Γράφει η Αγγελική Λάλου
Είδα τυχαία στο youtube (http://www.youtube.com/watch?v=m9rOkmTKFHI) ένα τραγούδι, που αγνοούσα την ύπαρξή του. Και έμεινα άφωνη καθότι μιλάει με μια απίστευτη παραστατικότητα για αυτό που συμβαίνει σήμερα, ενώ κυκλοφόρησε ένα τέταρτο του αιώνα πριν!
1988. Κάποιοι δεν εφησυχάζουν. Επί παραδείγματι, ο Δημήτρης Βάρος, ο άνθρωπος που καθιέρωσε τις κυριακάτικες εφημερίδες και τα ένθετα. Και ο Γιάννης Μαρκόπουλος, που από το ’70 συμβάλλει έργω για τo σύγχρονο πρόσωπο του ελληνικού πολιτισμού. Επί της ουσίας. Γράφει, λοιπόν, ο πρώτος στίχους και ο δεύτερος μουσική. Και εναποθέτουν το δημιούργημά τους στη φωνή του Πρίγκιπα του ελληνικού ροκ, αφού πρώτα το βαπτίζουν «Ηλεκτρικό Θησέα». Τονίζω πως μιλάμε για κομμάτι που τραγούδησε ο Παύλος Σιδηρόπουλος πριν 25 χρόνια! Και εάν ζούσε, θα το τραγούδαγε και σήμερα. Και θα νομίζαμε ότι σήμερα γράφτηκε.
2013. Μια χώρα, η Ελλάδα, πεσμένη μέσα σε ένα πηγάδι. Φωταγωγημένη και ηλεκτρισμένη. Ένας λαός απορημένος να κρατά, σαν σε κηδεία, μαραμένες ανθοδέσμες, αντί να βουτήξει στο πηγάδι. Φοβάται την ηλεκτροπληξία περισσότερο από τα ψέματα, την αδικία και τις διαστρεβλώσεις που γεμίζουν το κεφάλι του νυχθημερόν. Στο μεταξύ, η ελληνική ψυχή, γεννημένη για θάλασσες και ουρανούς, εγκλωβίζεται στο γκρίζο και η ελπίδα εξαντλήθηκε από τα ράφια των εγχώριων super markets.
Όλη αυτή η εικόνα προφητικά αποτυπώνεται μέσα από το τραγούδι του Δημήτρη, του Γιάννη και του Παύλου. Στα αυτιά μου και τα μάτια μου το βίντεο του τραγουδιού ήταν σαν μια τρομακτική προφητεία που επιβεβαιώνεται πλήρως. Σαν μια προαναγγελία των επερχόμενων, όταν όλοι ήταν ανυποψίαστοι. Αυτό άλλωστε δεν σημαίνει πραγματική τέχνη; Να συλλαμβάνουν οι «κεραίες» του δημιουργού αυτό που θα δουν τα μάτια του υπόλοιπου κόσμου μετά από 25 χρόνια.
Η ελπίδα θα υπάρχει πάντα σε απόθεμα μέσα τις νεανικές ψυχές. Γιατί οι νέοι μπορούν να βγουν «στο δρόμο της φωτιάς», συμπαρασύροντας και τους μεγαλύτερους. Το τραγούδι είναι σαφές, καθώς και η πραγματικότητα: «ψηφοθηρία, λόγοι κι εμβατήρια ποτέ δεν έφεραν την αλλαγή.»
Λοιπόν, τι θα πούμε τώρα στα παιδιά, Παύλο Σιδηρόπουλε; Τι θα πούμε «Πρίγκηπα» των ροκ ονείρων της εφηβείας μας;
Να αφήσουν το I phone κατά μέρος και να μην διανοηθούν να κάνουν στη μοναξιά ούτε μία αναπάντητη. Να ζωγραφίσουν έναν ήλιο στο ταβάνι και να τολμήσουν να τον κοιτάξουν κατάματα. Να σταματήσουν να κλαίνε τα βράδια. Να ξορκίσουν τη σκουριά με τ’ ασήμι τους. Αυτό το ασήμι δεν μπορεί να το πειράξει κανείς.
