Όποιος πιστεύει πως οι Ευρωπαίοι είναι φίλοι μας, είτε είναι αφελής, είτε είναι ένοχος. Είναι ξεκάθαρο πλέον πως οι Ευρωπαίοι εταίροι έχουν τις δικές τους εθνικές «ατζέντες» και το μόνο που κάνουν είναι να κρατούν ανοιχτό το ελληνικό πρόβλημα, όταν ο χρόνος λειτουργεί μόνον σε βάρος μας.
Ο κ. Σόιμπλε παίζει το παιχνίδι του και εμείς «τσιμπάμε». Με πρώτο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας που ύψωσε τη φωνή, μόνο και μόνο για να «ξεπλυθεί» από τα γιούχα της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου και τα όσα κωμικοτραγικά δήλωσε στη συνέχεια.
Το ζήτημα δεν είναι η «τζάμπα μαγκιά» για να παίξουμε το παιχνίδι που θέλουν. Εμείς δεν θέλουμε το παιχνίδι. Εμείς θέλουμε τα λεφτά, για να μην καταρρεύσουμε.
Αν συμφωνούμε πως πρέπει να τα εξασφαλίσουμε, τότε πρέπει να γίνουν τουλάχιστον 5 βασικά πράγματα:
1. Ο Λουκάς Παπαδήμος να ξεχάσει πως έχει διατελέσει Αντιπρόεδρος της ΕΚΤ. Οι Ευρωπαίοι το έχουν ξεχάσει ήδη. Να το ξεχάσει κι αυτός και να συνειδητοποιήσει πως ως εκπρόσωπος ενός κυρίαρχου εθνικού κράτους καλείται να διαπραγματευτεί με αντιπάλους. Οι φίλοι δεν διαπραγματεύονται, βοηθάνε.
2. Να αποσυνδεθεί ο χρόνος των εκλογών από την εξασφάλιση των χρημάτων. Η κυβέρνηση πρέπει να λειτουργεί αποκλειστικά για να εξασφαλίσει τα χρήματα και σαν να μην υπάρχει ζήτημα εκλογών στον ορίζοντα.
3. Να μην περιμένει τίποτα από όλους τους αρχηγούς των κομμάτων και τους επίδοξους διαδόχους τους (είτε στηρίζουν, είτε όχι την κυβέρνηση) διότι έχουν στο νου τους τις εκλογές ενώ εκείνος πρέπει να έχει στο νου του να πάρουμε τα λεφτά. Για αυτό και επιμένω στην κρισιμότητα της παραπάνω προϋπόθεσης.
4. Να απεγκλωβιστεί από ένα κυβερνητικό σχήμα το οποίο είναι η συνέχεια της προηγούμενης αναποτελεσματικής διακυβέρνησης και αναποτελεσματικής διαπραγμάτευσης. Άλλα συμφωνούσαν, άλλα έκαναν, άλλα ζητούσαν οι Ευρωπαίοι μετά. Η τακτική αυτή βόλεψε τους Ευρωπαίους, καταστρέφει όμως την Ελλάδα.
5. Να μην μπει στο δίλημμα τεχνοκράτες ή πολιτικοί. Υπάρχουν ικανοί πολιτικοί και ικανοί τεχνοκράτες. Όπως υπάρχουν και ανίκανοι πολιτικοί και ανίκανοι τεχνοκράτες. Το ζήτημα είναι να μένει στη θέση του μόνον όποιος μπορεί να κάνει καλά τη δουλειά του και δεν χρειάζεται να πάρει την άδεια από κανέναν αρχηγό. Αυτό το τελευταίο είναι πολύ σημαντικό διότι όταν διαπραγματεύεσαι με αντιπάλους «δίνεις ένα – παίρνεις ένα», εδώ και τώρα. Ο ορίζοντας υλοποίησης δεν μπορεί να ξεπερνά το μήνα. Όποιος Υπουργός δεν μπορεί να κάνει το «ένα» που πρέπει να δώσουμε για να πάρουμε, να φύγει. Αν λοιπόν για παράδειγμα ο κ. Ρέππας δεν μπορεί ή δεν θέλει ή δεν ξέρει πως να κλείσει οργανισμούς και να απολύσει υπαλλήλους ας πάει σπίτι του να ασχοληθεί με αυτό που τον ενδιαφέρει πραγματικά, την επανεκλογή του.
Το ίδιο ισχύει και σε κάθε άλλο τομέα που μπορεί να αποτελέσει κρίσιμο διαπραγματευτικό πεδίο ή αφορά στη διεθνή εικόνα της χώρας. Εάν ο κ. Παπουτσής δεν θέλει, δεν μπορεί ή δεν ξέρει πώς να μην επιτρέψει σε συμμορίες κουκουλοφόρων να καίνε ανενόχλητα την Αθήνα, τότε να πάει κι αυτός σπίτι του. Να ασχοληθεί κι αυτός με αυτό που τον ενδιαφέρει πραγματικά.
Ήδη έχει καταστεί προφανές πως η όποια συμφωνία με τους αντιπάλους – εταίρους ζει πολύ λίγο και ξεπερνιέται όλο και πιο γρήγορα σε ένα σπιράλ «θανάτου». Αν ο κ. Παπαδήμος θέλει, μπορεί και ξέρει πώς να γίνει κάτι περισσότερο από διαχειριστής του «χρονικού ενός προαναγγελθέντος θανάτου» οφείλει στην ιστορία να το κάνει σήμερα. Αύριο, δεν υπάρχει.
