Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Το τελευταίο διάστημα έχω, επανειλλημένως, αναφερθεί στη σιωπηλή πλειοψηφία, (https://www.rp.gr/otan-h-siwphlh-pleiopshfia-anazhta-pol/) η οποία πιστεύω ότι εντοπίζεται κυρίως στο χώρο της δεξιάς, της συντηρητικής παρατάξεως για όσους φοβούνται τις ιστορικώς φορτισμένες λέξεις εκτός αν αναφέρονται στην a priori αθώα, ανεύθυνη και καλοπροαίρετη αριστερά!
Παλαιότερα, έγινε προσπάθεια, αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία να χαρακτηρισθεί ως απολίτικη και μετακινούμενη υπέρ του κόμματος που θα είχε τον αέρα της νίκης. Την είπαν και μεσαίο χώρο, κατά την αρλουμπολογία του γνωστού επικοινωνιολόγου της συμφοράς. Βεβαίως, πως να είσαι σοβαρός επικοινωνιολόγος όταν οι κοινωνικές σου εμπειρίες εξαντλούνται στα καφέ του Κολωνακίου και σε ανάγνωση βιβλίων; Όταν, με δυο λόγια, δεν ξέρεις την κοινωνία στην οποία αναφέρεσαι και της οποίας την πολιτική συμπεριφορά θέλεις να προβλέψεις; Εφευρίσκεις, λοιπόν, ένα νεφελώδη όρο όπως «απολίτικος μεσαίος χώρος» και παραμυθιάζεις κουρασμένους πολιτικούς και ανίκανους αυλοκόλακες. Είναι η τέχνη της υποκαταστάσεως της πολιτικής με την επικοινωνία, αφού πρώτα έχεις καταργήσει την ουσία της επικοινωνίας. Τα αποτελέσματα είναι γνωστά…
Όμως, το θέμα μας δεν είναι οι αποτυχημένοι επικοινωνιολόγοι, αλλά πως θα αποκτήσει πάλι νόημα η πολιτική και πως η επικοινωνία θα είναι μόνο το μέσο για να περνάει το πολιτικό μήνυμα. Ο πολιτικός λόγος, δηλαδή το όραμα, το πρόγραμμα, η ηγετικής ομάδα, είναι η μισή εξίσωση ή, πιο σωστά, οι σταθερές. Ο άγνωστος είναι το εκλογικό σώμα, και αναλόγως των σταθερών που θα θέσουμε θα λάβουμε και το ανάλογο εκλογικό αποτέλεσμα. Χρησιμοποιώ μαθηματική ορολογία επειδή πιστεύω ότι, στην πραγματικότητα, δεν είναι καθόλου δύσκολο να προβλεφθεί η συμπεριφορά του εκλογικού σώματος. Αν βγάλουμε τις ιδεολογικές παρωπίδες, αν ξεκολλήσουμε από ανόητα στερεότυπα και ιδεοληψίες, δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τις ανάγκες του εκλογικού σώματος.
Ανάγκας τε και οι Θεοί πείθονται, έλεγαν οι αρχαίοι, καταδεικνύοντας ότι η ανάγκη κυβερνάει τον κόσμο. Η ανάγκη είναι που δημιουργεί το προσωπικό συμφέρον ενός εκάστου, αυτό που τελικώς καθοδηγεί την εκλογική συμπεριφορά των πολιτών. Και η συντριπτική τους πλειοψηφία, αυτή η σιωπηλή πλειοψηφία των καθημερινών ανθρώπων, που δεν είναι συνδικαλιστές, που δεν έχουν ιστοσελίδες και ιστολόγια, που δεν συμμετέχουν σε κόμματα και κομματίδια, έχουν ανάγκη να επιβιώσουν με όσο γίνεται περισσότερη ασφάλεια και αξιοπρέπεια. Δεν τους αρέσουν οι απότομες αλλαγές και η αγωνία αν θα έχουν να φάνε και να ζεσταθούν. Και σε ποιόν αρέσει άλλωστε; Εκτός από τους λίγους που έχουν λύσει το πρόβλημα του βιοπορισμού επειδή γεννήθηκαν πλούσιοι ή κατάφεραν να γίνουν, όλοι οι υπόλοιποι είμαστε στην ίδια κατηγορία, αυτών που ζουν με το άγχος και την αγωνία της επιβιώσεως. Εξαιρούνται οι συνδικαλιστές και οι πάσης φύσεως κομματάνθρωποι, που με την δήθεν πολιτική τους δράση έχουν εξασφαλίσει την παρασιτική επιβίωση σε βάρος όχι του πλούτου, αλλά εις βάρος των πολλών, της σιωπηλής πλειοψηφίας, αυτών που συντηρούν το κράτος που πληρώνει τα κόμματα και διατηρεί χρεωκοπημένες επιχειρήσεις προς όφελος των συνδικαλιστών τους.
Ακόμη και στο ΣΥΡΙΖΑ και στη Χ.Α. υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι, όπως υπάρχουν σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Άνθρωποι που δεν επιζητούν επαναστάσεις και αλλαγή καθεστώτων, ούτε πατριωτικές κρεμάλες και εκστρατείες στην κόκκινη μηλιά, επειδή μια χούφτα ημιμαθείς παρανοϊκοί δεν βρίσκουν άλλο νόημα στη ζωή τους παρά μόνο φαντασιωνόμενοι αυτοκρατορίες που δεν υπήρξαν. Αν η ηγεσία οι ή συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ νομίζουν ότι το 25% που τους ψήφισε είναι ξαφνικοί νοσταλγοί των αλήστου μνήμης σοβιετικών πειραματισμών πλανώνται πλάνην οικτράν και δεν θα αργήσουν να το διαπιστώσουν και εκλογικώς. Αν ο υστερικός φυρερίσκος και η γραφικοί του ακόλουθοι νομίζουν ότι ξαφνικά το 8% των Ελλήνων έγιναν λάτρεις του ναζισμού, τότε ουδείς λόγος να δικασθούν, διαθέτουν το ακαταλόγιστο και ας μεταχθούν, απλώς, στο Δρομοκαϊτειο. Ψήφοι απόγνωσης, απελπισίας και οργής είναι που μετέτρεψαν το ΣΥΡΙΖΑ από κόμμα που έμπαινε δεν έμπαινε στη Βουλή σε αξιωματική αντιπολίτευση. Ίδιοι ψήφοι είναι που έβαλαν στη Βουλή ένα περιθωριακό ναζιστικό μόρφωμα, που ποτέ δεν είχε υπερβεί το 0,5%!!!
Διάβασα χθες μια συνέντευξη του Στυλιανού Παττακού, σχετικώς με την αντίσταση που (δεν) προέβαλε κατά της χούντας ο καλλιτεχνικός κόσμος. Απολαυστικός και γλαφυρός, ο υπεραιωνόβιος πρώην σκληρός της τριανδρίας των δικτατόρων, αναφέρει ονόματα ηθοποιών και τραγουδιστών, τις σχέσεις τους με μεγαλοσχήμονες του καθεστώτος και την εθελοντική τους συμμετοχή σε εκδηλώσεις της χούντας και σε ερμηνεία χουντικών ασμάτων. Καλλιτέχνες που θεωρήθηκαν, υπήρξαν ή είναι δημοκράτες ή αριστεροί, αλλά ασμένως ασκήσαν το επάγγελμά τους την περίοδο της χούντας. Και καλώς έπραξαν, αφού το καθεστώς είχε επιβληθεί άνευ αντιστάσεως ενώ οι ίδιοι έπρεπε να επιβιώσουν και να ζήσουν τις οικογένειές τους. Ήταν άραγε, χουντικοί όλοι αυτοί; Ασφαλώς όχι! Ήταν άνθρωποι όπως όλοι οι άλλοι, αυτοί που άκουγαν τα τραγούδια τους και έβλεπαν τις ταινίες τους, άνθρωποι που ήθελαν πολιτική ηρεμία ώστε να φτιάξουν τη ζωή τους. Ήταν χουντικοί οι συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων που δεν αντέδρασαν στη χούντα; Ασφαλώς όχι! Ήταν άνθρωποι που δεν παρέλειπαν, όσο και όπως μπορούσαν, να εκφράσουν την αντίθεσή τους στην κατάργηση των πολιτικών ελευθεριών, αλλά και να επικροτήσουν ότι καλό έκανε η δικτατορία. Άνθρωποι που ουδόλως νοσταλγούσαν τις συγκρούσεις και τις αντιπαραθέσεις των Ιουλιανών και του εμφυλίου! Άνθρωποι που ήθελαν να ζήσουν και με τρόμο σκεπτόντουσαν τις τραγωδίες του παρελθόντος.
Το σοκ της κυπριακής τραγωδίας επέδρασε καταλυτικώς στην συνείδηση της σιωπηλής πλειοψηφίας. Την οδήγησε μεν να δώσει 54% στον Κωνσταντίνο Καραμανλή, όχι μόνον επειδή ο αριστερός γυρολόγος της πολιτικής Μίκης Θεοδωράκης είπε «Καραμανλής ή τανκς», αλλά επειδή καταλάβαινε ότι ουδείς άλλος ήταν σε θέση να εγγυηθεί την πολιτική ηρεμία που είχε ανάγκη ο τόπος. Όμως, την κατέστησε ακόμη πιο σιωπηλή και ανίκανη να αντιδράσει στην επιθετικότητα της αριστεράς που εξάγνισε το δικό της αμαρτωλό παρελθόν μέσα από τις στάχτες της κυπριακής τραγωδίας!
Σήμερα, ένα άλλο σοκ, αυτό της χρεωκοπίας του κρατισμού λόγω της οικονομικής κρίσεως, έρχεται να ξυπνήσει την σιωπηλή πλειοψηφία και να αναδιαμορφώσει τους όρους πολιτικής της εκφράσεως. Αν το εκκρεμές της ιστορίας έδειξε αριστερή κατεύθυνση το 1974, σήμερα δείχνει δεξιά. Αργά ή γρήγορα η σιωπηλή πλειοψηφία θα βρει πολιτικό λόγο: όραμα, πρόγραμμα και ηγετική ομάδα. Οι μηχανισμοί της ιστορίας έχουν τεθεί σε λειτουργία και δεν αντιστρέφονται. Όμως, δεξιά δεν σημαίνει κούφια εθνικοφροσύνη, αλλά ορθολογική διαχείριση των πραγματικών εθνικών συμφερόντων. Σημαίνει αληθινό -όχι σημιτικό και διαπλεκόμενο- εκσυγχρονισμό, ώστε να αντιστραφεί η πορεία απομακρύνσεώς μας από την προηγμένη Δύση. Αληθινό φιλελευθερισμό και όχι εθνομηδενισμό και περιθωριακές κοινωνικές αντιλήψεις των Καμινομπουτάρηδων.
Η Νέα Ελληνική Δεξιά (https://www.rp.gr/h-tetarth-ellhnikh-dhmokratia/)
δεν πρέπει να έχει φοβάται τις λέξεις, ούτε την ιστορία. Το παρελθόν δεν αλλάζει, πρέπει απλώς να το αποδεχθούμε, να το αξιολογήσουμε και να διδαχθούμε. Η Δεξιά και η Αριστερά ήταν, είναι και θα είναι υπαρκτές όσο το καπιταλιστικό σύστημα υφίσταται. Απλώς επαναπροσδιορίζουν το περιεχόμενό τους αναλόγως των ιστορικών εξελίξεων. Δεν υπάρχει λόγος να καταργήσουμε τις πολιτικές μας προτιμήσεις, δεν είναι αυτές που μας χωρίζουν. Μας διχάζουν όσοι σκέπτονται μιλούν με γελοίους χαρακτηρισμούς όπως «πατριώτης», «φασίστας», «προοδευτικός». Αυτοί πρέπει να εκλείψουν από το πολιτικό μας λεξιλόγιο, αυτή θα είναι μια τεράστια πολιτική και πολιτισμική επανάσταση και πρέπει να ξεκινήσει από την Δεξιά
Όλοι οι Έλληνες, δεξιοί και αριστεροί, είμαστε πατριώτες, ο καθ’ ένας με τον τρόπο του. Όλοι οι Έλληνες, δεξιοί και αριστεροί είμαστε αντιφασίστες, τον πολεμήσαμε τον φασισμό και νικήσαμε. Όλοι οι Έλληνες, δεξιοί και αριστεροί είμαστε προοδευτικοί και θέλουμε την ανάπτυξη και το καλό του τόπου, αλλά καθ’ ένας έχει την δική του αντίληψη πως αυτό θα επιτευχθεί. Ας φτιάξουμε ένα νέο πολιτικό και πολιτειακό (https://www.rp.gr/anasyntaksh-shmainei-neo-politeuma/)
σύστημα δημιουργικών και όχι διχαστικών και οπισθοδρομικών πολιτικών συγκρούσεων! Συγκρούσεων πολιτικών και όχι μικροπολιτικών! Συγκρούσεων ιδεών και προγραμμάτων, όχι ιδεοληψιών και φαντασιοπληξίας! Συγκρούσεων που θα πηγαίνουν τη χώρα μπροστά χωρίς να χύνεται αίμα και χωρίς να χάνονται κι άλλες γενιές Ελλήνων… ΕΠΙ ΤΕΛΟΥΣ, ΑΣ ΚΑΝΟΥΜΕ ΠΟΛΙΤΙΚΗ, ΕΔΩ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΠΟΥ ΓΕΝΝΗΘΗΚΕ!
* Ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης είναι χρηματοπιστωτικός σύμβουλος επιχειρήσεων.
hippo@otenet.gr
