Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Ο Αντώνης Σαμαράς συναντιέται «επιδεικτικά δημόσια» με τον Κώστα Καραμανλή. Η τρόικα δεν αρνείται να έρθει στην Αθήνα για την ολοκλήρωση της τελευταίας αξιολόγησης του ισχύοντος προγράμματος, ζητώντας σαν «προκαταβολή» τη συμμόρφωση της ελληνικής κυβέρνησης στις ανειλημμένες δεσμεύσεις. Ο Γκίκας Χαρδούβελης συναντιέται με τον… προϊστάμενό του κ. Σόιμπλε και οι δηλώσεις του όχι μόνο δεν περιέχουν κάποιο ευχάριστο νέο, αλλά είναι και «μετά φόβου θεού» προσεκτικές και ρετουσαρισμένες…
Όλη την αλήθεια όμως τη λένε δύο γεγονότα: Το νέο γκρέμισμα του Χρηματιστηρίου και οι δηλώσεις του Γιόσκα Φίσερ. Η «γριά αλεπού» της ευρωπαϊκής πολιτικής ελίτ (πού ήσουν νιότη…) και «γκουρού» των Ευρωπαίων Πρασίνων, δήλωσε τα εξής:
«Ο Τσίπρας, όπως διαβάζω, θέλει να βάλει τέρμα στην πολιτική της λιτότητας. Ρώτησα τη γερμανική κυβέρνηση, τι θα κάνει σε τέτοια περίπτωση. “Τότε θα πρέπει να διαπραγματευτούμε” ήταν η απάντησή της. Αν όμως τα πράγματα φτάσουν σε αυτό το σημείο, τότε καλά ξεμπερδέματα»…
Η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ δεν ανακόπτεται: αυτό είναι το συμπέρασμα στο οποίο έχει καταλήξει η ευρωπαϊκή ελίτ. Εντελώς αναμενόμενα λοιπόν, όλοι σχεδιάζουν τις κινήσεις τους με πλήρη επίγνωση ότι οι εξελίξεις στην Ελλάδα μπαίνουν στην τελική ευθεία και ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ έρχεται».
Τι σημαίνει, λοιπόν, με αυτό το δεδομένο, ότι η τρόικα δεν έρχεται αν δεν υπάρξει προ-συμφωνία της κυβέρνησης στις απαιτήσεις της; Ότι δεν μπορούν και δεν θέλουν να «χαλαρώσουν» την πίεση στην κυβέρνηση Σαμαρά όταν ήδη προετοιμάζονται να διαπραγματευτούν με τον ΣΥΡΙΖΑ.
Τι μπορεί να κάνει η κυβέρνηση; Το χαρτί του «σκληρού ροκ» με την τρόικα το έκαψαν οι αγορές. Τώρα, είναι υποχρεωμένη να πιει το «πικρόν ποτήριον» της τρέχουσας αξιολόγησης με τα συμπαρομαρτούντα αντιδημοφιλή μέτρα (ίσως καταφέρει να αφήσει για μετά το Μάρτιο τις νέες μειώσεις των συντάξεων…), με την ελπίδα το Δεκέμβριο να έχει το περίγραμμα μιας συμφωνίας για το χρέος και για την «προληπτική γραμμή στήριξης» με την οποία θα στριμώξει τον ΣΥΡΙΖΑ και θα πανηγυρίσει για έξοδο από τα μνημόνια. Ώστε να πάει σε εκλογές το Φλεβάρη – Μάρτη με τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις.
Και τι μπορεί να σημαίνει η «επιδεικτικά δημόσια» συνάντηση Σαμαρά – Κώστα Καραμανλή; Εδώ το πράγμα έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον! Μεταξύ τους δεν υπάρχει «χημεία» σε κανένα επίπεδο. Επίσης, εν τέλει η επιτυχία του ενός ισοδυναμεί με αποτυχία του άλλου. Τι μπορεί λοιπόν τα τους ενώσει ενόψει των προδιαγραφόμενων εξελίξεων; Ο Κώστας Καραμανλής γνωρίζει πολύ καλά ότι πρέπει να δείξει συγκαταβατικότητα και να «συστρατευτεί» στην εκλογική μάχη. Μεταξύ άλλων, δεν θέλει να χαρίσει το κόμμα που ίδρυσε ο θείος του σε κάποιον που απειλεί να το μετατρέψει σε «ακροδεξιό γκρουπούσκουλο» αλλά ούτε να χρεωθεί και αυτός την εκλογική αποτυχία του Σαμαρά.
Πρόκειται όμως μόνο για μια αμοιβαία προσποίηση; Ίσως όχι. Ο Αντώνης Σαμαράς γνωρίζει επίσης πολύ καλά ότι χωρίς να «δώσει κάτι» στην καραμανλική πτέρυγα δεν θα πάρει κάτι ουσιαστικό από τη συμβολή της στην εκλογική μάχη – θα εισπράξει απλώς μια συγκαταβατική αλλά στην πράξη εικονική «στήριξη»…
Αφού λοιπόν το σενάριο του «σκληρού ροκ» κάηκε, ίσως σκέφτεται μια συμφωνία με τον Κώστα Καραμανλή που από τη μία πλευρά θα σήμαινε διατήρηση των θέσεων της «καραμανλικής πτέρυγας» στο κόμμα και από την άλλη θα σήμαινε μια πιο «θερμή» και όχι εικονική στήριξη του Καραμανλή στην εκλογική μάχη. Αν επαληθευτούν τα δημοσιεύματα που κάνουν λόγο για «μίνι ανασχηματισμό», ίσως δούμε κάποια κίνηση καλής θέλησης του πρωθυπουργού – μην ξεχνάμε ότι στον τελευταίο ανασχηματισμό «κόπηκαν» οι καραμανλικοί για να προωθηθούν οι της «λαϊκής δεξιάς» ενώ μόλις πρόσφατα ο κ. Βορίδης αντικατέστησε τον πρωθυπουργό στο άνοιγμα της συζήτησης στη Βουλή κατά τη διαδικασία παροχής ψήφου εμπιστοσύνης…
