για να απομακρυνθεί το κακό, ζωές και πάθη πλεγμένα σε ιστούς αράχνης, είναι μερικά μόνο από τα στοιχεία που συνθέτουν τον μικρόκοσμο αυτού του εξαιρετικού βιβλίου της Κώστιας Κοντολέων που επανακυκλοφόρησε πρόσφατα από τις εκδόσεις Έναστρον.
5) Μάνος Κοντολέων: «Δυο φορές Άνοιξη», εκδ. Πατάκης.
Το βιβλίο αποτελεί μια ελεγεία για τον έρωτα και είναι η γοητεία της συγγραφής του Μάνου Κοντολέων, γνωστή από το σύνολο του λογοτεχνικού του έργου, που απελευθερώνει το λόγο σ΄ αυτό το τρυφερό μανιφέστο για την αγάπη, την τέχνη και τον έρωτα σε όλες τους τις μορφές.
6) Μίλαν Κούντερα «Η γιορτή της ασημαντότητας», εκδ. Εστία,
Επειδή «Η ασημαντότητα είναι η ουσία της ύπαρξης» κατά τον Κούντερα και «βρίσκεται παντού». Ο Κούντερα επιστρέφει πέντε χρόνια μετά το βιβλίο του «Συνάντηση» για να μιλήσει για την τέχνη και την πολιτική, για την Ιστορία και τον έρωτα, για τον αισθησιασμό και την ομορφιά, για την ελαφρότητα του λόγου και την αναπόληση της ζωής.
7) Δημήτρης Στεφανάκης «Συλλαβίζοντας το καλοκαίρι» εκδ. Ψυχογιός.
Μέσα στο κάτοπτρο του ελληνικού καλοκαιριού ο ευρηματικός Στεφανάκης δίνει μια ευκαιρία στον Καμύ να δει το τέλος και την αρχή της υπαρκτικής του ταυτότητας, να επαναπροσδιορίσει όλα όσα τη διαμόρφωσαν και να ανακαλύψει εκ νέου τη δύναμη του φωτός και τον συμβολιστικό του ρόλο στις ανθρώπινες πράξεις. Ένα βιβλίο για τη δύναμη της δεύτερης ευκαιρίας, του φωτός, του ανεκπλήρωτου ονείρου, του ελληνικού καλοκαιριού.
8) Ελένη Γκίκα, «Λίλιθ», εκδ. Καλέντης.
Ο έρωτας στην πρωτεϊκή του μορφή και σαράντα έξι ερωτικές επιστολές που η Λίλιθ θα βρει για να ανακαλύψει την τοξική δράση των λέξεων, που είναι αρκετή για να αλλάξει καμιά φορά τη ζωή. Ένα βιβλίο για τον τρόπο που η μνήμη γίνεται και πάλι ζωή και η αυτογνωσία αποτέλεσμα μιας ανασκαφικής πορείας στο εσωτερικό της ψυχής μας.
9) Αφροδίτη Βακάλη: «Και γύρω τους η θάλασσα», εκδόσεις Ψυχογιός.
Μια οικογένεια και η ζωή της στη δεκαετία του ’50, κάπου στις Κυκλάδες. Αυτή είναι η αφηγηματική αφετηρία του βιβλίου της Αφροδίτης Βακάλη που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Ψυχογιός και παρόλο που δεν εαναφέρεται συγκεκριμένα ο τόπος, ο προσανατολισμός του αναγνώστη στρέφεται στη Μύκονο, στη δεύτερη πατρίδα της συγγραφέως, στο νησί των ανέμων, της θάλασσας και της αιγαιοπελαγίτικης ομορφιάς. Γυναίκες που πάσχουν, κακοποιούνται, γεύονται τον έρωτα ή απλώς βιώνουν την απώλειά του και συχνά τη στέρησή του και άντρες που μεθούν, κακοποιούν, κυνηγούν ή αφοσιώνονται με τρυφερότητα σε ό,τι αγαπούν. Όλοι τους ζουν και κινούνται μέσα στις συγκεκριμένες κοινωνικές δομές ενός τόπου, εγκλωβισμένοι στις επιλογές τους.
10) Τζόναθαν Φράνζεν,»Κραδασμοί», εκδόσεις Ψυχογιός.
Το νέο βιβλίο του Τζόναθαν Φράνζεν στο οποίο, για μια ακόμη φορά, ο συγγραφέας αποδομεί την αμερικανική κοινωνία, μπαίνοντας μέσα στα άδυτα της οικογένειας, με τον χαρακτηριστικό τρόπο του. Οι προσπάθειες της οικογένειας Χόλαντ να σταθεί στα πόδια της μετά τους κλυδωνισμούς που έφερε μαζί της μια μεγάλη κληρονομιά κι ένα απολαυστικό κείμενο για τον υλισμό, την αμερικανική νοοτροπία τους κραδασμούς των εσωτερικών της από έναν σπουδαίο συγγραφέα.
+1 Παντελής Κυραμαργιός, «Το Παραμύθι της Λήθης», εικονογράφηση: Σαβίνα Λίτση, εκδόσεις Έναστρον.
Μια ιστορία που ίσως να απευθύνεται εξίσου και στους μεγάλους, σε όλους όσοι βυθίζονται ολοένα και περισσότερο στον κόσμο της Λήθης. Ένα παραμύθι για τον άνθρωπο που παλεύει να αντιταχθεί απέναντι σε ένα μηχανισμό εξόντωσης της ανθρώπινης συνείδησης, σε ένα Σύστημα που σταδιακά τον συντρίβει, ενώ αδιάκοπα τα γερακίσια μάτια του μεγάλου αδελφού καταγράφουν τις κινήσεις του και τον οδηγούν στη μη σκέψη. Γιατί η χειρότερη συντριβή για τον άνθρωπο είναι η ανυπαρξία της σκέψης ή αλλιώς η καταβύθισή του στον κόσμο της λήθης. Κι αυτό ακριβώς μας λέει ο Παντελής Κυραμαργιός με το βιβλίο του αυτό.
