Το πρόβλημα με το πολιτικό προσωπικό της χώρας έχει όνομα και λέγεται υποκρισία. Φαίνεται πως είναι κάποιος «ιός», ο οποίος «μολύνει» αυτόματα όποιον μπαίνει στην πολιτική σκηνή, είτε ως πρωταγωνιστής, είτε ως κομπάρσος.
Τον Θάνο Τζήμερο δεν τον λες και πρωταγωνιστή. Είχε μια έξυπνη ιδέα και κατάφερε να κάνει αρκετό θόρυβο γύρω από το όνομά του. Σήμερα είναι πάλι στα….αζήτητα, αλλά όπως μαθαίνω ετοιμάζεται να κάνει συνέδριο του κόμματος! Στο πλαίσιο προφανώς του «προσυνεδριακού διαλόγου» έγραψε ένα άρθρο στην Athens Voice για τη σημασία της εμπιστοσύνης, αναφέροντας διάφορα παραδείγματα.
Θα ήταν πιο εύστοχο το άρθρο αν αναφερόταν στην περίπτωση του κόμματός του και πως ο ίδιος καταχράστηκε την εμπιστοσύνη, έστω αυτών των λίγων ανθρώπων που στάθηκαν δίπλα του, και τους οποίους δεν ρώτησε ποτέ για καμία επιλογή του, έκανε όλες τις «κωλοτούμπες» μόνος του, αποφάσισε πάλι μόνος του την καταστροφική συνεργασία με τον Μάνο και πήγε ό,τι έφτιαξε στα βράχια.
Αν υπάρχει μια ελπίδα να αλλάξει κάτι, αυτή δεν θα έρθει από τους «Τζήμερους» που κάνουν copy paste τη συμπεριφορά των επαγγελματιών της πολιτικής. Αυτό δεν κάνουν και οι πολιτικοί στους οποίους επιτίθεται με σφοδρότητα ο Τζήμερος; Δείχνουν πάντα τους άλλους, λένε μεγάλα λόγια κατακεραυνώνοντας τους πάντες και κρατάνε στο απυρόβλητο τον εαυτό τους. Η κοινωνία ψάχνει να βρει όχι έναν «Πάπα με αλάθητο» αλλά αυτόν που θα βγει και θα πει «ναι, έκανα μαλακία και θα προσπαθήσω να διορθώσω τη ζημιά». Θα είναι αυτός που θα έχει το θάρρος της γνώμης του και δεν θα έχει κρυφές ατζέντες στο πίσω μέρος του κεφαλιού του.
Η εμπιστοσύνη δεν πέφτει από τον ουρανό. Η εμπιστοσύνη προϋποθέτει την αλήθεια και αυτή την ευκαιρία να δείξει ο Τζήμερος πως είναι κάτι διαφορετικό από τους άλλους, την έχει χάσει. Και ως γνωστόν δυο πράγματα δεν γυρνάνε πίσω. Τα λόγια που ειπώθηκαν και οι ευκαιρίες που πέρασαν.
