Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος*
Είναι εμφανής, αλλά και κραυγαλέα αναποτελεσματική η τακτική του Αλέξη Τσίπρα, να σχοινοβατεί ανάμεσα σε δυο βάρκες, προσπαθώντας από την μια να καθησυχάσει τον σκληρό κομματικό του περίγυρο, ότι δεν απεμπόλησε τις κομμουνιστικές αρχές του και από την άλλη να εμπνεύσει τους επενδυτές, ότι η κυβέρνηση του μπορεί να εγγυηθεί ένα σταθερό επενδυτικό περιβάλλον. Δυστυχώς αυτά τα δυο πράγματα είναι από την φύση τους ασυμβίβαστα …
Ο πρωθυπουργός έχει αποδείξει κατά καιρούς μια ευελιξία στην επίλυση προβλημάτων, αλλά με θανατηφόρα αργούς ρυθμούς. Ενδεικτική είναι στις μέρες μας η αργοπορία του στην ανάληψη μιας στοιχειώδους πολιτικής ευθύνης, για το μείζον θέμα της πετρελαιοκηλίδας, που προξένησε τόσες παρενέργειες και δεν έχει παραιτηθεί μέχρι σήμερα, ούτε ένας γενικός γραμματέας του αρμόδιου υπουργείου !!! Ατέρμονες συζητήσεις και παρασκηνιακές κομματικές διαβουλεύσεις, αλλά αποτέλεσμα κανένα. Άπαντες παραμένουν εκνευριστικά άθικτοι στις καρέκλες τους …
Από την άλλη όμως ο πρωθυπουργός έχει επίγνωση, ότι ο χρόνος στην κλεψύδρα λιγοστεύει. Δίχως τις δικές του καθοριστικές παρεμβάσεις στο πεδίο της οικονομίας, τίποτα ουσιαστικό δεν θα αλλάξει και βεβαίως οι επενδυτές, αναμένουν προσεκτικά μιαν άλλη κυβέρνηση, με ένα άλλο πειστικό αφήγημα για το επιχειρείν, προκειμένου να τοποθετήσουν στην Ελλάδα τα κεφάλαιά τους. Όλα σε κυβερνητικό επίπεδο τρέχουν με εκνευριστικά αργούς ρυθμούς. Οι επιχειρήσεις και οι επενδυτές όμως – στους οποίους αποτίθεται και η μεγάλη ελπίδα, για να πέσουν κεφάλαια στον τόπο, να εκκινήσει η οικονομία και να μειωθεί ουσιαστικά η ανεργία – δεν συμβιβάζονται με αυτή την αργοπορία, που τους είναι αφόρητα ενοχλητική. Όταν διασταυρώνονται με την χαοτική κουλτούρα του Σύριζα, των ατέρμονων συζητήσεων και διαβουλεύσεων, παθαίνουν βέρτιγκο και δυστυχώς για την χώρα φεύγουν.
Εκμεταλλεύεται όμως μέσα στην γενική σύγχυση που επικρατεί στην κοινωνία, ο Αλέξης Τσίπρας την κατάσταση και παρουσιάζει ένα πολιτικό αφήγημα στον κόσμο για τις επενδύσεις, που από την μία μοιάζει τόσο πολύ με αυτό της «Νέας Δημοκρατίας», αλλά από την άλλη απέχει έτη φωτός, στην έμπρακτη υλοποίησή του. «Θεωρία» του είναι, ότι μέσα στην θολούρα της εποχής, όλα μοιάζουν, «όλοι θέλουμε το καλό του τόπου» και άντε ο ζαλισμένος πολίτης από τα αλλεπάλληλα χαράτσια και φορολογικά χαστούκια, να κατανοήσει τις λεπτομέρειες, που όμως για το ευαίσθητο πεδίο της οικονομίας, κάνουν και τις ουσιαστικές διαφορές.
Χρέος της «Νέας Δημοκρατίας» σήμερα, ως παρατάξεως της φρόνησης και της ευθύνης, είναι να παρουσιάσει έναν νέο αληθινά πειστικό αφήγημα για την οικονομία, το οποίο θα εδράζεται και σε αξιόπιστα στελέχη που θα του εφαρμόσουν. Σε έντιμους πολιτικούς και αποτελεσματικούς τεχνοκράτες, που έχουν «έγκυρα» αποτυπώματα στο πολιτικό πεδίο της χώρας και εγγυοδοτούν ότι έχουν την δύναμη, με τις εύτολμες και ρεαλιστικές παρεμβάσεις τους, να ανασυγκροτήσουν την οικονομία και να βγάλουν τη χώρα από το τέλμα της ύφεσης και της υπανάπτυξης.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι Α΄ Αναπληρωματικός Δημοτικός Σύμβουλος Αθηναίων
