Όταν ο Ζοζέ Μουρίνιο ανέλαβε την Ρεάλ Μαδρίτης, το καλοκαίρι του 2010, οι φιλοδοξίες του club και του προπονητή ήταν δεδομένες: συνεργασία για πολλά χρόνια, εκθρόνιση της Μπαρτσελόνα από την κορυφή του ισπανικού πρωταθλήματος, επιστροφή της Ρεαλ στην κορυφή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου με την κατάκτηση του Champions League.
Ο Πορτογάλος τεχνικός αποχωρεί από την Ρεάλ μετά από τρία χρόνια, πολύ λιγότερα από το χρονοδιάγραμμα του αρχικού πλάνου.
Κατάφερε να πάρει, τη δεύτερη χρονιά, το πρωτάθλημα από την Μπαρτσελόνα, η οποία πάντως δεν… εκθρονίστηκε έχοντας κατακτήσει δύο τίτλους στην τριετία του Μουρίνιο στον αντίπαλο πάγκο.
Στο Champions League η πορεία τερματίστηκε και στις τρεις χρονιές ένα βήμα πριν από τον τελικό, αυτή τη φορά από την Ντόρτμουντ. Δεν ήταν αυτό ακριβώς που ονειρεύτηκε ο σύλλογος και ο προπονητής, έστω κι αν μετά το δεύτερο γκολ της Ρεάλ στη ρεβάνς της Μ. Τρίτης ο πρόεδρος της γερμανικής ομάδας εγκατέλειψε τη θέση του δίπλα στον Ισπανό βασιλιά, κλείστηκε στην τουαλέτα των επισήμων στο Μπερναμπέου και βγήκε – υπολογίζοντας με το ρολόι του και κλείνοντας τα αυτιά του για να μην ακούσει τυχόν πανηγυρισμούς – μόλις τελείωσε ο αγώνας!!!
Με ένα πρωτάθλημα, ένα Κύπελλο (ίσως και ένα δεύτερο στις 17 του μηνός, στον τελικό με την Ατλέτικο), κάποιες νίκες επί της Μπαρτσελόνα, τρεις παρουσίες στα ημιτελικά του Champions League, ορισμένες σημαντικές μεταγραφές και μυθικές κόντρες όπως αυτή με τον Κασίγιας, θα έλεγε κανείς ότι η παρουσία του Μουρίνιο στη Ρεάλ Μαδρίτης δεν μπορεί να περάσει απαρατήρητη.
Δεν μπορεί, όμως, να θεωρηθεί επιτυχημένη με βάση τις προσδοκίες που υπήρχαν όταν μπήκαν οι υπογραφές στα συμβόλαια.
Ο Μουρίνιο ήθελε να ξορκίσει το μύθο που θέλει τον πάγκο της Ρεάλ Μαδρίτης πιο «ισχυρό» από κάθε προπονητική προσωπικότητα στην ιστορία. Δεν μπόρεσε.
Παραμένει ο special one, αλλά για την Ρεάλ ήταν ένας ακόμη μεγάλος τεχνικός που δεν άντεξε το βάρος της…
