*άρθρο του Τεν – Τεν
Η πρόσφατη αποτυχία των Ελλήνων μαθητών στον διαγωνισμό του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) αποκαλύπτει ξανά τα ελλατώματα και τις αδυναμίες του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα. Ενώ η κοινωνία προσδοκά σε μια εκπαίδευση που θα εξοπλίζει τους νέους για τις προκλήσεις του μέλλοντος, η πραγματικότητα είναι μια δυσαρμονική συμφωνία αποσυνδεδεμένων νοημάτων και αποτυχημένων στόχων.
Ένα από τα βασικά προβλήματα είναι η έλλειψη ενημέρωσης και προετοιμασίας για τις προκλήσεις του σύγχρονου κόσμου. Οι μαθητές στην Ελλάδα εξακολουθούν να μαθαίνουν απαρχαιωμένες πληροφορίες, χωρίς να ενθαρρύνονται να αναπτύξουν κριτική σκέψη ή να εφοδιαστούν με δεξιότητες που θα τους επιτρέπουν να προσαρμοστούν σε έναν δυναμικό και απαιτητικό κόσμο.
Επίσης, ο διαρκώς αυξανόμενος αριθμός μαθημάτων που δίνονται, χωρίς σαφή κατεύθυνση και στόχο, δημιουργεί έναν κατακερματισμένο εκπαιδευτικό χάρτη. Οι μαθητές συχνά βρίσκονται να μελετούν θεωρίες και γεγονότα που δεν έχουν καμία σχέση με τις πραγματικές τους ενδιαφέροντα και επαγγελματικές προοπτικές.
Η ανεπαρκής χρήση των τεχνολογιών στην εκπαίδευση αποτελεί επίσης έναν παράγοντα που συνεισφέρει στην υποδεέστερη απόδοση των μαθητών. Ενώ στον υπόλοιπο κόσμο εξελίσσονται με γοργούς ρυθμούς στον ψηφιακό χώρο, η εκπαίδευση στην Ελλάδα φαίνεται να παραμένει σε μια παρωχημένη εποχή, παραμένοντας ανθυγιεινά δεμένη με παραδοσιακές μεθόδους και υποδομές, με μοναδικό στόχο την αποστήθιση και την παπαγαλία τύπων και θεωριών.
Μεγάλο αγκάθι του εκπαιδευτικού συστήματος αποτελεί η παραπαιδεία με τα φροντιστήρια να ανθίζουν σαν μανιτάρια. Τα παιδιά χάνουν 7,8 ώρες το πρωί στο σχολείο και η όποια εκπαίδευσή τους ξεκινάει το απόγευμα, με αποτέλεσμα να είναι όλη μέρα στο τρέξιμο.
Η δημόσια παιδεία απο ότι φαίνεται πνέει τα λοίσθια και οι γονείς είναι αναγκασμένοι να πληρώνουν για φροντιστήρια ή για ιδιωτικά σχολεία.
Τέλος, η έλλειψη κίνητρου και υποστήριξης για τους εκπαιδευτικούς αποτελεί ένα ακόμα πρόβλημα. Η αδιαφορία για την ποιότητα της εκπαίδευσης εκφράζεται συχνά στις συνθήκες εργασίας τους και στην έλλειψη πόρων που τους παρέχονται για να καλύψουν τις ανάγκες των μαθητών.
Συνολικά, η αποτυχία των ελληνικών μαθητών στον διαγωνισμό του ΟΟΣΑ δεν αποτελεί απλώς ένα απομονωμένο γεγονός, αλλά μια ευκαιρία για σοβαρή αναθεώρηση και αναδιοργάνωση του εκπαιδευτικού συστήματος στην Ελλάδα. Είναι καιρός να αναγνωρίσουμε τα προβλήματα, να διορθώσουμε τις αδυναμίες και να επενδύσουμε σε μια εκπαίδευση που θα εμπνέει τους μαθητές και θα τους προετοιμάζει για έναν παγκόσμιο και απαιτητικό σύγχρονο κόσμο.
