Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Σε αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει, με το θερμόμετρο να είναι στο κόκκινο με την Τουρκία, ήλπιζα ότι δεν θα έπρεπε να συνεννοηθούμε ακόμα και για βασικά πράγματα. Όχι απλώς βασικά ζητήματα διπλωματικής προσέγγισης, αλλά και για θεμελιώδη επικοινωνιακή διαχείριση.
Δεν γίνεται, λοιπόν, ο υπουργός Άμυνας μιας χώρας, της οποίας δύο πολίτες κρατούνται σε φυλακές υψίστης ασφαλείας ενός απρόβλεπτου γείτονα να λέει σε κουβέντα με κοινοβουλευτικούς συντάκτες που είναι on the record ότι «με τον Ερντογάν δεν είναι απίθανο να μείνουν και 15 χρόνια φυλακισμένοι».
Μπορεί και έτσι να είναι -αν δεχτούμε ότι ο Ερντογάν είναι σε κατάσταση παραφροσύνης- αλλά και πάλι δεν το λες.
Δεν γίνεται να λες ότι αυτό το σκηνικό ήταν προμελετημένο να συμβεί από τη μεριά της Τουρκίας, χωρίς όμως να το τεκμηριώνεις. Και πάλι, με βάση τα όσα έχουμε ακούσει, είναι και αυτό ένα σενάριο που δεν έχει επιβεβαιωθεί βεβαίως. Ιδίως όταν ο πρωθυπουργός της χώρας έχει δημοσίως μιλήσει για ένα «σύνηθες μεθοριακό επεισόδιο», το οποίο με ευθύνη της γείτονος έχει μεταβληθεί σε ένα σοβαρό διμερές πολιτικό και διπλωματικό ζήτημα.
Δεν μπορείς να παρομοιάζεις την υφιστάμενη κατάσταση με το Εξπρές του Μεσονυκτίου σαν να γίνεται μια κουβέντα μεταξύ σινεφίλ στον Δαναό.
Δεν γίνεται να λες ότι «με τον τρελό δεν μπορείς να βγάλεις άκρη», μιλώντας για τον Ερντογάν. Δεν είναι χαζός ούτε ο Τσίπρας, ούτε ο Γιούνκερ, ούτε ο Τουσκ, ούτε κανένας άλλος που μετράνε τα λόγια τους, όταν αναφέρονται στον Ερντογάν. Είναι σαφές ότι έχουν την άποψή τους, η οποία δεν είναι και η καλύτερη και όσο περνά ο χρόνος γίνεται όλο και χειρότερη. Κανείς, όμως, από αυτούς που έχουν σοβαρά θεσμικά αξιώματα δεν βγήκε να πει τον Ερντογάν «τρελό».
Στην Ελλάδα συμβαίνει μια παραδοξότητα: ίσως επειδή έχουμε συνηθίσει τον Καμμένο ως έναν πληθωρικό πολιτικό, ο οποίος λέει και μια και δύο κουβέντες παραπάνω πάνω στη ροή του λόγου του, δεν έχουμε στο μυαλό μας ότι αυτός που μιλάει δεν είναι πλέον νεαρός βουλευτής της ΝΔ που καβαλάει τα έδρανα της Βουλής, επειδή ο Σημίτης είπε «Ευχαριστώ» στους Αμερικανούς για τα Ίμια. Είναι ο υπουργός Άμυνας της χώρας, η φωνή μας στο ΝΑΤΟ και ο πολιτικός προϊστάμενος του στρατεύματος, άρα πολιτικά υπεύθυνος και την εθνική άμυνα.
Τα λόγια του Πάνου Καμμένου έχουν βαρύτητα. Σε εποχές ελληνοτουρκικής έντασης και δυνατότητας ταχείας μετάδοσης της πληροφορίας, τα όσα λέει κάνουν τη διαδρομή Αθήνα-Άγκυρα σε πέντε λεπτά. Και, φυσικά, οι Τούρκοι καταγράφουν τα πάντα.
Είναι σαφές πως στην ελληνική πλευρά υπάρχει οργή και εκνευρισμός. Αλλά, την κρίσιμη ώρα που η Τουρκία τεστάρει τις αντοχές μας, πρέπει να υπάρχει νηφαλιότητα. Είναι ευθύνη του πρωθυπουργού να τη διασφαλίσει εντός του σχήματος, του οποίου προΐσταται, και να διασφαλίσει ότι η χώρα εκφράζεται με μια φωνή, σε έναν τόνο.
