Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Follow @Sp_Rizopoulos
Από την επικαιρότητα του τελευταίου δεκαημέρου ξεχωρίζω τρία περιστατικά που το καθένα αφορά κι από μία ιδεολογικοπολιτική «οικογένεια».
Ξεκινώ από αριστερά. Ο καβγάς του Τσίπρα με τον Κουτσούμπα επιβεβαιώνει αυτό που όλοι γνωρίζουμε: τίποτα δεν είναι πιο δύσκολο από το να συνεννοηθούν δυο αριστεροί μεταξύ τους, ακόμη κι αν το αντικείμενο της συζήτησης είναι το πάγιο αίτημα της αριστεράς για την απλή αναλογική. Το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο στον συγκεκριμένο καβγά μπορεί να τροφοδοτεί τα παραπολιτικά σχόλια, ωστόσο προσωπικά κρατάω την πολιτική ουσία. Κι αυτή είναι πως όταν πολιτικές δυνάμεις υποστηρίζουν ένα εκλογικό σύστημα που μοιραία οδηγεί σε συνεργασίες αλλά την ίδια στιγμή δεν μπορούν ούτε μια συζήτηση να κάνουν, τότε με ποια αξιοπιστία μπορούν να υποστηρίξουν την πρότασή τους αυτή; Στην ουσία λένε στους πολίτες: προετοιμαστείτε για ακυβερνησία και περιπέτειες.
Στη διπλανή «οικογένεια», την κεντροαριστερά, τίμησαν τη μνήμη του Ανδρέα Παπανδρέου πριν από μερικές μέρες, με διαρροές πως για να γίνουν οι σχετικές εκδηλώσεις υπήρξε «εκεχειρία» μεταξύ της Φώφης Γεννηματά και των δύο πρώην πρωθυπουργών του ΠΑΣΟΚ, Γιώργου Παπανδρέου και Κώστα Σημίτη. Αρέσει, δεν αρέσει, η Φώφη Γεννηματά είναι αυτή τη στιγμή αρχηγός του ΠΑΣΟΚ και επικεφαλής της Δημοκρατικής Συμπαράταξης και κάνει την προσπάθεια να συμμαζέψει τα… ασυμμάζευτα που άφησαν πίσω τους οι «πρώην». Το να μιλούν λοιπόν για «εκεχειρία» για χάρη του μνημόσυνου, σημαίνει πως όλο τον υπόλοιπο καιρό βρίσκονται σε πόλεμο με την αρχηγό του ΠΑΣΟΚ. Συνεχίζουν δηλαδή το καταστροφικό έργο για την παράταξή τους, βυθισμένοι ο καθένας στις προσωπικές του εμμονές και μη αποδεχόμενοι αυτοί οι άντρες πως μπορεί τελικά να είναι η Φώφη αυτή που «θα βγάλει τα κάστανα από τη φωτιά» για τον πολιτικό χώρο του κέντρου. Και κάνουν προφανώς ό,τι περνάει από το χέρι τους για να το αποτρέψουν. Για τέτοια πολιτική υπευθυνότητα μιλάμε. Αν όμως δεν καταφέρει η Φώφη να γράψει διψήφιο ποσοστό στις επόμενες εκλογές, θα είναι αυτοί που θα φταίνε.
Τέλος, στη κεντροδεξιά «οικογένεια» τα σενάρια όπως πάντα δίνουν και παίρνουν. Για όση αξία έχει, οφείλω να καταθέσω την προσωπική μαρτυρία μου σημειώνοντας πως όσες φορές έχω συναντηθεί τόσο με τον Κυριάκο Μητσοτάκη όσο και με τον Κώστα Καραμανλή δεν άκουσα ποτέ τον έναν να λέει κακή κουβέντα για τον άλλο.
Παρά ταύτα, η σεναριολογία καλά κρατεί. Στηρίζει Κυριάκο ο Καραμανλής; Τι θα κάνει ο Σαμαράς; Ο καθένας λέει και γράφει περισσότερο τους προσωπικούς ευσεβείς πόθους του παρά εκφράζει πραγματικά το επίπεδο της σχέσης του σημερινού αρχηγού της ΝΔ με τους δύο πρώην αρχηγούς και πρωθυπουργούς. Έτσι αυτά τα σενάρια το μόνο που πετυχαίνουν είναι να δημιουργούν «κλίμα» για να «ζυμώνονται» μεταξύ τους τα μεσαία στελέχη της παράταξης πίνοντας τον καφέ τους. Και μέσα σε αυτό το «κλίμα» να ξαναβλέπει το φως της δημοσιότητας ο γνωστός αστικός μύθος περί «υιοθεσίας» του Τσίπρα από τον Κώστα Καραμανλή. Ήταν η έμμεση αναφορά που έκανε στο κυριακάτικο «Βήμα» ο φίλος μου, ο Παύλος Παπαδόπουλος σε ένα κατά τα άλλα εύστοχο άρθρο για τις «αυτοκρατορικές» φιλοδοξίες του Τσίπρα.
Τα «οικογενειακά» των άλλων παρατάξεων λύνονται πολύ δύσκολα. Αλλά τα «οικογενειακά» της Νέας Δημοκρατίας θα μπορούσαν να λυθούν πάρα πολύ απλά, διότι αντικειμενικά δεν υπάρχει βάση προβληματικών σχέσεων όσο κι αν ορισμένοι πασχίζουν επίμονα να αποδείξουν το αντίθετο. Γι αυτό και κάνω σήμερα δημόσια, μια πρόταση στον Κυριάκο Μητσοτάκη.
Να κλείσει ένα τραπέζι στο «Base Grill» στο Περιστέρι, στη σοφιστικέ χασαποταβέρνα που έχει γίνει τα τελευταία χρόνια το «σημείο επαφής» όλης της επώνυμης Αθήνας και μπορείς να δεις να τρώνε εκεί από τον Καραμούζη της Eurobank και το Θεοδωρόπουλο της Chipita μέχρι την Πάολα. Και συνδαιτυμόνες στο τραπέζι αυτό – το οποίο θα βρίσκεται αριστερά από την είσοδο, κοντά στη βιτρίνα για να βλέπουν όλοι – πρέπει να είναι ο Κώστας Καραμανλής, ο Αντώνης Σαμαράς, ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης και ο Γιάννης Πλακιωτάκης.
Όχι, δεν χρειάζεται να υπάρχει καμία ατζέντα. Η συζήτηση τουλάχιστον στην αρχή μπορεί να αφορά το πώς θέλει ο καθένας να είναι ψημένο το κρέας του.
Η δύναμη της εικόνας έτσι κι αλλιώς είναι από μόνη της αρκετή για να στείλει το μήνυμα της ψυχικής ενότητας που πρέπει να εκπέμψει η Νέα Δημοκρατία στο δρόμο προς τη διακυβέρνηση. Και να το κάνει με έναν τρόπο απλό και καθημερινό ώστε να το καταλάβουν όλοι.
Στις ελληνικές οικογένειες με αυτό τον απλό τρόπο, γύρω από ένα τραπέζι με ψητό κρέας και τσίπουρο ή κρασί, λύθηκαν εκατομμύρια φορές παρεξηγήσεις και «λόγια», ώστε στο τέλος οι συμμετέχοντες να σηκώνονται σαν ένας. Αυτό σημαίνει ψυχική ενότητα. Αυτό σημαίνει οικογένεια.
Αν ασχολούμαι σήμερα με τα «ενδοοικογενειακά» των κομμάτων, είναι διότι τα πράγματα σε παγκόσμιο επίπεδο δεν πάνε καλά, όπως απέδειξε το Brexit. Οι προκλήσεις που έχουμε μπροστά μας είναι πελώριες και θα χρειαστεί ίσως να τις αντιμετωπίσουμε μόνοι μας, καθώς δεν ξέρουμε την τύχη της Ε.Ε. Με αυτούς του τύπους «σκοτωμένους» μεταξύ τους ή με ένα σωρό εκκρεμότητες στην επικοινωνία και τις σχέσεις τους, δεν θα καταφέρουμε να σταθούμε στο ύψος των απαιτήσεων της συγκυρίας και θα καταλήξουμε σε σκηνές… Mad Max.
ΥΓ: Δέχομαι στοιχήματα για τα λεπτά της ώρας που θα χρειαστεί για να καταφθάσει στο «Base Grill» ο Δήμαρχος Παχατουρίδης, τα ραντάρ του οποίου είναι μονίμως ανοιχτά και δεν του ξεφεύγει τίποτα απ’ όσα συμβαίνουν στην «επικράτειά» του.
