Η πρόσφατη υποβάθμιση της πιστοληπτικής ικανότητας της Γαλλίας από τον οίκο αξιολόγησης Fitch Ratings πυροδότησε πλήθος συζητήσεων, εικασιών, σεναρίων ακόμη και θεωριών συνομωσίας. Σημαντικότερο πάντως όλων αυτών είναι το γεγονός πως οι κερδοσκοπικές επιθέσεις δεν βρίσκονται απλά στην φαντασιακή σφαίρα των αντιφρονούντων προς τις πολιτικές λιτότητας, αλλά είναι άκρως συνυφασμένες με την ακραιφνώς realpolitik αντίληψη της ελεύθερης αγοράς.
Η υποβάθμιση της Γαλλίας, φαίνεται πως δεν είναι ένα ακόμα τυχαίο περιστατικό. Συνέβη σε μία περίοδο βολιδοσκόπησης των προθέσεων των διεθνών αγορών από μεριάς της Ε.Ε, όσον αφορά τον νεοσύστατο και ενιαίο πλέον μόνιμο μηχανισμό στήριξης και των ωφελειών που η Ένωση θα μπορούσε να αποσπάσει από μία πολιτική απόφαση σαν και αυτή. Μία κίνηση που αναμφισβήτητα έχει ως απώτερο σκοπό την αποκατάσταση των ανισορροπιών που η κρίση χρέους δημιούργησε στις διεθνείς αγορές, αλλά που οι οίκοι αξιολόγησης επέλεξαν να μην υποδεχθούν με θέρμη.
Παρά το γεγονός της προσπάθειας της αποσύνδεσης των δύο περιστατικών, οι ημερομηνίες και οι αριθμοί είναι δείχνουν ξεκάθαρα πως οι διεθνείς αγορές δεν «τσίμπησαν». Η 1 Ιουλίου ήταν η μέρα γέννησης του ESM και 15 ημέρες αργότερα, διάστημα που απαιτείται κατ’ ελάχιστον για την «ρευστοποίηση» μιας απόφασης σαν και αυτής από τις διεθνείς αγορές, ήλθε η απόφαση υποβάθμισης της Γαλλικής Οικονομίας.
Βέβαια η χρονική αλληλουχία και σύνδεση τέτοιων ενεργειών δεν είναι πρωτοφανής. Ας μην ξεχνάμε πως το 2010 ο οίκος Standard n Poors υποβάθμισε την πιστοληπτική ικανότητα του νεοσύστατου τότε EFSF σε ΑΑ+ από ΑΑΑ, κίνηση η οποία είχε εντόνως κατακριθεί από αξιωματούχους της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και άλλους εκπροσώπους ευρωπαϊκών θεσμών. Παρόμοιο σκηνικό διαδραματίσθηκε και μετά την ψήφιση του six pack , προάγγελου του Δημοσιονομικού Συμφώνου, όπου η Γαλλία υποβαθμίσθηκε από τον οίκο Μοοdy’s ύστερα από τις αντιρρήσεις που έφερε σχετικά με τους προς ψήφιση κανονισμούς περί δημοσιονομικής πειθαρχίας. Της υποβάθμισης αυτής, ακολούθησε επίσης σειρά αρνητικών δημοσιευμάτων από διεθνή περιοδικά κύρους, με αποκορύφωμα το εξώφυλλο του “Economist” που χαρακτήριζε την Γαλλική οικονομία ως ωρολογιακή βόμβα.
«Δόλος», «συνωμοσία», «σχέδιο»; Είναι λίγες μόνο από τις λέξεις που περνούν από το μυαλό όσων παρακολουθούν από κοντά τέτοιες αλληλουχίες και συσχετισμούς. Το εάν τελικά πρόκειται για κερδοσκοπικά παιχνίδια ή για απλές συγκυρίες, θα κριθεί στο πολύ κρίσιμο φθινόπωρο που ακολουθεί.
