Γράφει ο Ζαχαρίας Λουδάρος
Από τη μύγα ξύγκι προσπαθεί να βγάλει μεγάλο τμήμα του πολιτικο-μηντιακού συστήματος με αφορμή τα συνθήματα που ακούστηκαν από άντρες των ΟΥΚ στο τέλος της παρέλασης και περίπου στο ύψος των Προπυλαίων, όταν φώναξαν ρυθμικά «και το όνειρό μας είναι/ στην Πόλη εμείς να μπούμε/ σημαία να υψώσουμε/τον ύμνο εμείς να πούμε». Μέγα θέμα λοιπόν ένα «τραγουδάκι» με το περιεχόμενο του οποίου μπορεί να διαφωνεί κανείς αλλά στο κάτω – κάτω δεν είναι οι άντρες των ΟΥΚ που ασκούν την εξωτερική πολιτική της χώρας.
Οι ΟΥΚ έχουν συγκεκριμένη αποστολή στις Ένοπλες Δυνάμεις και προκειμένου να διατηρούνται σε ετοιμότητα για την εκπλήρωση αυτής της αποστολής η καθημερινότητά τους σημαίνει ένα και μόνο πράγμα: σκληρή εκπαίδευση σε συνθήκες αδιανόητες για τον μέσο άνθρωπο και κυρίως γι αυτούς που έχουν εύκολη τη ρομφαία της κριτικής. Η αντοχή στην εκπαίδευση αυτή έχει μια πολύ συγκεκριμένη προϋπόθεση, την «ψυχολογία». Κι αυτή, τι να κάνουμε τώρα, δεν μπορεί να την έχει κανείς τραγουδώντας Χατζηγιάννη ή Άννα Βίσση.
Το θέμα λοιπόν είναι ήσσονος σημασίας. Άσε που την αμφισβήτηση των συνόρων οι γείτονες Τούρκοι την έχουν εκφράσει κατά καιρούς με πολύ πιο επίσημους, θεσμικούς και έμπρακτους τρόπους και είναι αστείο να αρχίζουμε εμείς το «αυτομαστίγωμα» για το συγκεκριμένο «τραγουδάκι». Η συζήτηση λοιπόν είναι εξόχως υποκριτική και γίνεται στα τηλεπαράθυρα απλά και μόνο γιατί φέρνει σε αμηχανία τη νέα κυβέρνηση.
Να ρίξουμε λοιπόν τις ΟΥΚ στην πυρά, λες και δεν μεγαλώσαμε σε μια χώρα που ο λαϊκός της πολιτισμός είναι συνυφασμένος με το “Σώπασε κυρά Δέσποινα και μη πολυδακρύζεις, πάλι με χρόνους, με καιρούς, πάλι δικά μας θα ‘ναι”. Λες και δεν ακούσαμε ποτέ για τον «Μαρμαρωμένο Βασιλιά», λες και δεν σιγοτραγουδήσαμε ποτέ σε μια παρέα μαζί με την Αλεξίου το «έστειλα δυο πουλιά στην Κόκκινη Μηλιά, που λένε τα γραμμένα…».
Ο πολιτικο – μηντιακός φαρισαϊσμός όμως προσλαμβάνει ανησυχητικότερες διαστάσεις καθώς την ώρα που ζητεί την κεφαλή επί πίνακι των αντρών των ΟΥΚ «κάνει γαργάρα» το γεγονός ότι ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί εξυπηρετούν συμφέροντα ξένα και αντίπαλα προς αυτά της πατρίδας. Τα παραδείγματα είναι φρέσκα.
Η μεν επικεφαλής του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας κ. Αναστασία Σακελλαρίου με δική της υπαιτιότητα επέστρεψε σε μια δύσκολη στιγμή για την ελληνική οικονομία 1,2 δις ευρώ στον Ευρωπαικό Μηχανισμό Στήριξης. Χρήματα που ανήκουν στην Ελλάδα και τώρα τα ζητάμε πίσω. Να το έκανε από βλακεία; Με τέτοιες περγαμηνές στο βιογραφικό της είναι δύσκολο να πιστέψουμε πως πρόκειται για άνθρωπο μειωμένων διανοητικών ικανοτήτων. Η πράξη της όμως ήταν «βούτυρο στο ψωμί» όσων – μέσα και έξω- επιθυμούν τη διατήρηση συνθηκών ασφυξίας. Το εξωφρενικό στην υπόθεση είναι πως η κυρία αυτή, εκλεκτή των κυρίων Σαμαρά και Στουρνάρα, ακόμη και μετά το «λάθος» που παραδέχτηκε εξακολουθεί να παραμένει στη θέση της και να αμείβεται πλουσιοπάροχα και δεν νιώθει την παραμικρή αίσθηση ευθύνης για να υποβάλλει την παραίτησή της έχοντας κάνει ζημιά στην πατρίδα της.
Έτερος κρατικός λειτουργός, ο πάρεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους Αναστάσιος Μπάνος, ο επονομαζόμενος και «Μεγαλοπρεπής» μεταξύ των παροικούντων στην Καραγιώργη Σερβίας, κατά την εξέταση της υπόθεσης του εξωδικαστικού συμβιβασμού της Siemens στο Συμβούλιο της Επικρατείας, συντάχθηκε με την πλευρά της ….γερμανικής εταιρείας! Ο άνθρωπος δηλαδή που εκπροσωπούσε το ελληνικό δημόσιο στην εκδίκαση της υπόθεσης θεώρησε πως τα ψίχουλα των 90 εκατομμυρίων που προβλέπει ο συμβιβασμός είναι υπεραρκετά για τη ζημιά που υπέστη η χώρα από τη δράση της Siemens και είναι αβάσιμη η προσφυγή αμφισβήτησης.
Καμία όμως από τις δύο παραπάνω περιπτώσεις δεν πήρε διάσταση στη «σκαλέτα» των τηλεοπτικών ειδήσεων. Σε αντίθεση με το «τραγουδάκι» των ΟΥΚ…
