Όλες οι νίκες δεν είναι ίδιες. Είναι άλλο να είσαι ο Ολυμπιακός στο ποδόσφαιρο και να «κερδίζεις» τον Αστέρα Τρίπολης έχοντας ως καλύτερο παίκτη τον διαιτητή Γιάχο και είναι άλλο να είσαι ο Ολυμπιακός στο μπάσκετ και να κερδίζεις το ευρωπαϊκό κόντρα στη Ρεάλ. Στην πρώτη περίπτωση, ακόμη και φίλαθλοι του Ολυμπιακού σηκώθηκαν κι έφυγαν από τις εξέδρες πριν τελειώσει το παιχνίδι και πριν γίνει η απονομή. Στη δεύτερη περίπτωση, ακόμη και φίλαθλοι άλλων ομάδων πανηγύρισαν μια νίκη με εθνικά χρώματα.
Τηρουμένων των αναλογιών, είναι άλλο η κυβέρνηση να θέλει να μας πείσει πως πρέπει να αρχίσουμε να πλέουμε σε πελάγη ευτυχίας και είναι άλλο να είχε διαπραγματευτεί με τέτοιο τρόπο ώστε σήμερα να μπορούσαμε πραγματικά βλέπουμε φως στην άκρη του τούνελ. Δυστυχώς όμως συμβαίνει το πρώτο.
Σαν το διαιτητή Γιάχο, η τρόικα έβαλε πλάτη προκειμένου να ακουστούν κάνα δυο καλά λόγια για την πορεία της ελληνικής οικονομίας. Κάτι η έκθεση του ΔΝΤ, κάτι τα μισόλογα του Σόιμπλε, κάτι η συγκυρία στην παγκόσμια αγορά των ομολόγων, δημιουργήθηκε τις τελευταίες ημέρες ένα κλίμα πως «το παιχνίδι γυρίζει». Το Μαξίμου έκανε και κάνει ό,τι μπορεί για να συντηρήσει αυτό το κλίμα διότι αφενός εξαγοράζει χρόνο και αφετέρου διευκολύνεται στην προώθηση πολιτικών, οι οποίες όμως είναι εξαιρετικά αμφίβολο κατά πόσο μπορούν να αποδώσουν.
Στόχος των μνημονίων υποτίθεται πως είναι η δραστική μείωση του δημοσιονομικού ελλείμματος, και η επιστροφή στην παραγωγή σταθερών πρωτογενών πλεονασμάτων, ώστε να ενισχυθεί η προσπάθεια αποκλιμάκωσης του υπέρογκου δημοσίου χρέους που διατηρεί την Eλλάδα εκτός αγορών.
Να όμως που ούτε οι αριθμοί ευημερούν, όπως θα ήθελε ο κ. Στουρνάρας. Τον Απρίλιο διευρύνθηκε η υστέρηση των φορολογικών εσόδων και ο προϋπολογισμός επέστρεψε στα πρωτογενή ελλείμματα, αντί των πλεονασμάτων που εμφάνιζε μέχρι και το πρώτο τρίμηνο. Οι χαρές και τα πανηγύρια συνεχίζονται όμως ακόμη. Σπαταλιέται φαιά ουσία στα κεντρικά δελτία ειδήσεων και μελάνι στις επώνυμες στήλες των δημοσιογραφικών συγκροτημάτων για να στηριχθεί η «μαγική εικόνα» πως το πρόγραμμα πέτυχε και πως μέσα στο 2014 θα βγούμε στις αγορές! Ούτε η υπουργός Οικονομικών της Αυστρίας δεν άντεξε τόσο παραμύθι και βγήκε η γυναίκα και είπε πως «η κατάσταση θα παραμείνει δύσκολη για αρκετά χρόνια ακόμη».
Η οικονομία δεν είναι … Φατμαγκιούλ. Τα έχουν μπερδέψει λίγο στο Μαξίμου. Στο παραμύθι της Φατμαγκιούλ μπορεί να εξελίσσονται δολοπλοκίες για να χωρίσει το ζευγάρι, αλλά οι πάντες είναι σίγουροι πως στο τέλος θα τα βρουν και θα ζήσουν τον έρωτά τους!!! Η οικονομία δεν έχει πάντα happy end. Το αντίθετο. Όταν μετά από δραματικές περικοπές μισθών, συντάξεων και απανωτές αυξήσεις φόρων που γονάτισαν όμως την κατανάλωση, εκτινάσσοντας ύφεση και ανεργία σε πρωτοφανή επίπεδα εξακολουθείς να παράγεις ελλείμματα τότε σίγουρα κάτι δεν πάει καλά. Όσες «πλάτες» κι αν κάνει η τρόικα για να παρατείνει το βίο της σημερινής κυβέρνησης, μέχρι να ολοκληρωθεί ο κύκλος των μεγάλων αποκρατικοποιήσεων, το αποτέλεσμα θα είναι μια τρύπα στο νερό.
Κι αυτό διότι το να ξοδεύεις λιγότερα (εδώ βέβαια μιλάμε για κανονική στάση πληρωμών του δημοσίου) είναι η μισή λύση. Η άλλη μισή για την οποία δεν βρέθηκε ακόμη η συνταγή είναι να παράγουμε περισσότερα που θα έδειχνε πραγματικά και τον δρόμο εξόδου από την κρίση. Η πραγματική οικονομία δεν διακατέχεται από καμιά ευφορία, αναστενάζει μόνο από την εφορία. Κι αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα. Διότι οι αντοχές αφορούν ανθρώπους και όχι αριθμούς. Υπάρχει λοιπόν ο κίνδυνος όσο δεν βρίσκεται φόρμουλα ανάπτυξης, οι αναιμικές πλέον αντοχές να καταρρεύσουν ανά πάσα ώρα και στιγμή.
ΥΓ: Σε ανύποπτο χρόνο είχαμε δημοσιεύσει άρθρο για το «πως το κάνουν οι δεξιοί στην Ιαπωνία» (https://www.rp.gr/pos-to-kanoun-oi-deksioi-stin-iaponia/). Οι Ιάπωνες τύπωσαν χρήμα, έδωσαν προτεραιότητα στις δημόσιες δαπάνες και οι παγκόσμιοι επενδυτές βρήκαν ασφαλές καταφύγιο στα ιαπωνικά κρατικά ομόλογα. Όταν μιλάς για ανάπτυξη πρέπει να κάνεις και κάτι για αυτό. Οι Ιάπωνες έκαναν. Η πολιτική αυτή που έχει κωδικοποιηθεί ως «αμπενόμικς» από το όνομα του Ιάπωνα πρωθυπουργού Σίνζο Αμπε, χάλασε τα γερμανικά σχέδια για πανευρωπαϊκή λιτότητα και ύφεση, ώστε να έχει η Γερμανία το μονοπώλιο του ασφαλούς καταφυγίου. Αν τελικά τη γλυτώσουμε, ίσως και να οφείλουμε πολλά στη χώρα του Ανατέλλοντος Ηλίου και σίγουρα πάντως απείρως περισσότερα από όσα στους εγχώριους διαχειριστές της κρίσης που δεν κάνουν τίποτε άλλο εκτός από… χαρακίρι.
