Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Στα είκοσι χρόνια που κάνω αυτή τη δουλειά έχω συναντήσει πολλές φορές την ίδια σοβαρή δυσκολία στην πολιτική επικοινωνία. Το να προσπαθεί δηλαδή να «διαβάσει» κανείς την εικόνα του καινούργιου με βάση τις προϋπάρχουσες παραστάσεις από το παρελθόν. Είναι ο λόγος που μπορεί να ξενίζει αρκετούς το γεγονός πως οι νέοι υπουργοί δεν φοράνε γραβάτα ή ότι κάποιος από αυτούς έφτασε στο Προεδρικό Μέγαρο μασώντας τσίχλα. Περισσότερο απ’ όλα όμως «ξένισε» το γεγονός πως ένα ηγετικό στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ αντί να ακολουθήσει το αναμενόμενο, δηλαδή την ανάληψη ενός υπουργικού χαρτοφυλακίου, πάει για Πρόεδρος της Βουλής. Πρόκειται για αξίωμα που έχει ταυτιστεί με μια «τιμητική αποστρατεία» και όχι για αξίωμα που αναλαμβάνει κανείς στο ζενίθ της πολιτικής καριέρας του, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της Ζωής Κωνσταντοπούλου.
Αν όμως αφήσουμε στην άκρη τους προϊδεασμούς από τις παραστάσεις του παρελθόντος, κάθε τι πρέπει να «διαβάζεται» σωστά μέσα στο πλαίσιο της συγκυρίας. Λίγοι ας πούμε γνωρίζουν τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε ο πρώην πρόεδρος της Βουλής Βαγγέλης Μειμαράκης στη διασφάλιση των ισορροπιών για τον σχηματισμό της κυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ – ΔΗΜΑΡ και γι αυτό σε καμία περίπτωση ο Μειμαράκης δεν θα μπορούσε να είναι… Σιούφας.
Έτσι και σήμερα βρισκόμαστε μπροστά σε μια εξαιρετικά έξυπνη επιλογή, μέσα στο πλαίσιο μιας νέας συγκυρίας. Μια γυναίκα αναλαμβάνει το τρίτο κατά σειρά πολιτειακό αξίωμα μετά από αυτό του Προέδρου της Δημοκρατίας και του Πρωθυπουργού και πρόκειται ασφαλώς για τη νεώτερη Πρόεδρο στα κοινοβουλευτικά χρονικά της ελληνικής δημοκρατίας. Πιστεύω μάλιστα πως δεν θα δούμε την «εκρηκτική» αλλά τη θεσμική Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε μια συγκυρία που το κοινοβούλιο έχει απαξιωθεί – και δικαίως – στη συνείδηση των πολιτών και χρειάζεται επειγόντως… update, σε τέσσερις τουλάχιστον βασικές κατευθύνσεις:
- Ο κοινοβουλευτικός έλεγχος μέχρι σήμερα δεν λειτουργούσε όπως θα έπρεπε. Το να υποχρεώνονται ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί να δίνουν απαντήσεις στους βουλευτές είναι μείζον ζήτημα δημοκρατίας.
- Το νομοθετικό έργο της Βουλής δεν μπορεί να συνεχίσει να έχει τη μορφή «βροχής» τροπολογιών. Αλλά ούτε και έτοιμα νομοσχέδια που κανείς δεν έχει διαβάσει και κανείς δεν έχει συζητήσει επί της ουσίας και γίνονται νόμοι με διαδικασίες «ψηφίστε – τελειώσαμε».
- Κρίσιμη είναι η λειτουργία των κοινοβουλευτικών επιτροπών, ειδικά αυτών που σχετίζονται με τη διαφάνεια και το πόθεν έσχες, τη στιγμή που η κοινωνία έχει αηδιάσει με το να γίνονται όλα προσχηματικά και στη λογική του «κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει».
- Το αρχείο της Βουλής έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον καθότι εκεί βρίσκονται από τον φάκελο της Κύπρου μέχρι αυτόν της Siemens και η διαχείρισή του έχει κατ’ εξοχήν πολιτική διάσταση.
Το πεδίο λοιπόν για τη νέα Πρόεδρο της Βουλής είναι ευρύτατο και απόλυτα νευραλγικό για την αναβάθμιση της ποιότητας της δημοκρατίας στη χώρα. Μέχρι σήμερα η κ. Κωνσταντοπούλου έχει αποδείξει πως έχει mentalité μαχήτριας για τις θέσεις της και τις απόψεις της. Τώρα θα πρέπει αυτή τη mentalité να τη θέσει στην υπηρεσία του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας, εγγράφοντας ταυτόχρονα μια σοβαρή υποθήκη για το πολιτικό μέλλον της.
Όσο για το γεγονός πως η κ. Κωνσταντοπούλου πήγε στην ορκωμοσία της νέας κυβέρνησης αν και η ίδια δεν ορκιζόταν, η εξήγηση κατά τη γνώμη μου είναι πάρα πολύ απλή. Το έκανε απλά για μοιραστεί τη χαρά με τους φίλους της καθώς αποδεικνύεται για άλλη μια φορά πως την ιστορία εξακολουθούν να την γράφουν οι παρέες.
