Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Για τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη στη θέση του Προέδρου της ΝΔ, έγραψα από νωρίς πως «το γεγονός πως δεν ονειρεύτηκε ποτέ την καρέκλα του Προέδρου, τον κάνει ένα καλό Πρόεδρο.». Τότε οι περισσότεροι αντιμετώπιζαν τον Μεϊμαράκη σαν διαχειριστή πολυκατοικίας που ανέλαβε ελλείψει άλλου πρόθυμου να μαζέψει τα κοινόχρηστα. Η εξέλιξη των πραγμάτων δικαίωσε τη δική μου άποψη και όχι αυτών που τον υποτιμούσαν.
Σήμερα με το ίδιο σκεπτικό γράφω πως ακριβώς επειδή ο Μειμαράκης δεν ονειρεύτηκε την καρέκλα του πρωθυπουργού στο Μαξίμου, μπορεί και να καθίσει τελικά σε αυτή. Η εβδομάδα που διανύουμε δείχνει πως η ΝΔ αρχίζει να «παίρνει κεφάλι», η δυναμική είναι με το μέρος της και η αναμέτρηση της 20ης Σεπτεμβρίου, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να βγάλει πρωθυπουργό τον Πρόεδρο της ΝΔ.
Ο Μειμαράκης δεν θα γίνει πρωθυπουργός, αν η μάχη κριθεί στο επίπεδο του «ψευτράκου», του «αυτοφωράκια» και του «Βαγγέλα είσαι σέξυ, σκίσε τον Αλέξη». Αυτά είναι ωραία για να ανεβαίνει το ηθικό της «λαϊκής δεξιάς» αλλά όλοι ξέρουμε ( ή τουλάχιστον θα έπρεπε να ξέρουμε…) πως στο «γήπεδο» των βουλευτικών εκλογών κερδίζει αυτός που έχει τον έλεγχο της «μπάλας» στο κέντρο.
Αυτή την προσαρμογή στρατηγικής ο Μειμαράκης είναι υποχρεωμένος να την κάνει γρήγορα. Διότι μπορεί να ξεκίνησε η ΝΔ του Μεϊμαράκη σαν τον Παναθηναϊκό του Αλαφούζου, δηλαδή με ψυχολογία «πέμπτη θέση κι είμαστε ευχαριστημένοι», όμως η δυναμική των πραγμάτων την φέρνει να μπορεί να κερδίσει τον… Ολυμπιακό και να βγει Champions League! Άρα… χρειάζεται εικόνα πρωταθλητή, βασική ομάδα και πάγκο.
Το «καλαμπούρι» λοιπόν ό,τι είχε να δώσει το έδωσε και τελειώνει κάπου εδώ. Κατά τη γνώμη μου από δω και πέρα πρέπει αν γίνουν τρία πράγματα:
Πρώτον, από την Κυριακή και μετά η κριτική στον Τσίπρα δεν φτάνει. Χρειάζεται κυβερνητικός λόγος. Ορθολογικός, δομημένος, με ρεαλιστικές εφαρμόσιμες προτάσεις που θα σκιαγραφούν το πώς θα μοιάζει η «επόμενη μέρα» αν στο Μαξίμου βρίσκεται ο Βαγγέλης Μειμαράκης. Διότι το που θα γείρει τελικά η πλάστιγγα εξαρτάται από το ακροατήριο μιας πολλαπλώς απειλούμενης και βαλλόμενης μεσαίας τάξης, η οποία είναι καχύποπτη με τις υποσχέσεις αλλά ταυτόχρονα ψάχνει να βρει φως στο τούνελ της ύφεσης.
Δεύτερον, είτε με δραματικούς όρους «Τσώρτσιλ», είτε όχι, θα πρέπει να εξηγηθεί με όρους ειλικρίνειας και αλήθειας πως στα χρόνια του τρίτου μνημονίου ο πήχης δεν μπορεί παρά να είναι χαμηλά. Κάνω εκλογές εδώ και χρόνια, ξέρω πόση δυσκολία έχουν οι πολιτικοί με αυτές τις παραδοχές. Ναι, μπορεί η γλώσσα της αλήθειας να οδηγήσει στην απώλεια 1,5 μονάδας από «χαχόλους» αλλά θα κερδίσει την εμπιστοσύνη των νοικοκυραίων. Κι αυτό θα αποδειχθεί καθοριστικό στην έκβαση της αναμέτρησης.
Τρίτον, ο ρόλος των προσώπων. Μετά την «εμπειρία ΣΥΡΙΖΑ» και όχι μόνο, οι πολίτες έχουν κατανοήσει πλήρως πόση σημασία έχουν τα πρόσωπα στη σύνθεση μιας κυβέρνησης, ο Μειμαράκης ταυτόχρονα με τον κυβερνητικό του λόγο θα πρέπει να μας δείξει και τα πρόσωπα που θα αναλάβουν να κάνουν τα λόγια πράξη. Προφανώς όχι σε όλους τους τομείς αλλά σίγουρα σε αυτούς που «καίνε» με πρώτο αυτόν της οικονομίας. Είναι άλλο πράγμα να επιλέξει υπουργό Οικονομικών από το ανακυκλωμένο πολιτικό προσωπικό της ΝΔ και είναι άλλο, ας πούμε, να φέρεις για αυτή τη θέση τον Τάκη Αράπογλου. Μιλάμε για μέρα με νύχτα… Κι επειδή τα τελευταία χρόνια η ελληνική οικονομία έμπλεξε με «βαθιά νυχτωμένους» υπουργούς Οικονομικών, ο Μειμαράκης πρέπει να ανοίξει από τώρα τα χαρτιά του και να… δείξει φως!
Για να γίνει πρωθυπουργός ο Μειμαράκης και μάλιστα μιας βιώσιμης κυβέρνησης που δεν θα καταρρεύσει σε έξι μήνες, δεν φτάνει απλά «να χάσει ο Τσίπρας». Πρέπει να κερδίσει ο Μειμαράκης. Κι όσο πιο σύντομα το συνειδητοποιήσει αυτό, τόσο πιο πολλές πιθανότητες έχει να το πετύχει. Αρκεί να το θέλει, βέβαια…
ΥΓ: Διάβαζα χθες στο advertising.gr το πλήθος των άξιων συναδέλφων (Φλέσσας, Βαρβιτσιώτης, Ολύμπιος, Αλεξία Μπακογιάννη, Βαρδουλάκης, Δ. Μαύρος, Πηλείδης, συγγνώμη αν παραλείπω μερικούς…) που συγκροτούν την επικοινωνιακή ομάδα της ΝΔ. Η ανιδιοτελής κομματική συστράτευσή τους με γνώμονα το «πάνω απ’ όλα το κόμμα και το χρώμα», ευελπιστώ πως θα βοηθήσει τον Μεϊμαράκη να γίνει αυτό που μπορεί, υπό τις παρούσες συνθήκες. Βέβαια χρειάζεται δουλειά. Αλλά είμαι σίγουρος πως όλοι αυτοί οι καλοί συνάδελφοι ζουν με το μότο «πρώτα η δουλειά και μετά η διασκέδαση».
