Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow@Nakos_Ioannis
Η συζήτηση για μια καλύτερη Ευρώπη, με την παράλληλα όσο το δυνατόν μείωση των ανισοτήτων στους κόλπους της είναι μια κουβέντα η οποία διεξάγεται εδώ και αρκετό χρονικό διάστημα και που θεωρώ πως σύντομα θα αποδειχθεί ‘’σωτήρια’’ για την Ευρώπη που κάποτε οραματίστηκαν οι Σπινέλι και Σούμαν.
Εύλογα λοιπόν προκύπτει το ερώτημα του ποιος θα ηγηθεί αυτής της προσπάθειας με το αντίπαλο δέος του ανερχόμενου Ε.Μακρόν να είναι παραδοσιακά η Καγκελάριος της Γερμανίας Άνγκελα Μέρκελ.
Η κ.Μέρκελ φαίνεται πως έχει αποφασίσει να ευθυγραμμιστεί με τον γερμανό Υπουργό Οικονομικών κ.Σόιμπλε, ο οποίος όπου ενδεικτικά στη Σύνοδο του ΔΝΤ είχε αναφέρει πως το ‘’Ταμείο έχει κουραστεί να βοηθάει τους Ευρωπαίους’’.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν η Σιδηρά Κυρία της γερμανικής πολιτικής είναι υπέρ της εξεύρεση,ς αξιολόγησης και εν τέλει υιοθέτησης πολιτικών επιλογών με ευρωπαϊκό χρώμα που θα κυμαίνονται και θα εξασφαλίζουν την διαιώνιση του ενωσιακού οικοδομήματος που με τόσο κόπο επιβιώνει τα τελευταία χρόνια.
Ειδικότερα και σε άμεση συνάφεια με τα προαναφερόμενα η κ.Μέρκελ θεωρεί τόσο για εκλογικούς λόγους(εσωτερικό επίπεδο),όσο και για πολιτικούς λόγους(εξωτερικο-ενωσιακό επίπεδο), να προωθήσει μεταρρυθμίσεις που θα κυμαίνονται σε αυτό το πλαίσιο. Η σημαντικότερη και ενδεχομένως αυτή που καταλαμβάνει την πιο περίοπτη θέση στην ατζέντα της είναι η μετατροπή του Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Σταθερότητας (ΕSM) σε Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, και σε δεύτερη φάση η από κοινού επιλογή των κρατών-μελών ενός Υπουργού Οικονομικών.
Αξίζει να σημειωθεί πως το αντίπαλο δέος και ο για πολλούς διάδοχος της κ.Μέρκελ όσο αφορά την ‘’ηγεσία της Ευρώπης’’ Ε.Μακρόν έχει ήδη προτείνει από τον Μάιο τον λεγόμενο ‘’κοινό προϋπολογισμό’’ στην Ευρωζώνη, ο οποίος θα ψηφίζεται από τα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και θα επιβλέπεται από έναν Υπουργό Οικονομικών της Ευρωζώνης.
Παρατηρούμε δηλαδή μια συνεχιζόμενη και σε μεγάλο βαθμό αρκετά καλά προετοιμασμένη κλιμάκωση των πολιτικών εξελίξεων στην Ε.Ε., με τις δύο μεγαλύτερες χώρες την Γερμανία και την Γαλλία να βρίσκονται προ των πυλών προς την συναίνεση ή την σύγκρουση. Και μπορεί η ανάληψη της πρωτοβουλίας για το νέο ευρωπαϊκό εγχείρημα να αποτελεί ‘’σημείο τριβής’’ δεδομένου του γεγονότος πως η Ευρώπη αναζητά εναγωνίως έναν ηγέτη, η κοινή συνισταμένη όλων των επί τάπητος προτάσεων έχει θετικό πρόσημο και προσανατολίζεται στο εξής: ‘’Στην άμβλυνση όσο το δυνατόν περισσότερο των ήδη υφιστάμενων εντάσεων, συγκρούσεων αλλά και διαφωνιών με σκοπό την μελλοντική οχύρωση του Ευρωπαϊκού Οικοδομήματος από εξωτερικούς αλλά και εσωτερικούς κινδύνους’’
Θεωρώ πως έπειτα από οκτώ χρόνια κρίσης, η Ευρώπη κατανόησε αλλά κυρίως αποφάσισε πως πρέπει να σταματήσει να βρίσκεται ανάμεσα στους λαούς της και στην εξωτερική πολιτική των ΗΠΑ, και προχωρά στην υιοθέτηση ενός μοντέλου το οποίο αφενός θα αποτελεί επί της ουσίας ένα Ευρωπαϊκό Νομισματικό Ταμείο, αλλά και αφετέρου σύμφωνα με τις επί τάπητος προτάσεις ενδεχομένως να χρησιμεύσει (εφόσον λυθούν νομικά και πρακτικά ζητήματα) και ως μια νέα επενδυτική προσπάθεια της Ευρώπης προκειμένου να εξασφαλίσει μελλοντική χρηματοδότηση για τα μέλη της, κυρίως όταν τα τελευταία θα έχουν αποδείξει την αναπτυξιακή τους πορεία.
