Γράφει ο Σεραφείμ Κοτρώτσος
Follow @serkot65
Έως πότε μπορεί μία χώρα να βρίσκεται σε πολεμικό κλίμα; Διόλου ρητορικό το ερώτημα εάν σκεφθεί κανείς από το 2010 και εντεύθεν συνεχίζουμε «άβουλοι και μοιραίοι» να συντηρούμε συνθήκες πολιτικής και κοινωνικής σύγκρουσης προς τέρψη φανατικών εκλογικών ακροατηρίων που, όμως, αποτελούν πολλοστημόριο της πραγματικής κοινωνίας που υποφέρει.
Διερωτώμαι: είχε νόημα η αντιπαράθεση, τις προάλλες στη Βουλή, μεταξύ του αμήχανου Αλέξη Τσίπρα και του «ρούκι» Κυριάκου Μητσοτάκη, επί ενός σχεδίου Ασφαλιστικού που ακόμα δεν γνωρίζουμε εάν το εγκρίνουν ή το απορρίπτουν οι δανειστές;
Έχουμε την πολυτέλεια να επιστρέψουμε σε μια συζήτηση σχετικά με το τις πταίει για την χρεοκοπία του ασφαλιστικού μας συστήματος; Ας σημειωθεί μόνο πως ανάλογα προβλήματα σχετικά με τα δικά τους συστήματα ασφάλισης αντιμετωπίζουν οι περισσότερες ευρωπαϊκές χώρες αλλά δεν τα έχουν αναγάγει σε ευκαιρία σύγκρουσης- κοιτάζουν, απλώς, να τα επιλύσουν.
Επειδή, λοιπόν, οι απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα είναι περίπου προφανείς, περνάμε στο «δια ταύτα».
Πρώτη παραδοχή: Η χώρα τελεί υπό την διεθνή εποπτεία και οφείλει να υλοποιήσει το τρίτο (της) μνημόνιο, το οποίο, μάλιστα, έχουν ψηφίσει πέντε από τα επτά κόμματα της σημερινής Βουλής. Κανονικά, αυτό θα έπρεπε να σκιαγραφεί πλαίσιο αναγκαστικής συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων αυτών, ασχέτως του ποιος είναι περισσότερο «αμαρτωλός» από τον άλλο με βάση την κυβερνητική του «προϋπηρεσία».
Δεύτερη παραδοχή: Οιαδήποτε παρέμβαση στο ασφαλιστικό σύστημα θα είναι επώδυνη όσο θα εφαρμόζεται επί μιας οικονομίας σε ύφεση. Για να αρθούν οι αρνητικές συνέπειες τέτοιων παρεμβάσεων, η οικονομία πρέπει να περάσει από την ύφεση στην ανάπτυξη. Απλά πράγματα. Νέες θέσεις εργασίας, αύξηση των εισφορών στα ασφαλιστικά ταμεία, αναζωογόνηση της καθημερινής πραγματικότητας της αγοράς και όλα τα συναφή. Κάτι τέτοιο, για να συμβεί, προϋποθέτει αποκατάσταση της σχέσης εμπιστοσύνης με τους δανειστές και τις διεθνείς αγορές, άρα στοιχειώδη πολιτική ομαλότητα.
Τρίτη παραδοχή: Για να αντικατασταθούν εποικοδομητικά ορισμένες από τις συμφωνίες του τρίτου μνημονίου πρέπει να υπάρξει συγκροτημένη και τεκμηριωμένη αντιπρόταση που θα τυγχάνει πολιτικής και κοινωνικής αποδοχής.
Όλα αυτά οδηγούν σε ένα μονόδρομο. Να υπάρξει, άμεσα, πολιτικό μορατόριουμ μεταξύ του ΣΥΡΙΖΑ και της Ν.Δ, ήτοι μεταξύ του Αλέξη Τσίπρα και του Κυριάκου Μητσοτάκη. Όχι για να συγκυβερνήσουν, όπως ονειρεύονται ορισμένοι με προφανείς σκοπιμότητες, αλλά για να αφαιρέσουν από τη δημόσια σύγκρουση τους κοινούς τόπους.
Όταν συμφωνείς στις τρεις προηγούμενες παραδοχές τι νόημα έχει να διαπληκτίζεσαι για το ποσοστό νεοφιλελευθερισμού που υπάρχει στη ρητορική της νέας ηγεσίας της Ν.Δ, για το ποιος ναρκοθέτησε το «νόμο Γιαννίτση» στις αρχές του 200 ή για το εάν πήρε το «δακτυλίδι» από τον Αλαβάνο ο Τσίπρας. Ενδιαφέρονται οι πολίτες για όλα αυτά; Και βελτιώνονται οι παρενέργειες των μνημονίων από την έκβαση αυτού του ντέρμπυ σκηνοθετημένης πόλωσης;
Άλλες ευκαιρίες δεν θα υπάρξουν. Ας το καταλάβουν. Αλλιώς… «των οικιών ημών εμπιπραμένων υμείς άδετε»…
