Γράφει ο Κων/νος Μανίκας,
Οικονομολόγος–Ψυχολόγος
Δυο όψεις της ίδιας υφέρπουσας φασίζουσας νοοτροπίας. Δυο παράλληλες εικόνες της πιο αντιδραστικής, της πιο νιχιλιστικής κοινωνικής κουλτούρας. Ο εξοβελισμός της «αποσχιστικής» αριστείας και η διαπόμπευση της «ανισόρροπης» διαφορετικότητας σε ένα πακέτο επιβαλλόμενου εξισωτισμού με την ιδεολογική κουκούλα των πολιτικών προτεραιοτήτων και τη συνενοχή της φοβισμένης συλλογικής ανοχής. Δυο μορφές σχεδόν αποδεκτής βίας που στραγγαλίζουν το καθ’ εικόνα Θεού και την «υπεράνθρωπη» Νιτσεϊκή φύση μας.
Όταν αναλώνεσαι νυχθημερόν σε φορτισμένους συμβολισμούς και δυσνόητους ορισμούς και εμπιστεύεσαι την ελληνική Παιδεία και τον Πολιτισμό στον Μπαλτά και τον Χασάπη, τότε κάπου ή κάπου στη διαδρομή έχασες τον σημειολογικό προσανατολισμό ή κάτι προσπαθείς να μας πεις με έμμεσο τρόπο. Η αναγόρευση των αντι-εκσυγχρονιστικών ιδεολογικών παρωπίδων που αντιλαμβάνονται την εκπαίδευση ως απολύτως χαλαρό αχταρμά ημιμάθειας και αντιμετωπίζουν με ακόμα πιο ιδεοληπτικό μίσος την αριστεία, την ξεχωριστή ικανότητα μεταφράζονται σε κεντρική επιλογή επιβολής μιας άχρωμης «δικαιοκρατικής» ομοιομορφίας.
Ο Χιτλερισμός που επικαλέσθηκαν δεν βρίσκει πιο ολοκληρωτική έκφραση παρά στη συνειδητή «βιαιοπραγία» της καταπίεσης της διανοητικής μοναδικότητας. Ένας καταναγκασμός απάρνησης της διακριτής αντίληψης θυσία στην κρατική απαλλοτρίωση της συλλογικής δυναμικής. Στην εποχή της ελεύθερης διάχυσης της γνώσης, της τεχνολογικής ανατροπής των δεδομένων συνθηκών, της διαδραστικότητας και της αυξημένης αυτονομίας οι έσχατοι διαχειριστές της εγχώριας Παιδείας κινούνται με άξονα τις πιο ρυπαρές και σκοτεινές ιστορικές γωνιές.
Η τυραννία της αριστείας είναι ο αβάσταχτος δημιουργικός βρόγχος της εξύψωσης που δεν μπορεί να καταπιεί η ομογενοποιημένη αντίληψη του ξεπεσμένου ιδεολόγου και αναζητεί τρόπους να την χαλιναγωγήσει ώστε να μην αποτελεί φόβητρο, ανησυχητικό ερέθισμα στην ευδαιμονία της αδιαφορίας. Ως άλλη πράξη στο ίδιο έργο εντάσσεται και η δια της αφωνίας επιβράβευση της «καλλιτεχνικής» βεβήλωσης του Πολυτεχνείου. Η σπίλωση της καθαρότητας των αστικών συμβόλων συμβαδίζει με την ανεκτικότητα στην πολιτικοποιημένη κατάληψη τους όπως άλλωστε μας έδειξε και η φυσικότητα αποδοχής ανάλογης δράσης στα γραφεία του ΣΥΡΙΖΑ.
Η συμπεριφορική παρέκκλιση από τα τετριμμένα, η ιδιαίτερη άποψη ή η στάση ζωής που δεν αναπαράγει τα στερεότυπα, η αναγόρευση κάθε διαφωνίας σε ιερό πόλεμο γεννούν μια άλλη μορφή τυραννικής βιαιότητας στην οποία εθιζόμαστε λίγο, λίγο, όλοι μας. Πότε με εξευγενισμένες δόσεις ρατσισμού, πότε με γελοιοποίηση και εκφοβισμό της προσωπικότητας που ξεκινά από το ίδιο μας το σπίτι και διαπερνά όλα τους χώρους κοινωνικής δραστηριότητας, πότε ακόμα και με ισοπεδωτικές αντιλήψεις για το πολιτικό σύστημα.
Όταν, όμως, έρχεται η ώρα του τραγικού απολογισμού όλοι κρυβόμαστε πίσω από καλοφτιαγμένες δικαιολογίες που μεταθέτουν το βάρος της ευθύνης, μας προφυλάσσουν από την παραδοχή της διαχρονικής υπεροπτικής στάσης. Η αντιμετώπιση του θεωρούμενου αδύναμου, αυτού που επιλέγει την προσωπική αυθεντικότητα ή όποιου καταχωρούμε ως εχθρό, με μέσα υποτίμησης ή εξάλειψης του, απλά προβάλλει και μεταθέτει με τον χειρότερο τρόπο το άλυτο μυστήριο των καταπιεσμένων ενστίκτων μας.
Η τυραννία της ανεκτικότητας, αν όχι της αποδοχής, είναι το άλλο άκρο της τυραννίας της αριστείας. Όσο «μαρτύριο» είναι η εξιδανίκευση της ικανότητας για τους ομολογητές της μετριοκρατίας άλλο τόσο «βάσανο» αποτελεί η κατανόηση της διαφορετικότητας για τους αυτοαναγορευόμενους σε κατόχους της μοναδικής αλήθειας. Ο αντικατοπτρισμός στον καθρέφτη της ατροφικής ανθρώπινης ύπαρξης.
