Φωτο-γραφεί ο Λευτέρης Παρτσάλης
Κάθε φορά που κάλυπτα το προσφυγικό, απο τη στιγμή που ξέσπασε η μεταναστευτική κρίση το ερώτημα που βασάνιζε το μυαλό μου ήταν η εξής, γίατι η κοινωνία συγκινείται απο το προφύγικό και αγκαλιάζει αυτούς τους ανθρώπους με τέτοια ένταση (και πολύ καλά κάνει) ενώ δεν συνέβη το ίδιο με άλλους αναξιοπαθούντες, φτωχούς και αστέγους.
Και φυσικά υπάρχουν πολλές απαντήσεις, αλλα προσωπικά κατέληξα στο συμπέρασμα ότι η κοινωνία, η σωστότερα, ο γείτονας με τα δύο αυτοκίνητα την λουσάτη κόρη που μοστράρει στους καταλόγους πανάκριβών κολεγίων,έχει κυρίως ένα φόβο. Ότι μία μέρα θα χάσει τη βολή του, εκείνη που μόνο εκείνος κατάφερε μετά απο κόπους και στερήσεις αλλά και αρκετές παγαποντιές να πετύχει. Αυτός λοιπόν ο μικροαστός φοβάται γιατι ξέρει οτι αυτά τα παιδιά, αυτές οι οικογένειες μέσα στις βάρκες, πάνω στις πλατείες, στους δρόμους, είχαν μια ζωή σαν και τη δική του.
Αυτό καταλήγει να είναι ο εφιάλτης της κοινωνίας. Ίσως δεν πονάμε το μετανάστη, το προσφυγόπουλο, αλλα τους εαυτούς μας σε ένα σενάριο ακράιας ανασφάλειας και φοβου, κάτι που προστίθεται στο σκηνικό της κρίσης που δημιούργησε χιλιάδες νεόπτωχων.
