Γράφει η Έλενα Κος*
Σήμερα το πρωί σηκώθηκα με μία διάθεση διαφορετική απ’ τις άλλες, δεν ξέρω… ήθελα τέλος πάντων να τραβηχτώ απ’τα καθημερινά, και να βρεθώ μέσα στον κόσμο της τέχνης, μία όαση πολιτισμού στην καρδιά της Αθήνας. H επιλογή μου ήταν το μουσείο Κυκλαδικής Τέχνης. Είχα καιρό να το επισκεφΘώ, καθώς έλειπα καιρό έξω για σπουδές και δουλειά και πάντα το φυλάω μέσα μου σαν ένα ξεχωριστό χώρο που μου άρεσε να χάνομαι στους λαβύρινθους του απο παιδί όταν το επισκεπτόμασταν με το σχολείο μου στο δημοτικό.
Με το που μπήκα και έβγαλα το εισιτήριό μου, τη ματιά μου αιχμαλώτισε στο βάθος του χώρου το υπέροχο αίθριο όπου βρίσκεται και το καφέ του μουσείου. Μα πολύ γρήγορα και άξαφνα ένα ..κοπάδι μικρών ταρζανέων με επανέφερε στην καθημερινή πεζή πραγματικότητα. Σχεδόν ζαλισμένη ακολούθησα τους μικρους πιτσιρίκους στην πρώτη αίθουσα της έκθεσης. Ίσως έτσι ήταν ευκολότερο να προσγειωθώ από την ηρεμία του χώρου στη σκληρή όψη της ζωής, όπως ακριβώς τη συνέλαβε ο φακός των φωτογράφων στη Μυτιλήνη που στάθηκαν ένα είδος οδηγού του μεγάλου καλλιτέχνη Ai Wei Wei στο νησί.
Ένα άλλο κομμάτι της έκθεσης που λάτρεψα ήταν η μελετη προοπτικής με τίτλο “Fuck Off” όπου απεικονίζονται φωτογραφίες με το χέρι του καλλιτέχνη να κάνει τη γνωστή χειρονομία και το κέντρο του δάχτυλού του να δείχνει στο βάθος πότε τον Λευκο Οικο,πότε την Bundestag, και άλλες εμβληματικές τοποθεσίες και κτίρια μεγάλων μητροπόλεων του κόσμου. Στο βάθος αυτού του διαδρόμου, ικανοποιημένη απο το θέαμα, βρέθηκα ξαφνικά σε μια δροσερή αίθουσα εννέα θεσεων με μία τεράστια οθόνη. Έδειχνε ταινία ντοκιμαντέρ, ένα συμπίλημα συνεντεύξεων, προσωπικών εξομολογήσεων και αυτοβιογραφικών στοιχείων του μεγάλου Αi Wei Wei.
Κατά τη διάρκεια του ντοκιμαντέρ αποφάσισα να αρχίσω να καταγράφω μία προς μία φράσεις του καλλιτέχνη που ήταν φανερό πως δεν είχαν πια μόνο σημασία για τον ίδιον και τα βιώματά του ως καλλιτέχνη και ακτιβιστή όπως στο σεισμό του Σιτσουάν για παράδειγμα, αλλά και για μένα, μια νέα άνεργη Ελληνίδα εν έτει 2016. Αποφάσισα αμέσως ότι πρέπει να δράσω! Και οτι, ναι ρε φίλε δεν θα μπω στον πειρασμό να γίνω ένας ακόμη κομπλεξικός πολίτης αυτής χώρας που μετατρέπεται καθισμένος στον καναπέ του κριτής των πάντων. Σημασία έχει να σηκωθείς απ’τον καναπέ ή την παραλία να αφήσεις την go pro σου και το facebook έστω για λίγο, και να μιλήσεις στο διπλανό σου, να τον ακούσεις, να βγεις απ΄το κουκούλι σου που σε αποκοιμίζει. Όταν ρώτησαν την μητέρα του Ai Wei Wei αν είναι υπερήφανη που ο γιος της είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης απάντησε «Μακάρι να ήταν απλά καλλιτέχνης… ‘Ενας μόνος του δεν μπορεί να αλλάξει κάτι στον τόπο του, αλλά εάν καθένας αδιαφορεί γι αυτόν τότε τί θα γίνει;»
Ήταν και άλλα πολλά που με φόρτισαν εκείνο το πρωινό, όπως οι φίλες που τυχαία συνάντησα στο καφέ του μουσείου και με προβλημάτισε η ευαισθησία και τα αδιέξοδα που συναντούν στις σχέσεις τους.
Μπήκα στο αυτοκίνητο παίρνοντας τον δρόμο της επιστροφής για το σπίτι μου, παρατηρούσα στα φανάρια τους οδηγούς στα σταματημένα αυτοκίνητα δεξιά και αριστερά μου. Με τη ζέστη και τα παράθυρα ανοιχτά κι ένα τσιγάρο στο στόμα έγινα ωτακουστής άθελα μου διαλόγων που με εκαναν να ξεφωνίσω σαν την τρελή, μόνη στο αυτοκίνητο.
Α, ρε Ντένη Μαρκορά πόσο δίκιο είχες όταν έλεγες, «Μωρή είσαι χάλια ή είναι λερωμένα τα γυαλιά μου;». Χάλια σου λέω, χάλια!
*Η Έλενα Κος είναι απόφοιτος του Πανεπιστημίου Suffolk της Βοστώνης με σπουδές στην επικοινωνία, τη δημοσιογραφία, τις δημόσιες σχέσεις και το θέατρο.
