Η μετα-ψυχροπολεμική εποχή που ξεκίνησε το 1991 με την πτώση της ΕΣΣΔ έχει τελειώσει οριστικά. Ας δούμε όμως τι συνέβη στο μεταξύ και που βρισκόμαστε σήμερα.
Το τέλος του Ψυχρού Πολέμου σηματοδότησε μια νέα εποχή η οποία χαρακτηρίστηκε από πολύ σημαντικές παγκόσμιες εξελίξεις όπως η στρατιωτική και πολιτική παντοδυναμία των ΗΠΑ, το τέλος του «Ιαπωνικού θαύματος» και η αντικατάστασή του από την οικονομική άνοδο της Κίνας καθώς και η επάνοδος της Ευρώπης ως μιας ενωμένης οικονομικής υπερδύναμης.
Ωστόσο, ο συσχετισμός δυνάμεων έχει αλλάξει ραγδαία κατά τις δύο τελευταίες δεκαετίες. Η Γερμανία προσπαθεί να κρατήσει ενωμένη οικονομικά την πολιτικά διχασμένη Ευρώπη προσπαθώντας να ελέγξει τους προϋπολογισμούς των χωρών-μελών, ιδιαίτερα των πιο αδύναμων. Η Ευρώπη βυθίζεται σιγά σιγά στον εθνικισμό που επανέρχεται ως κυρίαρχη πολιτική επιλογή ενάντια στο υψηλό τίμημα της ενοποίησης που είναι η απώλεια της κυριαρχίας των εθνών. Το πρόσφατο παράδειγμα της παραδειγματικής «τιμωρίας» της Κύπρου σημαίνει ότι μπροστά σε αυτό τον κίνδυνο της εθνικής ταπείνωσης και υποδούλωσης, ολοένα και περισσότερα κράτη-μέλη θα προτιμήσουν την πτώχευση.
Την ίδια ώρα η Κίνα μην έχοντας πλέον πλούσιους πελάτες για να πουλήσει την υπέρογκη βιομηχανική της παραγωγή, προσπαθεί να διατηρήσει θετικό ρυθμό ανάπτυξης έχοντας συμπιέσει εξαιρετικά τα κέρδη της από τις εξαγωγές. Έχοντας περίπου ένα δισεκατομμύριο φτωχούς πολίτες, το Κομμουνιστικό καθεστώς χάνει ουσιαστικά το ρόλο του που ήταν η ευημερία.
Ταυτόχρονα, στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, οι ΗΠΑ φαίνεται να εισέρχονται στη νέα εποχή ως το ισχυρότερο έθνος από άποψη στρατιωτικής ισχύος και με την μεγαλύτερη οικονομία του κόσμου με τα λιγότερα προβλήματα σε σχέση με την Ευρώπη και την Κίνα. Την ίδια στιγμή, από την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και μετά, οι ΗΠΑ εμφανίζονται ως ένα πιο ώριμο πολιτικά έθνος.
Τι συμβαίνει λοιπόν σήμερα; Την ίδια στιγμή που η Ρωσία κλείνει σημαντικές συμφωνίες με Ευρωπαϊκές χώρες, συμφωνίες που ενισχύουν την πολιτική της επιρροή και η ανάπτυξη έχει περάσει πλέον σε περιοχές όπως η Λατινική Αμερική και η Νοτιοανατολική Ασία, η Ευρώπη επιστρέφει στην πρότερη «μορφή» της των εθνών-κρατών που ανταγωνίζονται το ένα το άλλο, με το Βερολίνο να προσπαθεί να ασκήσει πλήρη έλεγχο, η Κίνα εισέρχεται σε μια περίοδο εσωστρέφειας αντιλαμβανόμενη ότι η οικονομική ισχύς δεν αποτελεί πλέον αντίβαρο για την στρατιωτική και πολιτική ισχύ και οι ΗΠΑ παραμένουν η απόλυτη υπερδύναμη με πλήρη αντίληψη της διαφοράς μεταξύ της «υπεροχής» και της «παντοδυναμίας».
