Γράφει ο Νίκος Χειλαδάκης
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
Σε νέα φρενίτιδα εξοπλισμών προχωρεί η Τουρκία μέσα σε ένα άκρως εύφλεκτο περίγυρο καθώς συνεχίζονται οι ανοιχτές πολεμικές συγκρούεις σε δυο «καυτά» μέτωπα στα νότια σύνορα της, το κουρδικό ΡΚΚ έχει αρχίσει ξανά τις πολεμικές συγκρούσεις, ενώ παράλληλα συνεχίζεται και η μεγάλη κρίση της κυπριακής ΑΟΖ με άγνωστες μέχρι στιγμής συνέπειες καθώς η Άγκυρα, παρά τις προσπάθειες εκτόνωσης, δεν δείχνει προς το παρών καμία διάθεση να κάνει πίσω στις διεκδικήσεις της.
Όλη αυτή η κατάσταση οδηγεί την Τουρκία σε μια ιλιγγιώδη αύξηση των πολεμικών της δαπανών και σύμφωνα με… λεπτομερειακούς πίνακες που έχει δημοσιεύσει η τουρκική εφημερίδα Zaman, η Τουρκία προχώρησε σε άνοδο των δαπανών της κατά τέσσερα ολόκληρα επίπεδα συγκρίνοντας τις με τις πολεμικές δαπάνες που ήταν το 2002, πριν από δώδεκα δηλαδή χρόνια. Συγκεκριμένα οι πολεμικές δαπάνες της Τουρκίας για το έτος 2014, προβλέπονται να φτάσουν στο πόσο των 29 δισεκατομμυρίων 475 εκατομμύρια τουρκικές λίρες, ενώ το έτος 2013 ήταν 27 δισεκατομμύρια 305 εκατομμύρια τουρκικές λίρες, (μια τουρκική λίρα είναι 0,35620 ευρώ). Η μεγάλη αυτή κούρσα των τουρκικών εξοπλιστικών προγραμμάτων άρχισε το 2002 με την άνοδο στην εξουσία του «φίλου» και κουμπάρου μας, Ταΐπ Ερντογάν, ο οποίος με τις πρώτες τότε δηλώσεις του είχε εμφανιστεί σαν μεγάλος φιλειρηνιστής ειδικά όσον αφορά τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Το 2002 οι πολεμικές δαπάνες της Τουρκίας ανέρχονταν στα 12 δισεκατομμύρια 108 εκατομμύρια τουρκικές λίρες και από εκείνο το έτος άρχισαν να παίρνουν την ανιούσα φτάνοντας σήμερα στο αστρονομικό ποσό των 29 δισεκατομμυρίων 475 εκατομμύρια τουρκικές λίρες, δηλαδή περίπου 9,7 δισεκατομμύρια ευρώ. Αλλά το πιο εντυπωσιακό είναι το ποιοτικό άλμα με επιθετικό χαρακτήρα των πολεμικών δαπανών, καθώς τα μεγαλύτερα ποσά δίνονται για πυραύλους μεγάλου βεληνεκούς, για την ενίσχυση του στόλου με υποβρύχια, πολεμικά πλοία τελευταίας τεχνολογίας, στην δορυφορική κατασκοπεία της ευρύτερης περιοχής καθώς και εκεί διατίθενται μεγάλα ποσά με κύριο σκοπό την δυνατότητα παρακολούθησης κάθε κίνησης των αντιπάλων δυνάμεων. Ενδεικτικό είναι και το δημοσίευμα της φιλοκυβερνητικής εφημερίδας, Yeni Şafak, (10/11), όπου αναφέρεται ότι μέχρι το 2018 προβλέπεται να κατασκευαστούν 18 υποβρύχια τελευταίας τεχνολογίας και τα οποία προορίζονται για να εισέρθουν στο Αιγαίο πέλαγος με ότι συνεπάγεται μια τέτοια εξέλιξη. Η κατασκευή αυτών των υποβρυχίων θα γίνει σε τουρκικές βάσεις με την συνεργασία της μεγάλης «φίλης» της Ελλάδας, της Γερμανίας, όπως δήλωσε ο ίδιος ο αρχηγός του τουρκικού στόλου, ναύαρχος Bülent Bostancoğlu. Τα υποβρύχια αυτά είναι μήκους 66,3 μέτρων και έχουν εκτόπισμα επιφανείας 854 τόνων και 2 χιλιάδων 13 τόνων σε κατάδυση.
Η κατάσταση όπως διαμορφώνεται σήμερα στην Άγκυρα, όπως εκτιμούν και πολλοί ξένοι ανταποκριτές ΜΜΕ, διακρίνεται από μια απρόβλεπτη τακτική καθώς στην τουρκική εξουσία διαφαίνεται έντονα μια επικίνδυνα αλαζονική διάθεση αντιμετώπισης των όλο και αυξανόμενων εξωτερικών προβλημάτων. Χαρακτηριστικά είναι τα δημοσιεύματα που τονίζουν ότι ο Ερντογάν, παρά τις ανακοινωθείσες επαφές κορυφής μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, φέρεται αποφασισμένος να μην ενδώσει σε καμία περίπτωση στο θέμα της ΑΟΖ. Η στάση του Τούρκου προέδρου διαμορφώνεται από «καυτές» παραμέτρους σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για την Τουρκία, που αισθάνεται για πρώτη φορά στην σύγχρονη της ιστορία διπλωματικά απομονωμένη με συνέπεια, (και αυτό είναι πολύ βασικό), να κινδυνεύει στο εσωτερικό σε μεγάλο βαθμό το γόητρο του Τούρκου πρόεδρου. Σε όλα αυτά συμβάλει και το γεγονός ότι η τουρκική οικονομία και η μεγάλη ανάπτυξη που είχε επιτευχτεί την πρώτη δεκαετία της διακυβέρνησης του Ερντογάν, τώρα έχει αρχίσει να παρουσιάζει σημαντικά προβλήματα και αυτό το γεγονός επηρεάζει την εξωτερική πολιτική.
Να μην ξεχνάμε πως αυτό που είναι ασυγχώρητο για τους Τούρκους είναι η αναγνώριση μιας εθνικής υποχώρησης και πολύ περισσότερο μιας εθνικής ήττας που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στην διάλυση της Τουρκίας. Σε αντίθεση με την δική μας πλευρά που ενώ έχουμε εγκαταλείψει τις ένοπλες δυνάμεις μας στην «τύχη» τους, έχουμε δείξει επανειλημμένα ότι τις τελευταίες δεκαετίες μας έμαθαν πολύ καλά να «χωνεύομαι» εύκολα τις εθνικές ταπεινώσεις και ακόμα χειρότερα, να καλλιεργούμε ένα αντεθνικό πνεύμα χάριν μιας αποκαλουμένης «προόδου» της… εθνικής μας ηλιθιότητας. Αυτή η «πρόοδος» μας οδηγεί σε όλο και μεγαλύτερη αμφισβήτηση της ίδιας της εθνικής μας ακεραιότητας από όλους σχεδόν τους γείτονες μας.
Και εις ανώτερα!
