Γράφει ο Κωνσταντίνος Μπαλτάς
Ήταν σπαρακτικά τα λόγια του αρχιεπισκόπου Ιερωνύμου στην έναρξη των εργασιών της Διεθνούς Διάσκεψης για την Μέση Ανατολή.
Παρόντες ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος και ο Προέδρος της Δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, τον άκουσαν να αναλαμβάνει ευθύνη για τις ζωές των ανθρώπων που χάθηκαν στη Μεσόγειο.
«Στο μέτρο που μου αναλογεί, ως θρησκευτικού ηγέτη, αναλαμβάνω την ευθύνη και ζητώ συγγνώμη προσωπικά για κάθε άνθρωπο που έφυγε, παιδί ή μεγαλύτερο. Γιατί δεν έπραξα περισσότερα, ως θρησκευτικός ποιμένας, ως μέλος της “πολιτισμένης” Ευρώπης, για να σταματήσω αυτό το ταξίδι που αντί για το εισιτήριο της ελπίδας, μοίρασε στις παλάμες των ανθρώπων την απέραντη θλίψη», σημείωσε.
Στο RP δημοσιεύσαμε και τις δηλώσεις του Προέδρου της Δημοκρατίας που όπως κάθε πολιτική δήλωση για το θέμα, αναγνώριζαν το πρόβλημα, εύχονταν τα καλύτερα και πρότειναν και στους θρησκευτικούς ηγέτες να κάνουν κάτι για αυτό.
Τα λόγια όμως του Ιερώνυμου δεν ήταν δηλώσεις αυτού του χαρακτήρα. Ήταν προσωπική δήλωση αποτυχίας. Αποτυχίας να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μα οι περιστάσεις έχουν πάρει τέτοιο ύψος, θα πει κάποιος που δεν μπορεί κανένας άνθρωπος, τουλάχιστον στο ατομικό και θεσμικό επίπεδο να τις φθάσει. Και είναι αλήθεια αυτό. Όμως η ταπείνωση του ιεράρχη είναι όχημα ανύψωσης και των απαιτήσεων που ο ίδιος έχει από τον εαυτό του και την Εκκλησία της Ελλάδος και του ίδιου του μεγέθους του έργου του.
Η διαφορά ανάμεσα σε πολιτικές δηλώσεις και προσωπική μαρτυρία φάνηκε και στα λόγια του όταν αναρωτήθηκε αν «αντί να είμαστε όλοι εδώ συγκεντρωμένοι και να κλαίμε για τα προσφυγόπουλα που κείτονται καθημερινά νεκρά στην άμμο, μήπως θα έπρεπε να μεριμνήσουμε νωρίτερα για να μην ξεριζωθούν μαζί με τους γονείς τους από τα σπίτια τους». Σημείωσε, μάλιστα, πως αδυνατεί να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψει «την τραγωδία που εξελίσσεται, η οποία αντί να περιορίζεται συνεχώς εξαπλώνεται».
Μετά από την προσωπική ανάληψη της ευθύνης από έναν άνθρωπο που είναι μάλλον ο τελευταίος που θα μπορούσαμε να κατηγορήσουμε για ολιγωρία, είχε πλέον κάθε δικαίωμα να αναφερθεί και στους πραγματικά ολίγους ευρωπαίους ηγέτες. Ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος ναφέρθηκε έτσι στις προσπάθειες που έχει καταβάλει προς τους ηγέτες της Ευρώπης για να αναλάβουν τις ευθύνες τους και να λάβουν τις κατάλληλες πρωτοβουλίες «για ένα καλύτερο αύριο αυτών των ανθρώπων, ώστε στην αντίπερα όχθη, στο τρομακτικά επίπονο ταξίδι τους προς την Ευρώπη, να τους περιμένει η ελπίδα και να μην καραδοκεί ο θάνατος».
Εμείς από την πλευρά μας στα media αυτό που κάναμε ήταν να στοχοποιήσουμε την εκκλησία, με τρόπο μάλιστα φοβερά αποπροσανατολιστικό για την εξαίρεση που δέχθηκε σε πολύ συγκεκριμένα πλαίσια και με πολύ συγκεκριμένους όρους από τα capital control προκειμένου να μην χτυπηθεί το σωτήριο έργο της για τους ντόπιους αναξιοπαθούντες και τους ταλαιπωρημένους πρόσφυγες.
