Οι δύσκολες στιγμές εκφράζονται με απλά λόγια. Για να βρεις τη δύναμη να προχωρήσεις πρέπει να νιώσεις ότι ζεις την τελευταία σου μέρα. Αυτό είναι κάτι που το γνωρίζουν πολύ καλά όσοι ‘έχουν μάθει στη ζωή τους να αγωνίζονται, να προχωράνε, να πετυχαίνουν τους στόχους που βάζουν. Όσο αντίξοες κι αν είναι οι συνθήκες, να μην συνθηκολογούν και να μην παραιτούνται.
Είναι αυτή η δύναμη της ψυχής που κάνει τον κόσμο να γυρίζει, αλλιώς θα ζούσαμε ακόμη στα σπήλαια. Σκεφτείτε τα λόγια ενός ανθρώπου που ξεκίνησε από πολύ χαμηλά, με όλα τα δεδομένα εναντίον του κι όμως κατάφερε να φτάσει στην κορυφή του κόσμου, τα λόγια του Muhammad Ali: “Αδύνατο είναι μόνο μια μεγάλη λέξη για τους μικρούς άνδρες που θεωρούν ότι είναι ευκολότερο να ζουν στον κόσμο που τους έχει δοθεί από το να διερευνήσουν τη δυνατότητα που έχουν να τον αλλάξουν.”
Είναι ο λόγος για τον οποίο πιστεύω πως το κορυφαίο μεταξύ των corporate slogans παγκοσμίως είναι το “ Impossible is nothing”, της adidas.
Είναι ο ίδιος λόγος για τον οποίο χωρίς να είμαι fan του Παπακαλιάτη προτείνω να πάτε να δείτε τον “Αν”. Μπορεί σκηνοθετικά να μην είναι τίποτα περισσότερο από ένα κολάζ αντιγραφών αλλά στο τέλος, το νόημα είναι ένα: Προχωράμε. Κι επειδή αυτό ακριβώς έχει ανάγκη, σήμερα περισσότερο από ποτέ, να πάρει σαν μήνυμα η ελληνική κοινωνία η ταινία από την πρώτη βδομάδα της προβολής της έχει κάνει όπως μαθαίνω ρεκόρ εισπρακτικής επιτυχίας.
Οι δυσκολίες που έχουμε ως χώρα μπροστά μας είναι δεδομένες. Δεν έχει νόημα να το κρύβουμε. Ο καθένας το βιώνει στο δικό του επίπεδο. Υπάρχει σύγχυση. Υπάρχει ανασφάλεια. Υπάρχει φόβος. Υπάρχουν καθημερινά δράματα. Αν όμως συνθηκολογήσουμε με αυτή την πραγματικότητα και παραιτηθούμε από την προσπάθεια να παλέψουμε για να κάνουμε ο καθένας μας το καλύτερο που μπορεί, τότε θα αφεθούμε στη δίνη μιας ελεύθερης πτώσης που κανείς δεν ξέρει που θα μας οδηγήσει. Αυτός είναι ο μεγάλος κίνδυνος πλέον.
Όταν συμβαίνει να ζεις σε μια χώρα που είναι «οικόπεδο φιλέτο» με τους γεωπολιτικούς όρους κάθε εποχής, είναι αναμενόμενο να μην έχεις την ήσυχη ζωή της Ελβετίας. Η Ελλάδα διαχρονικά, από την αρχαιότητα και τους Περσικούς Πολέμους μέχρι τη σύγχρονη ιστορία και τις δύσκολες μέρες του σήμερα, είναι υποχρεωμένη να κάνει το ίδιο πράγμα συνέχεια και συνέχεια: Να υπερασπίζεται την αξία της.
Όλοι ξέρουν και αναγνωρίζουν την ανεκτίμητη αξία της αλλά όλοι θέλουν να τη βάλουν στο χέρι «φθηνά».
Σε αυτή την επιδίωξη έχουν, επίσης διαχρονικά, ένα απροσδόκητο σύμμαχο. Τη διαίρεση των Ελλήνων. Αθηναίοι και Λακεδαιμόνιοι. «Πράσινοι» και «Βένετοι». Μωριάς και Ρούμελη. Βασιλικοί και Βενιζελικοί. Εθνικόφρονες και Κομμουνιστές. Δεξιοί κι Αριστεροί. Ολυμπιακός και Παναθηναϊκός. Όλα τα κάνουμε «ντέρμπι» μεταξύ μας, διευκολύνοντας τη στρατηγική του «διαίρει και βασίλευε», η οποία είναι και η all time classic προσέγγιση των ξένων για την Ελλάδα.
Όλο το πολιτικό φάσμα από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά έχει σήμερα ιστορικές ευθύνες για το πώς θα διαχειριστεί τις επερχόμενες δυσκολίες. Εάν πάντως συνεχιστεί το «εμείς οι καλοί» και «εσείς οι κακοί» που παίζουν όλες οι πλευρές αυτή τη στιγμή, η συνέχεια δεν θα είναι καλή. Η Ελλάδα δεν έχει την πολυτέλεια διχασμών. Είμαστε πολύ μικρή χώρα για να επιτρέπουμε στον εαυτό μας να μη βλέπει τον διπλανό του. Να τον βλέπει όχι με φθόνο, όπως δυστυχώς εξακολουθεί να συμβαίνει. Να τον βλέπει ως συμπαίκτη. Το παιχνίδι πρέπει να γίνει ομαδικό. Γιατί μόνο με το αίσθημα ότι ανήκουμε όλοι στην ίδια ομάδα μπορούμε να ξανακερδίσουμε αυτό που λείπει τούτη την ώρα και είναι η εθνική εμπιστοσύνη.
Πάρτε ένα πολύ απλό παράδειγμα. Όσο αφήνουμε το παιχνίδι στο φόβο και τον φθόνο, η πίστη και η εμπιστοσύνη θα είναι μακριά. Αντίθετα, αν υπήρχε αυτό το αίσθημα εθνικής εμπιστοσύνης δεν θα ήταν ανάγκη αυτή τη στιγμή να μιλάμε ούτε για μνημόνια, ούτε για μέτρα. Θα αρκούσε να επιστρέψουν από το εξωτερικό όλες οι καταθέσεις με ελληνικό ΑΦΜ στην Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν μπορεί να γίνει αν δεν μάθουμε να παίζουμε ομαδικά, με καθαρούς κανόνες και με πίστη στον εαυτό μας πως μπορούμε να «το γυρίσουμε» και να το κερδίσουμε.
Πως χτίζεται η εμπιστοσύνη; Πείτε ένα καλό λόγο για έναν Έλληνα. Μετά…το αδύνατο είναι τίποτα!
ΥΓ: ΄Οποιος δεν βλέπει πως ο κόσμος είναι έτοιμος να ακολουθήσει όποιον βγει πρώτος και πει « Όλοι, Έλληνες!», δεν έχει ιδέα από επικοινωνία.
