Γράφει ο Δημήτρης Α. Γιαννακόπουλος
Η βαθιά μου απογοήτευση, στην περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ, δεν προκύπτει τόσο από τις δραματικές αντιφάσεις μεταξύ λόγων και έργων που τον διακρίνουν, όσο από το ύφος που χαρακτηρίζει την κυβερνητική του υπόσταση.
Μην σού φαίνεται περίεργο, αναγνώστη μου! Εγώ, θεωρώ τον εαυτό μου αριστερό, στο βαθμό που η αναφερόμενη ταυτότητά μου συνδέεται με ένα συγκεκριμένο βιοοικονομικό και ταυτόχρονα ουμανιστικό (: ισότητα μέσα στην ελευθερία) ύφος υψηλής αισθητικής. Το κέρδος, ο έλεγχος, η εξουσία και οι Εξουσίες, η Αρχή, ο θεσμός και η ηγεμονία – οιασδήποτε μορφής – αν δεν υποτάσσονται στον Λόγο και στις Υλικές Σχέσεις που ορίζει αυτό το ύφος, είναι προϊόντα ανηθικότητας και εκμαυλισμού της πολιτικής και της κοινωνικής συνείδησης. Πρόκειται για ασχήμιες που προσβάλουν καί την δημοκρατική συγκρότηση των κοινωνιών καί την φιλελεύθερη κουλτούρα του διαφωτισμού.
Αν αυτό (το ύφος) είναι ο σημαντικότερος παράγοντας που διακρίνει την αριστερά από την δεξιά, τότε, λυπάμαι, αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με την πρώτη. Ο τρόπος και το γενικό ύφος της κυβέρνησης σε ό, τι αφορά στην έκδοση αδειών για τους τηλεοπτικούς διαύλους, δείχνει εμφατικώς το υφολογικό της επίπεδο: χαμηλό, σχεδόν υπόγειο, δίχως ίχνος αισθητικής και ποιοτικής αναζήτησης για τη νομιμοποίηση των καναλιών. Ντροπή για την αριστερά – εκτός αν δεν πρόκειται για την αριστερά του Μαξίμ Γκόρκι, αλλά για κακέκτυπο της αριστεράς των Λένιν και Τρότσκι στο νεοφιλελεύθερο τους, ασφαλώς, για τους οποίους ο πρώτος σημείωνε εγκαίρως: «Οι Λένιν και Tρότσκι δεν έχουν οιαδήποτε ιδέα για την ελευθερία ή τα ανθρώπινα δικαιώματα. Αλλοτριώνονται ήδη από το βρωμερό δηλητήριο της εξουσίας» (μόλις δυο εβδομάδες μετά το ξέσπασμα της Οκτωβριανής Επανάστασης).
Ποιός είπε πριν από λίγα χρόνια το περίφημο «ό, τι είναι νόμιμο, είναι και ηθικό»; Α, ρε, Βουλγαράκη, τι άκουσες κυρίως από αυτούς που σήμερα γράφουν υπερηφάνως για τις άδειες των καναλιών: «τρία βήματα προς τη νομιμότητα» (Αυγή)! Τότε η αριστερά μιλούσε τη δική μου γλώσσα, καυτηριάζοντας την εκμαυλιστική ασχήμια που ταύτιζε τη νομιμότητα με την ηθική. Οι ειρωνείες προς τον Γιώργο Βουλγαράκη υπήρξαν εξοντωτικές, με τον Νίκο Γ. Ξυδάκη μάλιστα να σημειώνει στην «Καθημερινή» πολύ σωστά και δίκαια: «Η δημοκρατία θεμελιώνεται στο Σύνταγμα και τους νόμους, προσπαθεί διαρκώς να έχει υλικότητα και αντικειμενικούς όρους. Χωρίς όμως τον ηθικό γνώμονα, χωρίς την ατομική ευθύνη, χωρίς πάλη κατά των τυπικών θανάσιμων αμαρτημάτων, χωρίς αίσθηση του κοινού και του κύριου, η δημοκρατία δεν λειτουργεί· μεταπίπτει σε μπίζνες, νομιμοφανή μεν, ανήθικη δε. Αυτή τη δημοκρατία-μπίζνες θέλουμε»;
Το ίδιο ακριβώς ρωτώ και εγώ σήμερα τη κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και ασφαλώς τον ίδιο προσωπικά: Δημοκρατία-μπίζνες ονειρεύεσαι, αριστερέ πρωθυπουργέ; Ο σοβαρά παρεξηγημένος Νίτσε συναντούσε το πολιτικό ιδανικό (: αγώνας για σύζευξη της ηθικής με την πολιτική) του Βιτγκενστάιν, προτάσσοντας το «αισθητικώς ζην». Στο ίδιο πνεύμα ο ρεαλιστής του σοσιαλισμού Γκόρκι έγραφε: «η αισθητική είναι η ηθική του μέλλοντος», αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ «διδάσκει» σήμερα πως «η νομιμότητα είναι η ηθική του τηλεοπτικού μέλλοντος της Ελλάδας»! Αν, μάλιστα, δώσεις και την αντικειμενική διάσταση της έννοιας «νομιμότητα» – όπως πολιτεύεται στο ζήτημα η αριστερή μας κυβέρνηση – θα μπορούσες χωρίς να τους αδικήσεις να πεις: οι διαπλεκόμενες μπίζνες είναι η ηθική του τηλεοπτικού μέλλοντος της Ελλάδας! Το τρίγωνο της διαπλοκής «κανάλια-τράπεζες-πολιτικοί» μετατρέπεται σε ευθεία γραμμή: κυβέρνηση-κανάλια!
Κρίμα και πάλι κρίμα και ειλικρινά μιλώ, ποτέ δεν μπορούσα να φανταστώ πως ο ΣΥΡΙΖΑ ως οργανισμός της αριστεράς, θα έφτανε στο σημείο να εμφανίσει τόσο μεγάλη διανοητική φτώχεια και αριβισμό για να ικανοποιήσει προφανείς εξουσιαστικές σκοπιμότητες. Αν θα μπορούσα να μιλήσω με όρους «αγάπης» για ένα ΜΜΕ, αυτό θα ήταν η τηλεόραση, αγαπητέ αναγνώστη. Αυτό το Μέσο είναι ένα σύνθετο Μήνυμα το οποίο ορκίστηκα να σεβαστώ και σεβάστηκα. Η τηλεόραση είναι ύφος και αισθητική, τίποτε άλλο. Αν δεν ξέρεις και δεν σε ενδιαφέρει να υπηρετήσεις διαρκώς με υψηλότερη ποιότητα το ύφος και την αισθητική, όπως τα όρισα πιο πάνω και όπως διατρέχουν τα κείμενα της διαδικτυακής μας επικοινωνίας, τότε το Μήνυμα-Τηλεόραση είναι μία αποκρουστική χυδαιότητα. Μία πολιτική ασχήμια. Ένα ηθικό τερατούργημα. Ένας κώδικας εκμαυλισμού και αλλοτρίωσης.
Μόνον στο βαθμό που η νομιμότητα στην λειτουργία των καναλιών συνδεόταν με την ποιοτική υπόσταση του μηνύματος, θα μπορούσες να μιλήσεις για μια κάποια προοδευτική εξέλιξη στην ελληνική κοινωνία. Σε αντίθετη περίπτωση αυτά που συμβαίνουν και αυτά που θα συμβούν στη νέα φάση απορρύθμισης του τηλεοπτικού τοπίου, θα είναι απλώς νέες κυβερνητικές/εξουσιαστικές μπίζνες με παλαιούς και νεώτερους διαπλεκόμενους, με αναλογία μάλιστα ένα προς τρία!
