Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow@Nakos_Ioannis
Σε κρίση με απρόβλεπτες διαστάσεις και σε μεγάλη ένταση εξελίσσεται η εδώ και αρκετούς μήνες διαμάχη μεταξύ της Γερμανίας-Ε.Ε. και το καθεστώς Ερντογάν.
Τους τελευταίους μήνες η ανοιχτή σύγκρουση μεταξύ των δύο χωρών έχει φθάσει στα όρια της λεγόμενης ‘’ψυχρής ειρήνης’’, με πολλούς αναλυτές να υποστηρίζουν πως το μέλλον δεν προδιαγράφεται και με τους καλύτερους οιωνούς.
Το πιο πρόσφατο περιστατικό που φαίνεται να ήταν και το οριακό σημείο στο οποίο η Γερμανία πλέον έχει πάψει να είναι τόσο διαλλακτική και υπομονετική, ήταν η σύλληψη δύο ακόμη γερμανών πολιτών τουρκικής καταγωγής, δίχως να ενημερωθούν οι γερμανικές διπλωματικές αρχές στην Τουρκία.
Κάτι τέτοιο όπως είναι φυσιολογικό δεν είναι κάτι το οποίο μπορεί εύκολα να αποδεχθεί η Γερμανία, και πολύ περισσότερο την δεδομένη χρονικά στιγμή, λίγο πριν την τελευταία στροφή των γερμανικών εκλογών.
Η Άνγκελα Μέρκελ θέλοντας να παρουσιάσει για ακόμη μια φορά το ηγετικό και σταθερό της προφίλ, φαίνεται πως ‘’απασφάλισε’’, και με δήλωση της έλαβε πλέον σαφή και αυστηρή θέση κατά της Τουρκίας. Ειδικότερα τόνισε προς όλες τις πλευρές πως ‘’ είναι εκτός συζήτησης κάθε ενδεχόμενο αναβάθμισης της Συμφωναίας Τελωνειακής Ένωσης, όσο στην Τουρκία δεν υπάρχει Κράτος Δικαίου’’.
Παράλληλα, ακριβώς πριν μια εβδομάδα στο πλαίσιο προεκλογικής της ομιλίας σε επιχειρηματίες στην Νυρεμβέργη τόνισε ακράδαντα πως ‘’η Τουρκία «δεν εχει καμιά σχέση με τη δική μας αντίληψη περί Κράτους Δικαίου και πρέπει να επανεξετασθεί η περαιτέρω γερμανική πολιτική έναντι της Τουρκίας».
Τα αίτια της στάσης της Γερμανίας
Αυτό το οποίο πρέπει να σημειωθεί είναι πως η σκληρή ομολογουμένως στάση της Γερμανίας, δεν αποτέλεσε ‘’πολιτική της μιας νύχτας’’, αλλά όπως γίνεται ευρέως αντιληπτό, ήταν κάτι το οποίο έλαβε χώρας σταδιακά και με γνώμονα πάντοτε της προκλήσεις και από την απέναντι πλευρά.
Η απέναντι πλευρά, έχει ένα όνομα με πολλούς αποδέκτες όμως. Ο τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, έχει βάλει και αυτός το χεράκι του προκειμένου αφενώς η Τουρκία να διολισθήσει ολοένα και περισσότερο στην αγκαλία της Μόσχας, και αφετέρου να διακόψει σε διπλωματικό επίπεδο κάθε σχέση που είχε καλλιεργηθεί με τις εκάστοτε ευρωπαϊκές χώρες που υποστήριζαν τα συμφέροντα της.
Το πιο πρόσφατο ‘’κατόρθωμα’’ του τούρκου προέδρου ήταν η ωμή παρέμβαση πριν λίγους μήνες στην πολιτική ζωή της Γερμανίας με την προτροπή του στους Γερμανούς πολίτες τουρκικής καταγωγής να καταψηφίσουν και την Άνγκελα Μέρκελ, αλλά και τον αντίπαλο της Μ.Σούτλς.
Κάτι τέτοιο προφανώς και δεν θα μπορούσε να μην θέσει σε εκκίνηση μια αλληλουχία γεγονότων που εδώ και καιρό είχαν αρχίσει να φαίνονται. Η γερμανική πλευρά, θεωρώ πως τα τελευταία δύο χρόνια είχε παρατηρήσει πως το ‘’παιχνίδι’’ με τον Σουλτάνο είχε αρχίσει να χάνεται, και όπως είμαι σε θέση να γνωρίζω είχε προετοιμαστεί εώς έναν βαθμό για τις μελλοντικές της ενέργειες.
Υπό αυτό το πρίσμα τα περιστατικά βίαιων κρατήσεων γερμανών δημοσιογράφων, η απαγόρευση εισόδου σε γερμανούς βουλευτές στην βάση στο Ιντσιρλίκ, αλλά και η ευθεία αντιπαράθεση με άσχημους χαρακτηρισμούς του Ερντογάν προς το πρόσωπο του Γερμανού Υπουργού Εξωτερικών Γκάμπριέλ, ήταν τα προμηνύματα που ουσιαστικά προοικονομούσαν την άσχημη κατάληξη στις σχέσεις των δύο χωρών.
Παράλληλα το μεγαλύτερο στοίχημα στο οποίο θα κληθεί να δείξει την συνοχή της ως Κράτος πιστεύω πως θα είναι η στάση και αφομοίωση σχεδών 2 εκατομμυρίων τούρκων μεταναστών και των εκατοντάδων χιλιάδων μουσουλμάνων μεταναστών και προσφύγων.
Τέλος δίχως να υπάρχει επί τάπητος καμία συζήτηση για μελλοντική ένταξη της Τουρκίας στην Ένωση, αλλά και με μηδαμινές πιθανότητες για αναβάθμιση της Τελωνειακής Ένωσης, οι σχέσεις μεταξύ Τουρκίας και Ευρωπαϊκής Ένωσης, είναι σίγουρο πως μπαίνουν σε έναν μακρύ και σκοτεινό δρόμο.
