Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Η σκηνή θα μπορούσε να εξελίσσεται στο καφενείο της Βουλής. Όσοι έχουμε πάει, γνωρίζουμε το χαλαρό κλίμα. Ο βουλευτής θα μπορούσε να κάθεται χαλαρά στην καρέκλα του, να ρουφάει το καφεδάκι του και να αποφαίνεται με περισπούδαστο ύφος: «Ξέρεις τι θα έπρεπε να γίνει; Να δώσουμε εκείνους τους 8,να τελειώνουμε, να πάρουμε πίσω τους 2 στρατιωτικούς. Ούτε γάτα, ούτε ζημιά έτσι». Θα μπορούσε να το έχει πει και συνωμοτικά, σαν να λέει μια πολύ μεγάλη εξυπνάδα, θα μπορούσε να το έχει πει και μεγαλοφώνως για να θαυμάσουν και από τα γύρω τραπέζια την οξύτητα της σκέψης του.
Κι όμως, ο γκραν μετρ της διπλωματίας βουλευτής των ΑΝΕΛ Κώστας Κατσίκης, ο οποίος έγινε γνωστός στο πανελλήνιο ως διαρκής επικριτής των ομοφυλόφιλων, μετέφερε μια καφενειακή συζήτηση που θα γινόταν με καπουτσίνο και κουλούρι με τυρί στο πλατό της πρωινής εκπομπής του ΣΚΑΪ, προτείνοντας την ανταλλαγή των 2 με τους 8.
Η χώρα μεταβάλλεται αργά, αλλά σταθερά, σε ένα απέραντο καφενείο. Ο κυβερνητικός βουλευτής, αντί να κάνει το αυτονόητο, να διαβάσει το σημείωμα που στέλνει το επικοινωνιακό επιτελείο του κόμματός του με τις βασικές του θέσεις, αποφάσισε να μας πει την προσωπική του άποψη για το θέμα, σε μια στιγμή που η χώρα πασχίζει να βγάλει άκρη με το θέμα των 2 ενεργοποιώντας και τις πιέσεις προς τη μεριά της Ε.Ε. και αναζητώντας κάθε πιθανή συμμαχία. Κι όμως, ο κ. Κατσίκης ήθελε να κάνει τον έξυπνο και εκστόμισε μια απερίγραπτη μπαρούφα.
Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν υπάρχουν συνέπειες για τέτοιου είδους ανοησίες που εκφέρονται στον δημόσιο διάλογο. Θα έπρεπε να έχει αποπεμφθεί ο βουλευτής, δεν είναι δα και κανένα ιερό τοτέμ των ΑΝΕΛ ή της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Μάλιστα, πολλοί συνάδελφοί του στον ΣΥΡΙΖΑ τον αντιλαμβάνονται ως «βαρίδι», με το οποίο αναγκαστικά πρέπει να συνυπάρχουν, όποτε μιλά για θέματα ατομικών δικαιωμάτων ή για το Σκοπιανό. Ας ρωτήσει τους συναδέλφους του, άμα τους δει στο καφενείο της Βουλής.
Ο Κατσίκης, όμως, και ο κάθε Κατσίκης είναι απλώς τα συμπτώματα. Η καφενειακή λογική έχει ριζώσει βαθιά και αναδεικνύεται σε πλείστες όσες περιπτώσεις. Σοβαρά ζητήματα, εθνικά ζητήματα, αντιμετωπίζονται με μια ελαφρότητα του στυλ «έλα μωρέ, λες και μας ακούει κανείς». Φυσικά και μας ακούνε και καταγράφουν ό,τι λέμε. Γιατί, μήπως δεν άκουγαν οι Σκοπιανοί τους ΑΝΕΛ στο Μακεδονικό να λένε τα ακριβώς αντίθετα απ’ ότι έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η χώρα να διαπραγματεύεται με βάση τη γραμμή που χάρασσαν ο πρωθυπουργός και ο υπουργός Εξωτερικών; Ή, δεν άκουσαν οι τουρκικές αρχές τα όσα είπε ο κ. Κατσίκης σε αυτή τη συγκυρία;
Μέχρι πρότινος, ο Ερντογάν είχε παίξει πονηρά και δεν έθεσε ποτέ ευθέως ζήτημα ανταλλαγής των 2 με τους 8: τώρα, τι θα συμβεί, αν το κάνει αυτός ή κάποιος άλλος Τούρκος αξιωματούχος, επικαλούμενος την ιδέα του βουλευτή που βαφτίστηκε μέσα σε ένα δίωρο «προσωπική άποψη που δεν εκφράζει το κόμμα», για να γλιτώσει την καμπάνα;
Αναζητείται σοβαρότητα και νηφαλιότητα. Λεβεντιές, μαγκιές, λεονταρισμοί, υπερβολές και καφενειακές, εξισωτικές προσεγγίσεις, μόνο κακό κάνουν την ώρα που η πατρίδα έχει όλα τα μέτωπα ανοιχτά.
