Του Νίκου Νικολόπουλου*
Τις πρώτες μέρες μιας εθνικής καταστροφής κυριαρχούν τα οργίλα συναισθήματα. Ανθρώπινο είναι.
Δεν είναι λίγο να χάνονται δεκάδες συνάνθρωποί μας και το αίμα των ζώντων να είναι «κρύο».
Όσο, όμως, απομακρυνόμαστε από την αποφράδα 23η Ιουλίου, όλο και περισσότερο η λογική κερδίζει έδαφος σε βάρος των «θερμών» και ακραίων αντιδράσεων των πρώτων στιγμών της τραγωδίας.
Πριν από 11 χρόνια η Ελλάδα σοκαρίστηκε από τις φονικές πυρκαγιές της Ηλείας.
Μια ολόκληρη δεκαετία και πλέον, ήταν αρκετή, από σεβασμό στη μνήμη, δεκάδων – και τότε – νεκρών, να έχουμε αποδείξει ότι παραδειγματιστήκαμε από εκείνη τη συμφορά.
Φευ!
Πάθαμε τα ίδια και χειρότερα φέτος. Γιατί είμαστε αμετανόητοι. Γιατί είμαστε υποκριτές.
Γιατί είμαστε αμνήμονες. Ωχ αδερφιστές. Κουτοπόνηροι.
Γιατί σε τούτη τη δόλια πατρίδα έχουν ελαστικοποιηθεί οι συνειδήσεις και περισσεύει ο πολιτικός φιλοτομαρισμός και αμοραλισμός και έχουν «αποθεωθεί» οι μικροκομματικοί υπολογισμοί, με αποκλειστική στόχευση τα λάφυρα της εξουσίας και την άσκηση αυτής με ιδιοτελή πολιτικά κίνητρα.
Κακά τα ψέματα, ασθενεί βαρέως η ελληνική κοινωνία, κρίσιμο μέγεθος της οποίας είναι το πολιτικό σύστημα.
Όσο σαθρό και διεφθαρμένο είναι αυτό το σύστημα, άλλη τόση διαχρονική συνενοχή προδίδει η συμπεριφορά της κοινωνίας, που είναι ελαστική και ανεκτική απέναντι του, επειδή προφανώς υπομένει ή αρκείται σε όσα «ψίχουλα» η άρχουσα τάξη «εκχωρεί» στο λαό.
Ποιος φταίει για αυτή την κυρίαρχη παθογένεια της μεταπολιτευτικής Ελλάδας; Απαντώ: Πρωτίστως η πολιτική ασυνειδησία δεκαετιών ολόκληρων, που είναι φυσικά προσωποποιημένη και σχετίζεται με νοσηρές νοοτροπίες πολλών πολιτικών που διαφέντεψαν τον τόπο. Μέρος της ευθύνης αναλογεί και στο λαό, που εθίστηκε στην ευκολία, την μπαγαποντιά και την κάθε μορφής γκρίζα ή παράνομη συναλλαγή με το
γκουβέρνο.
Συνηθίζουμε να λέμε ότι οι πολιτικοί, οι επιχειρηματίες, οι δικαστικοί, οι γιατροί, οι δικηγόροι, οι δημοσιογράφοι, οι δημόσιοι υπάλληλοι κ.ο.κ., πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, είναι τίμιοι και αξιοπρεπείς.
Ψέματα!
Είναι πολύ περισσότεροι οι διεφθαρμένοι και εξαιτίας αυτής της υποκρισίας διαιωνίζεται το κακό σε τούτη την ευλογημένη, κατά τ’ άλλα, χώρα.
Η σήψη είναι βαθιά.
Είναι κακοφορμισμένο το «σώμα» της κοινωνίας και τεράστιες οι εγκληματικές ευθύνες του κράτους και της άρχουσας πολιτικής, επιχειρηματικής και μιντιακής ελίτ τού τόπου.
Μια και μόνη ελπίδα έχει Ελλάδα. Πριν «μολυνθεί» και η επερχόμενη γενιά, να την αφήσουμε να σχεδιάσει την αναμόρφωση της χώρας.
Να φτιαχτεί κράτος και να αλλάξει η νοοτροπία της κοινωνίας.
Μια τέτοια τεράστια μεταμόρφωση δεν είναι υπόθεση πέντε – δέκα χρονών.
Πρέπει να φεύγουμε…εμείς οικειοθελώς από τη μέση-και αυτή θα είναι η ειλικρινής συγνώμη μας για την διεφθαρμένη μπαχαλολειτουργία του κράτους-και να πάρουν τα γκέμια νέοι άνθρωποι, καθαρά μυαλά, με δυνατά βιογραφικά σπουδών και ζωής, για να ξαναγυρίσει η ελπίδα σε τούτο τον τόπο.
Αν οι Γάλλοι σχεδίασαν το 1968 πως θα κατακτήσουν το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου μετά από 30 χρόνια (και τα κατάφεραν!), αμέσως γίνεται αντιληπτός ο ασυγκρίτως μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας για να οικοδομηθεί ένα σύγχρονο, κοινωνικό ,ευέλικτο, φιλικό και δίκαιο προς τον πολίτη κράτος.
Άλλη οδό σωτηρίας δεν έχουμε!
*Προέδρου του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος Ελλάδος Ανεξάρτητου Βουλευτή
