Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Άκουγα το πρωί της Τετάρτης στο Ραδιόφωνο 24/7 τη μητέρα του δολοφονηθέντος από τον χρυσαυγίτη Ρουπακιά Παύλου Φύσσα να εξιστορεί, όχι απλά τι συμβαίνει με τη Χρυσή Αυγή στις λαϊκές γειτονιές του Πειραιά, αλλά και τι διαμείβεται στη δίκη της Χρυσής Αυγής, την οποία πολλοί έχουμε λησμονήσει.
«Με θυμώνει η στάση των μέσων ενημέρωσης. Ασχολούνται με τη δίκη, μόνο εάν μάθουν ότι έγιναν επεισόδια. Πώς θα μάθουν τα νέα παιδιά για τους φασίστες, τον ναζισμό; Με συγκλόνισε η μαρτυρία του Κοντονικόλα, ένα από τα παιδιά που χτύπησαν οι χρυσαυγίτες. Ήταν ήρεμος και ο λόγος του με συγκλόνισε. Ξεπέρασε τον εαυτό του για έρθει στη δίκη», έλεγε η κ. Φύσσα. Και είχε απόλυτο δίκιο.
Το κοντράστ του 2017 με το 2013 είναι απόλυτο. Αρκεί κανείς να θυμηθεί τις πρώτες μέρες μετά τη δολοφονία του Φύσσα και την κάλυψη των ΜΜΕ. Διαρκής, αδιάλειπτη, λεπτομερής, αποκαλυπτική. Βεβαίως, ήταν σαν ένα μέρος των ΜΜΕ να προσπαθούσε να ξορκίσει τις ενοχές του για τη σιωπή που είχε επιφυλάξει στην άνοδο της Χρυσής Αυγής, αλλά ας είναι. Οι συλλήψεις των χρυσαυγιτών καλύφθηκαν με πάσα λεπτομέρεια, ενώ πολλά ήταν τα εξαιρετικά ρεπορτάζ, στην τηλεόραση, σε εφημερίδες και στο ίντερνετ για το παρελθόν της οργάνωσης και το πώς από ακροδεξιά φράξια μετατράπηκε σε μια μαζική πολιτική ομάδα, με στρατιωτική δομή και ιεραρχία, η οποία καμωνόταν το κόμμα, ενώ στην πραγματικότητα ήταν μια εγκληματική οργάνωση.
Τι γίνεται σήμερα; Η επιχείρηση κανονικοποίησης της Χρυσής Αυγής βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη εδώ και χρόνια. Οι ίδιοι οι χρυσαυγίτες κατάλαβαν ότι, αν συνεχίσουν να συμπεριφέρονται ως τραμπούκοι που είναι, θα δημιουργήσουν αντισυσπείρωση. Διότι, μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και την κακή του μέρα. Έριξαν τους τόνους, συνεπώς, και επικεντρώθηκαν στη δράση στο πεδίο. Την ίδια ώρα, η δίκη κωλυσιεργούσε, οι χρυσαυγίτες λειτουργούσαν παρελκυστικά μέσα στο δικαστήριο, οι προφυλακίσεις στο μεταξύ έληξαν όταν παρήλθε το 18μηνο και πλέον, ως ελεύθερα πουλιά, βασικά στελέχη της Χρυσής Αυγής έχουν επιστρέψει στη ρουτίνα τους. Θέμα γίνονται πλέον μόνο όταν ασχημονούν μέσα στο Κοινοβούλιο ή όταν στελέχη τους προβαίνουν σε τραμπουκισμούς, αλλά η όλη κάλυψη του θέματος σαν να διέπεται από τη φράση «έλα μωρέ, τους ξέρουμε».
Όχι, δεν τους ξέρουμε όλοι και, ιδίως τα νέα παιδιά, παιδιά που τώρα βγαίνουν στη ζωή και άκουγαν τα προηγούμενα χρόνια αφηρημένα πράγματα για τη δράση των χρυσαυγιτών. Και είναι χρέος ημών, των ανθρώπων των ΜΜΕ, να μην ξεχνάμε ποτέ τι είναι και τι κάνει η Χρυσή Αυγή και άρα να προσαρμόζουμε ανάλογα την κάλυψή μας. Ναι, είναι σαφές πως υπάρχουν και άνθρωποι που τα βάζουν με τα ΜΜΕ και τα κατηγορούν πως στοχοποιούν τη Χρυσή Αυγή και είναι και μερικοί άλλοι που ισχυρίζονται πως η επιθετική κάλυψη και η καθαρή θέση ρίχνουν νερό στον μύλο της Χρυσής Αυγής, γιατί ενισχύεται ο αντισυστημικός χαρακτήρας της.
Δεν είναι έτσι όμως. Τα ΜΜΕ οφείλουν να έχουν καθαρή θέση, ιδίως σε τόσο σοβαρά ζητήματα. Όχι εις βάρος της δημοσιογραφικής κάλυψης και καταγραφής, αλλά υπέρ της εντιμότητας και της αλήθειας. Μπορούμε να ξεκινήσουμε από τη δίκη της Χρυσής Αυγής, όπως λέει και η κ. Φύσσα, και να μην ασχολούμαστε με αυτήν, μόνο όποτε προκαλούνται επεισόδια λόγω χρυσαυγίτικων τραμπουκισμών. Τότε, θα προσφέρουμε πραγματικά καλή υπηρεσία, γιατί τα φαντάσματα δεν ξορκίζονται με τη σιωπή, αλλά με την αντιπαράθεση μαζί τους.
