Όποιος σκάβει λάκκους, συνήθως πέφτει μέσα. Ο πρώτος λάκκος που έσκαψε η κυβέρνηση ήταν οικονομικός και ο δεύτερος πολιτικός. Και οι δύο λάκκοι απειλούν τώρα να καταβροχθίσουν ανά πάσα στιγμή την κυβέρνηση και να οδηγήσουν τη χώρα στη περιδίνηση του χάους.
Ο οικονομικός λάκκος αφορά στην υπαναχώρηση του Αντώνη Σαμαρά από την προγραμματική θέση με την οποία ζήτησε την εμπιστοσύνη του ελληνικού λαού και αφορούσε την επαναδιαπραγμάτευση με τους δανειστές μας. Όχι μόνο δεν το έπραξε αλλά στοιχήθηκε πλήρως πίσω από τη γερμανική στρατηγική. Η εξαγορά χρόνου με εμβαλωματικές «λύσεις» απλώς κάνει τον λάκκο βαθύτερο.
Χθες με την εβδομαδιαία έκθεσή της για την οικονομία και τις προοπτικές της, η Eurobank δείχνει την τεράστια τρύπα 11,9 δισ. την οποία καλείται να καλύψει η κυβέρνηση μέχρι τα τέλη Φεβρουαρίου του 2013, για να επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι του 2012! Όπερ σημαίνει πρόσθετες χρηματοδοτικές ανάγκες που θα πρέπει να καλυφθούν με πρόσθετες εκδόσεις εντόκων γραμματίων και νέες περικοπές δαπανών. Φαύλος κύκλος δηλαδή.
Σε ότι αφορά την εκτέλεση του προϋπολογισμού του 2013, προϋποθέτει την κανονική πληρωμή όλων των φόρων από τους πολίτες. Υπό συνθήκες άγριας ύφεσης και με την ανεργία να διογκώνεται αυτό συνιστά εκ των πραγμάτων όνειρο θερινής νυκτός.
Συνειδητοποιώντας τον οικονομικό λάκκο που απειλεί να τους καταπιεί, ο Σαμαράς και το επιτελείο του επεδίωξαν να στρέψουν την προσοχή σε ζητήματα «κάθαρσης». Άρχισαν λοιπόν να σκάβουν έναν πολιτικό λάκκο με τη λίστα Λαγκάρντ. Ο σχεδιασμός απλός ή μάλλον απλοϊκός. Θα έβγαζαν στη σέντρα τον Παπακωνσταντίνου ως χαριστική βολή στο ετοιμοθάνατο ΠΑΣΟΚ. Με δεδομένες και τις έντονες εσωκομματικές τριβές στη ΔΗΜΑΡ, οι δύο εταίροι της συγκυβέρνησης αργά ή γρήγορα θα υποχρεώνονταν να συμπλεύσουν με τους σχεδιασμούς Σαμαρά για τη δημιουργία ενός νέου πολιτικού φορέα που θα εμφανιστεί ως το κέντρο της «λογικής και της υπευθυνότητας» ανάμεσα στα αντιμνημονιακά άκρα.
Ωστόσο το πράγμα άρχισε να περιπλέκεται. Ο ΣΥΡΙΖΑ έβαλε στο κάδρο τον Ευάγγελο Βενιζέλο, γεγονός που αναγκάζει τον Σαμαρά στην παρούσα φάση να τον «προστατεύσει» για να μην ανατραπεί η κυβέρνηση. Έτσι όμως χάνει το ηθικό πλεονέκτημα, καθιστώντας τον εαυτό του μέρος του προβλήματος.
Την ίδια στιγμή, οι «Ανεξάρτητοι Έλληνες» και η «Χρυσή Αυγή» τα βρίσκουν και προτείνουν, σωστά κατά τη γνώμη μου, την παραπομπή σε προανακριτική επιτροπή τόσο του Λουκά Παπαδήμου όσο και του Γιώργου Παπανδρέου. Με δεδομένο ότι θα στηθούν τέσσερις κάλπες και η ψηφοφορία θα είναι μυστική, είναι βέβαιο πως θα υπάρξουν διαρροές και το ερώτημα αφορά μόνο την έκτασή τους. Διότι έχει καταστεί σαφές πλέον πως η διαχείριση της λίστας Λαγκάρντ σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να είναι υπόθεση ενός μόνο ανθρώπου. Για αυτό άλλωστε και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου είπε στη συνέντευξή του στη Στάη πως «δεν θα πάω εγώ φυλακή, για να μην πέσει η κυβέρνηση».
Με ανοιχτούς αυτούς τους δύο λάκκους η κυβέρνηση ανά πάσα στιγμή μπορεί να «στραβοπατήσει» και να πέσει μέσα. Χωρίς προοπτική αντιστροφής του οικονομικού κλίματος, με τον Βενιζέλο να έχει αναδειχθεί στον «αδύναμο κρίκο» της κυβέρνησης και με τον σχηματισμό ενός «μετώπου» στα δεξιά της ΝΔ που απευθύνεται στο εκλογικό της ακροατήριο, ο «ξαφνικός θάνατος» της κυβέρνησης είναι κάτι παραπάνω από πιθανός. Σχεδόν προδιαγεγραμμένος.
ΥΓ: Μια αγαπημένη λέξη του Αντώνη Σαμαρά είναι η λέξη υπέρβαση. Αν την εννοεί και για τον εαυτό του και για το κόμμα του, θα μπορούσε να επιβεβαιωθεί στο αποτέλεσμα των ψηφοφοριών για τις παραπομπές στην προανακριτική. Η βιωσιμότητα της κυβέρνησής του δεν εξαρτάται από το ΠΑΣΟΚ, αλλά από τις ανοχές που μπορεί ακόμη να επιδείξει η κοινωνία. Κι ένα είναι βέβαιο. Δεν έχει την παραμικρή ανοχή ούτε για τον Ευάγγελο Βενιζέλο, ούτε για τον Γιώργο Παπανδρέου. Αυτό ένας πρωθυπουργός οφείλει και να το αντιλαμβάνεται και να το σέβεται.
