Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Όσο περνάει ο καιρός όλο και λιγότεροι αφήνονται να πιστεύουν σε αφελείς θεωρίες που θέλουν του Ρώσους ως εναλλακτική στην πιεστική κατάσταση που βρίσκονται οι διαβουλεύσεις με τους Ευρωπαίους εταίρους και το ΔΝΤ. Και πολύ καλά κάνουν φυσικά, γιατί δεν είναι δυνατόν να πίστευε κανείς ότι θα μπορούσε στην παρούσα κατάσταση να υπάρξει επωφελής συμφωνία χρηματοδότησης από τη Ρωσία, δεδομένης της οικονομικής κατάστασης που η ίδια βρίσκεται αλλά και των χρηματοδοτικών αναγκών της Ελλάδας.
Όμως από την άλλη πλευρά εξίσου απλοικές ήταν και η αντιλήψεις που ήθελαν αυτό το ταξίδι μια απλή επικοινωνιακή τακτική του Τσίπρα και μάλιστα προς το εσωτερικό. Τόσο απλοικές που θα μπορούσε να σκεφθεί κανείς ότι ήταν σκοπίμως αφελείς, ειδικά όταν πρόκειται για δημοσιεύματα των Financial Times ή και έγκυρων ελληνικών μέσων.
Ήδη μία ημέρα πριν τη συνάντηση των Τσίπρα – Πούτιν, ο ρώσος υπουργός γεωργίας Νικολάι Φιοντόροφ δήλωσε ότι δεν αποκλείει την εξαίρεση Ελλάδας, Κύπρου και Ουγγαρίας από το εμπάργκο που η χώρα του έχει επιβάλει στις εισαγωγές τροφίμων από τη Δύση.
«Ο κατάλογος των χωρών έχει καθοριστεί έπειτα από αίτημα του Ρώσου προέδρου και σε αυτό το πλαίσιο, εμείς, η κυβέρνηση, ενδέχεται να έχουμε προτάσεις όσον αφορά τις σχέσεις με κάποιες χώρες και ίσως να έχουμε προτάσεις για την εξαίρεση κάποιων χωρών από τον κατάλογο αυτόν.» σημείωσε ο Φιοντόροφ, σύμφωνα με το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Πρόκειται για εξαγγελία πιθανής συμφωνίας σε ένα από τα θέματα που η ελληνική ατζέντα έχει στην κορυφή της. Ωστόσο οι Ρώσοι δεν θα έδιναν τίποτα δωρεάν. Αυτή τη φορά ωστόσο και μόνο η φωτογράφιση του Τσίπρα δίπλα στον Πούτιν και το γεγονός της προνομιακή μεταχείρισης της Ελλάδας σε σχέση με άλλες ευρωπαϊκές χώρες στο ζήτημα του εμπάργκο, είναι τόσο ισχυρό μήνυμα για τις δυνατότητες επιρροής του Πούτιν στο ευρωατλαντικό στρατόπεδο που μπορεί να αποτελεί και τη μοναδική ανταμοιβή του.
Φυσικά φοβού τους Ρώσους και δώρα φέροντες, διότι δεν αποκλείεται να ζητηθεί από τη Ρωσική πλευρά και η άρση από μέρους της Ελλάδας των κυρώσεων απέναντι στη Ρωσία. Κάτι τέτοιο φρόντισε ήδη ο Μάρτιν Σουλτς να διαμηνύσει στον Τσίπρα ότι θα θύμωνε πολύ τους ευρωπαίους φίλους του.
Όμως ανεξάρτητα από το πόσο προκλητικά σκοπεύει η ελληνική πλευρά να χειριστεί το ζήτημα, η τομή στην παράδοση της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής που ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να εδραιώσει, ανοίγοντας ίσως για πρώτη φορά έναν δρόμο πολλαπλών κατευθύνσεων, ίσως δώσει στην κυβέρνηση την πρώτη της σημαντική επιτυχία, προς ενίσχυση της ελπίδας των πολιτών στο εσωτερικό αλλά και των φόβων των εταίρων για τις συνέπιες της άγριας πίεσης που ασκούν στην ελληνική κυβέρνηση.
