Επισημαίνει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Η ζωή δεν είναι παράσταση, πόσο μάλλον μια χυδαία αναπαράσταση του ίδιου του θεατρινίζοντος και ναρκισσευομένου, εγγενώς αντιδραστικού εαυτού μας, με την μορφή του ποδοσφαιριστή, ο οποίος πραγματοποιώντας αντικειμενικά επίθεση προς το τέρμα της δικής του ομάδας αποφαίνεται με μαγκιά: η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση!
Και η εξέδρα παγώνει, όχι απλώς επειδή μπερδεύτηκε, χωρίς να μπορεί να αποφασίσει ποιός είναι τελικά ο αντίπαλος /εχθρός στη σημερινή συγκυρία, ο Σόιμπλε ή το ΔΝΤ, αλλά επειδή την παράσταση αυτή την έχει ξαναδεί, γνωρίζοντας καλά τι αναπαριστά και τι στην πραγματικότητα σημαίνει το καραγκιοζιλίκι αυτό.
Αυτό το τελευταίο είναι που τρομάζει, αν δεν ψυχοπλακώνει, κάθε σοβαρό έλληνα, ενώ μοιάζει να συναρπάζει κάθε σαχλαμάρα σοβαροφανή ή αγανακτισμένο, ο οποίος ζει διαχρονικά σε ένα καθεστώς δήθεν πατριωτικής και λαϊκής υπερδιέγερσης και υπερευαισθησίας, ενώ στην πραγματικότητα έχει σαν πολιτική του στρουκτούρα το «λούφα, σπέκουλα, κουτσομπολιό, ζηλοφθονία, ανευθυνότητα και παραλλαγή».
Όχι, η παράσταση αυτή δεν περιέχει γνήσια κοινωνική ευαισθησία, είναι ένα θέατρο σκιών ανώριμων και υπερβολικά κακομαθημένων, θρασέων υπάρξεων που παρήγαγε μαζικά η ποδοσφαιροποιημένη μεταπολίτευση του 1974!
Αυτή η παράσταση νοιώθω αναγνώστη μου να είναι η τελευταία και ασφαλώς η πλέον χυδαία και αποκαλυπτική της χαμηλής ποιότητας που χαρακτηρίζει πολιτικούς και Τύπο στην Ελλάδα.
Αυτό ήταν τελικά το κοινό, ποιοτικό-πολιτισμικό επίπεδο δεξιών, κεντρώων και αριστερών! Η διάκριση αριστερά-δεξιά συνεχίζει να υπάρχει, αλλά δυστυχώς ο έντονος πολιτικαντισμός που κυριαρχεί και η έλλειψη ενός Τύπου που θα αποτελούσε ανάχωμα στο φαινόμενο της διαστροφικής /φαντασιακής μετατροπής της παράστασης του σημερινού κοινοβουλευτικού θεάτρου σκιών σε ζώσα πραγματικότητα, ισοπεδώνουν τις πολιτικές ταυτότητες αναφοράς, επειδή αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα ισοπεδώνεται η ίδια η συνείδηση της πραγματικής ζωής. Διαστρέφεται έντονα κάθε βίωμα που σχηματίζεται έξω από την παράσταση.
Και όμως η ζωή ξεκινά από εκεί όπου τελειώνει το μάρκετινγκ και ασφαλώς το συγκεκριμένο πολιτικό μάρκετινγκ που χαρακτηρίζει τη μεταπολίτευση του 1974. Η ζωή στην Ελλάδα έχει απομακρυνθεί πλέον πολύ από το αναφερόμενο καταστατικό της πολιτικό και οικονομικό περιεχόμενο και αυτό θα προσδώσει αντικειμενικά μια νέα δυναμική στις (ευρύτερα) πολιτικές εξελίξεις στην πατρίδα μας. Η παράσταση δεν μπορεί πλέον να χειραγωγήσει την πραγματική ζωή, που είναι η καθημερινότητα αυτή καθ’ εαυτή και όχι η τηλεοπτική της προβολή ή το πρωτοσέλιδο ενός Τύπου που έχασε σήμερα εντελώς την αίσθηση του γελοίου.
Σε αυτό ελπίζω. Στην εξέγερση της καθημερινότητας στην Ελλάδα -της πραγματικής ζωής – εναντίον κάθε πολιτικής παράστασης και δημοσιογραφικής αναπαράστασης. Η χειραφέτηση της καθημερινότητας από το πολιτικάντικο καπέλωμα, είναι προϋπόθεση μιας νέας μεταπολίτευσης. Έτσι πιστεύω. Μην ακούς, λοιπόν, μην αφήνεις απροστάτευτο το μυαλό σου, μην σκέφτεσαι με στερεότυπα και προκαταλήψεις, μην σκέφτεσαι με τίτλους, ταμπέλες, ρουτίνες και διαφημιστικά σλόγκαν! Απλώς, κοίτα μέσα σου, μπροστά σου και γύρω σου! Ζήσε, χωρίς να αποζητάς λύτρωση μέσα από κάποια καταστροφή και εκδίκηση. Πάψε να πουλάς διαρκώς αγάπη, από τη στιγμή που η ύπαρξή σου θεμελιώνεται στο μίσος, στο παράπονο και στην θυματοποιητική αφήγηση. Να, γιατί αναφέρεσαι συνέχεια στον Θεό! Χωρίς Αυτόν θα ήσουν πράγματι μια σκέτη «βρώμα» για τη κοινωνία!
Δες κατάματα την καθημερινότητά σου! Αυτό είναι η αλήθεια, ενώ όλα τα άλλα μικρά ή μεγάλα παραμύθια άλλων και μυθοποιήσεις δικές σου, που εισβάλουν σαν δήθεν πραγματικότητες στη ζωή σου, στο μυαλό, στο σώμα και τις σχέσεις σου, για να σε κάνουν δικό τους. Για να σε κατακτήσουν και να σε ποδηγετήσουν. Για να σε κάνουν «κάτι», σαν η καθημερινή σου ζωή να είναι τίποτε. Και όμως η καθημερινότητά μας είναι τα πάντα και αυτή πρέπει να μην επιτρέψει στη σημερινή συγκυρία τη νόθευση της πραγματικότητας στην Ελλάδα, όπως επιχειρεί να κάνει η τελευταία παράσταση της ποδοσφαιροποιημένης μεταπολίτευσης του 1974!
Ας κατέβουμε από την εξέδρα στο γήπεδο της πολιτικής, όπου δεν υπάρχουν σήμερα ούτε μπάλα, ούτε τέρματα, ούτε διαιτητής. Μόνον σκιαμαχούσες, φαιδρές υπάρξεις, που υποδύονται τους παίχτες και δηλώνουν ισχυρές και αποφασιστικές (ή αποφασισμένες) ομάδες! Η καθημερινότητά μας, χωρίς μύθο, φανφάρες, δήθεν πρωτοπορίες, μόδες, μοδάτους, κουνιστούς, κουνιστές, ουάου και δραματικά συμπλέγματα, ξέρει – και «ομιλεί» – την πλήρη σκληρή αλήθεια για τη κρίση στην Ελλάδα. Μάλλον ξέρει πλέον και τη δρομολογημένη «out there» λύση στη κρίση. Το πολιτικό θέατρο και οι θεατρίνοι του «κατάφεραν» να αποκοπούν από την καθημερινότητα των ελλήνων. Εγκλωβίστηκαν στην παράστασή τους και επικοινωνούν αποκλειστικά με την αναπαράστασή τους. Δηλαδή, τέλειωσαν, καθώς φρόντισαν να αποκλειστούν από το ζωντανό κοινωνικό σώμα, ζώντας αποκλειστικά στον μικρόκοσμό τους …
