Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
Όπως η ζωή έτσι και η πολιτική δεν είναι ούτε εύκολη ούτε ιδανική. Εάν ήταν θα είχαμε όλοι εμβολιαστεί, θα είχαμε όλοι προχωρήσει σε μία αγαστή συνεργασία με τις τράπεζες, με τις απαραίτητες και δίκαιες περικοπές και θα μπορούσαμε να διασφαλίσουμε ένα μέλλον καλύτερο για τα παιδιά μας. Τότε όλοι θα είχαμε πετύχει μία καλύτερη ζωή.
Όλα αυτά η κοινωνία τα απαιτεί χωρίς να αναλαμβάνει τις ευθύνες της για παλιότερες επιλογές.
Έτσι λοιπόν «για όλα φταίει το κράτος» και το πολιτικό σύστημα το οποίο έχουμε στολίσει με διάφορα κοσμητικά επίθετα. Λόγω αυτών οι εκπρόσωποι του αντιμετωπίζουν, με όρους επικοινωνιακούς, την πραγματικότητα καθότι η μεγάλη αλήθεια είναι ότι κανείς δεν θέλει να ακούει αλήθειες.
Ο κορωνοϊός όμως ανέδειξε παθογένειες, ελλείψεις, προσδιόρισε εκ νέου τις σχέσεις οπότε νομοτελειακά επαναπροσδιορίζει τη σχέση Πολιτείας, Πολιτικής και Πολιτών.
Πως το έφερε λοιπόν η ζωή και το βασικό συστατικό «φυγής μπροστά» μπορεί να διαμορφωθεί μόνο σε μία νέα πραγματικότητα, αυτή που έχει ως παρονομαστή την αλήθεια.
Επειδή αντιλαμβάνομαι την ανάγκη όλων μας να αρχίσουμε να ασχολούμαστε και να δρομολογούμε εξελίξεις πέραν του κορωνοϊού επέλεξα να ασχοληθώ με τις αλήθειες που σχετίζονται με την ανάγκη προσέλκυσης επενδύσεων και την πραγματική αξία των «ασημικών» της χώρας.
Αλήθεια πρώτη: τα χρόνια του Μνημονίου μας άφησαν κληρονομιά ένα άχαρο μαγαζί που λέγεται ΤΑΙΠΕΔ. Σε αυτό εντάχθηκαν περιουσιακά στοιχεία της χώρας τα οποία χτίστηκαν με ιδρώτα γενεών που έχασαν την αξία τους και ότι ρευστοποιήθηκε πήγε σε ένα πηγάδι χωρίς πάτο.
Αλήθεια Δεύτερη: χάσαμε την αξιοκρατική αντίληψη της έννοιας της αξίας, προσπαθώντας να ελιχθούμε ούτως ώστε να μη στενοχωρήσουμε και τους λίγους πυλώνες επιχειρηματικότητας που έχουν μείνει όρθιοι που μπορεί να είχαν τη διάθεση να εκδηλώσουν ενδιαφέρον (αποφεύγω συνειδητά να εισέλθω σε λεπτομέρειες).
Αλήθεια Τρίτη: ξεκίνησε η εποχή μίας νέας οικονομίας η οποία βίαια θα αντικαταστήσει πολλές παλαιού τύπου εργασίες και παροχής υπηρεσιών δημιουργώντας ουσιαστικά προβλήματα σε όσους αρνούνται να αλλάξουν.
Αλήθεια Τέταρτη: το ΤΑΙΠΕΔ λοιπόν μας άφησε ένα μεγάλο κουσούρι για οτιδήποτε η χώρα ρευστοποιεί είτε είναι ανεξάρτητο από αυτό, είτε είναι μέσα από αυτό ή είτε αυτό χειρίζεται το διαγωνισμό.
Η τελευταία αλήθεια σηματοδοτεί το μεγάλο μύθο της «Μεγάλης Λάρκο».
Δράττομαι της ευκαιρίας διότι το προσεχές διάστημα ξεκινούν οι διαδικασίες εξαγοράς της.
Η πραγματικότητα της εταιρίας επικεντρώνεται στα παρακάτω δεδομένα:
- Το μετάλλευμα της ΛΑΡΚΟ είναι χαμηλής περιεκτικότητας σε νικέλιο (κάτω από 1% ανά τόνο) γι’ αυτό και σύμφωνα με τους ειδικούς η απόδοσή του μπορεί να καταστεί βιώσιμη είτε με εμπλουτισμό μεταλλεύματος πιο πλούσιου σε νικέλιο είτε με τη μετατροπή του μοντέλου παραγωγής από την πυρομεταλλουργία στην υδρομεταλλουργία. Κάτι για το οποίο χρειάζεται στρατηγικό πλάνο και άμεσες επενδύσεις.
- Η νέα πραγματικότητα της Κλιματικής Αλλαγής και η παγκόσμια πίεση σε αυτή την κατεύθυνση απαιτεί σε παλαιολιθικές βιομηχανίες σαν τη ΛΑΡΚΟ μία σειρά από περιβαλλοντικές επενδύσεις για να μπορέσει να συνεχίσει τη λειτουργία της που ξεπερνούν το μισό δισ. ευρώ. Ήδη υπάρχουν πολλές καταγγελίες ότι ρυπαίνει τη περιοχή, τον Ευβοϊκό κόλπο, καταστρέφοντας το φυσικό περιβάλλον.
- Έχει επιδικαστεί στη ΛΑΡΚΟ από το Δικαστήριο της Ευρωπαϊκής Ένωσης αμετάκλητα να επιστρέψει στο Δημόσιο 165 εκατ. ευρώ από παράνομες κρατικές ενισχύσεις.
- Ταυτόχρονα, η εταιρεία, παρά τις προσπάθειες συμβιβασμού, συνεχίζει να χρωστά στη ΔΕΗ περίπου 250 εκατ. Ευρώ. Δεδομένης της πρόθεσης της ΔΕΗ να επιβάλει συνολικά στη βιομηχανία αυξήσεις ο δυνητικός επενδυτής θα κληθεί με το «καλημέρα» να βάλει χρήματα από τη τσέπη του απλά και μόνο για τη συνέχιση της λειτουργίας της ΛΑΡΚΟ.
- Σε όλα αυτά θα πρέπει να προστεθούν τα τεράστια κενά ασφάλειας, καθώς μόλις πέρυσι είχαμε και ένα νεκρό. Είχε εκφράσει χαρακτηριστικά ο μέχρι πρόσφατα ΥΠΕΝ Κ. Χατζηδάκης: «η επιχείρηση αυτή είναι μία επιχείρηση που πάσχει ποικιλοτρόπως. Δηλαδή προσπαθώ να βρω ένα σημείο το οποίο να το αναδείξω ως παράδειγμα επιτυχούς λειτουργίας αυτής της επιχείρησης και δεν μπορώ να βρω. Και επομένως, δυστυχώς, οφείλω να πω ότι και τα ατυχήματα που έχουν γίνει παρά τους ελέγχους οφείλονται και αυτά σε έναν βαθμό στην απαξίωση της εταιρείας, στην αδυναμία της να προχωρήσει μπροστά και να συντονιστεί με τους ρυθμούς της εποχής. Και θύματα τελικά, κυριολεκτικώς όμως θύματα, δυστυχώς, είναι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι».
Με όρους καφενείου νομίζω ότι ο επενδυτής που θα αναλάβει όλα αυτά μόνο ως γενναίος μπορεί να χαρακτηριστεί (για να μην τον χαρακτηρίσω αλλιώς…) εάν θα δώσει αυτά που μέσα στις δεκαετίες συζητούσαν ιδιωτικά ως αντίτιμο οι εκάστοτε Υπουργοί…
Βέβαια κάπως έτσι αποκαλούσαν και τον Elon Mask και από ότι φαίνεται θα είναι ο πρώτος που θα πατήσει το πόδι του στον Άρη.
Η ΛΑΡΚΟ όμως δεν είναι ο Άρης. Παρόλα αυτά ψάχνουμε εκείνον, εκείνη ή εκείνο (τρίτο φύλο-είναι πραγματικότητα σε όλο τον πλανήτη) που θα την απογειώσει.
Δεν είμαι απόλυτα απαισιόδοξος για δύο λόγους:
Πρώτον, γιατί ο νέος Υπουργός ΥΠΕΝ Κώστας Σκρέκας γνωρίζει ιστορικά τη συγκεκριμένη βιομηχανία.
Δεύτερον, ο Κυριάκος Μητσοτάκης απεχθάνεται τα βαρίδια.
Συνεπώς η κοινή λογική επιβάλλει η ΛΑΡΚΟ να βιώσει το δικό της «Haircut» αλλιώς θα μείνουμε με τα σημαιάκια στο Ακρωτήρι της δικής της πιθανής απογείωσης.
