Του Γιώργου Ευγενίδη
Η πραγματικότητα ήταν και είναι μια έννοια σχετική. Και αυτό γιατί, μπορεί τα ίδια πράγματα να τα βλέπουμε διαφορετικά, από μια άλλη οπτική γωνία. Και μπορεί, την ίδια ώρα, κάποιος τρίτος να τα βλέπει από μια δική του οπτική γωνία. Και πάει λέγοντας.
Για παράδειγμα η κυβέρνηση. Στην πραγματικότητα είναι στριμωγμένη για τα καλά. Η συμφωνία για το Μακεδονικό μπορεί να ικανοποίησε πολλούς στη διεθνή κοινότητα, γιατί κλείνει μια δυσάρεστη εκκρεμότητα στα ούτως ή άλλως άκρως περίπλοκα Βαλκάνια, αλλά κλείνει με εκλογικό κόστος για την κυβέρνηση. Ο κυβερνητικός εταίρος προαναγγέλλει ότι, αν έρθει αυτή η συμφωνία στη Βουλή, ο πολιτικός του γάμος με τον κ. Τσίπρα θα λάβει τέλος, μπας και διασωθεί εκλογικά. Οι Γερμανοί στέλνουν προειδοποιητικές βολές στην κυβέρνηση, εξαιτίας της φιλολογίας για τη μη περικοπή συντάξεων. Και άλλα πολλά που καθιστούν τις κινήσεις της κυβέρνησης αρκετά δύσκολες.
Η αντίληψη της πραγματικότητας, όμως, είναι σχετική. Η κυβέρνηση κάνει ότι δεν βλέπει το πολιτικό κόστος για τη συμφωνία και επιλέγει να καμουφλάρει τις πληγές της με δίλεπτα βίντεο, όπου ο πρωθυπουργός μιλά με τον κ. Ζάεφ σε ανοιχτή ακρόαση, ενώ έχουν αποκρυσταλλώσει τη συμφωνία. Κάνει, δε, ότι δεν βλέπει και τον Πάνο Καμμένο, ο οποίος έφτασε μέχρι τις Βρυξέλλες και τη Σύνοδο του ΝΑΤΟ για να διατυπώσει τη διαφορετική του θέση και να πει ότι δεν πιστεύει ότι θα υπάρξει η συμφωνία, γιατί δεν θα καταφέρει ο Ζόραν Ζάεφ να περάσει τις αλλαγές στο εσωτερικό της χώρας του.
Εσχάτως, όμως, η κυβέρνηση και άκουσε και είδε τον γερμανικό κόλαφο για το ζήτημα του ΦΠΑ και των συντάξεων και ενδεικτική της αμηχανίας ήταν η στάση διαφόρων χειροκροτητών που πήγαιναν να βγουν και από πάνω, ειρωνευόμενοι με τη φράση «Γερούν γερά».
Το πρόβλημα, όμως, είναι πάντα στη μεγάλη εικόνα. Στο πολιτικό πεδίο θα υπάρχουν και καλές και κακές μέρες. Ας πούμε, ότι η κυβέρνηση είχε ορισμένες κακές μέρες την προηγούμενη εβδομάδα. Ποια είναι η μεγάλη εικόνα, όμως; Η κυβέρνηση θέλει να συντηρεί τη φιλολογία ότι μπορεί να κερδίσει και πάλι τις εκλογές, να κάνει την ανατροπή, να ξαναγυρίσει το τραπέζι ανάποδα, να φέρει τεκτονικές αλλαγές στο πολιτικό σύστημα «γιατί κρύβει άσσους στο μανίκι».
Μόνο που, αν δεν γίνουν αυτά, δεν θα υπάρχει κανένας άλλος να φταίει, παρά μόνο η οίηση που αναπτύσσεται μετά από μακρά παραμονή στην εξουσία. Κάποια στιγμή τυφλώνεσαι και χάνεις την επαφή με τον έξω κόσμο. Για παράδειγμα, είναι πολλοί κυβερνητικοί υπουργοί και άλλα στελέχη που σκέφτονται με τα δεδομένα του 2015, όταν ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν η νέα δύναμη του πολιτικού συστήματος και ψηφιζόταν με θετικά αισθήματα από τους πολίτες. Τριάμισι χρόνια μετά, όμως, η ελπίδα δεν ήρθε, οι αυταπάτες οδήγησαν σε μεγάλα πολιτικά λάθη και ένα σημαντικό μέρος του πολιτικού κεφαλαίου του ΣΥΡΙΖΑ σπαταλήθηκε.
Η πραγματικότητα, λοιπόν, είναι ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου εύκολα για την κυβέρνηση. Και το χειρότερο γι’ αυτή είναι ότι χρειάστηκε να βγάλει τους λαγούς της νωρίς από το καπέλο, με αποτέλεσμα τώρα να ψάχνει έναν γρατζουνώντας την εσωτερική φόδρα του καπέλου. Μετά από τριάμισι χρόνια στην εξουσία, λοιπόν, η κόπωση αρχίζει και φαίνεται όταν τα κεντρικά σου αφηγήματα δεν περνάνε πουθενά, ενώ και αυτοί (οι δανειστές) που τα προηγούμενα χρόνια έκαναν ενίοτε τους καλούς με σένα, επειδή ήσουν κι εσύ (πολύ) καλός μαζί τους, ξαφνικά σου θυμίζουν την πορεία που έχει δεσμευτεί να ακολουθήσεις. Και τότε είναι που καθίσταται σαφές ότι δεν μπορείς να γυρίσεις ξανά το τραπέζι ανάποδα.
Όταν ο μόνος που δεν το καταλαβαίνει αυτό, είσαι εσύ που διαχειρίζεσαι αυτή την κατάσταση, τότε περνάμε σε μια κατάσταση που έχει οριστεί επακριβώς στο αρχαίο Δράμα: τραγική ειρωνεία.
