Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Με τις προεκλογικές ομιλίες των πολιτικών αρχηγών όλων των κομμάτων να έχουν ήδη αρχίσει να αναζωπυρώνουν το ενδιαφέρον για την εκλογική αναμέτρηση της 20ης Σεπτεμβρίου, ένα είναι το συμπέρασμα που θα πρέπει να εκλογικευθεί την επόμενη των εκλογών° και αυτό δεν είναι άλλο παρά μια σίγουρη, σταθερή και οσο το δυνατόν λιγότερο ασταθή διακυβέρνηση με ορίζοντα τετραετίας. Είναι άξιο απορίας το γεγονός πως καταφέραμε να διενεργήσουμε τρεις εκλογικές αναμετρήσεις σε χρονικό διάστημα μικρότερο του ενός έτους, ενώ σύσσωμη η ευρωπαϊκή πραγματικότητα αποδέχεται τους κανόνες του κοινοβουλευτισμού, δεν εκβιάζει και σιγουρα δείχνει υπομονή και επιμονή στην προσπάθεια μετουσίωσης έργου, ανεξάρτητα από καιροσκοπικά προτάγματα και ιδεοληψίες του παρελθόντος. Αυτό, λοιπόν, που σύσσωμο το πολιτικό σύστημα πρέπει να επιδιώξει είναι αρχικά η συνεννόηση σε πρώτο επίπεδο και μετέπειτα η απαγκίστρωση από αντιμνημονιακά ρεσάλτο, που αναμοχλεύουν ψεύτικες υποσχέσεις του παρελθόντος.
Αρωγός σε αυτήν την προσπάθεια και ρυθμιστής των εξελίξεων θα έχει αναδειχθεί -ίσως για πρώτη φορα- ο λαός, ο οποίος ναι μεν ειναι και ηταν κυρίαρχος, αλλά φαντάζομαι πως πλέον θα έχει αποβάλλει το “αλάθητο σύνδρομο “, που τον διακατείχε παλαιότερα . Και στηρίζω την προαναφερόμενη άποψη μου, στο γεγονός πως η νεα βουλή θα απαρτίζεται σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις απο επτα-εννέα κόμματα. Επιπροσθέτως, οι νέοι πολιτικοί συσχετισμοί που θα προκύψουν, θα καθιστούν σαφές προς πάσα κατεύθυνση πως η υλοποίηση των συμφωνηθέντων θα αποτελέσει μείζον θέμα για την κυβέρνηση, που θα προκύψει την αυριανή της εκλογικής μάχης και αυτό, διότι έχει ήδη χαθεί σημαντικός πολιτικός χρόνος, που θα μπορούσε να βελτιώσει και να προωθήσει την υλοποίηση των μεταρρυθμίσεων, που θα απαγκιστρώσουν την Ελλάδα από τις ακραίες δυνάμεις που σχεδιάζουν εντός και εκτός των συνόρων της την πλήρη υφαρπαγη μιας κάποιας τέλος πάντων ανάπτυξης που θα μπορούσε να προκύψει στο μέλλον.
Συνεχίζοντας, η σταθερή διακυβέρνηση θα μπορέσει να δώσει επιπλέον κίνητρο στους “εξαφανισμένους”
επενδυτές, στο να επιστρέψουν ή μάλλον καλύτερα να ξαναστρέψουν την προσοχή τους στην “μικρή” Ελλάδα με τις τεράστιες όμως δυνατότητες της και αυτό οι καλα προετοιμασμένοι δρώντες το γνωρίζουν και θα πρέπει να δουν επιτέλους και να αντιληφθούν πως η ελεύθερη αγορά δεν χρειάζεται μόνο τόπο ανάπτυξης με ευκαιριακές δυνατότητες, αλλά και ελεύθερο και χρηματικά συμφερον πεδίο δράσης, αναφοράς και δημιουργίας. Δηλαδή, με άλλα λόγια, μείωση του κράτους Λεβιάθαν και άμεση αναπροσαρμογή του φορολογικου συστήματος.
Εν κατακλείδι, και σκοπίμως επιλέγω να το αναφέρω τελευταίο, είναι αυτή η απέλπιδα προσπάθεια μου να εντρυφήσει, μέχρι και ο τελευταίος αναγνώστης αυτού του άρθρου, την δυνατότητα ύπαρξης πνευματικής και μετέπειτα οικονομικής ανάπτυξης αν απλά και μόνο λειτουργήσουμε ως Έλληνες ευρισκόμενοι σε μια δυσκολη στιγμή, δηλαδή ΕΝΩΜΕΝΟΙ..
