Αντί για τη σφυρηλάτηση ενός νέου άξονα ενάντια στη δυτική επιρροή, η σπάνια επίσκεψη του Ρώσου προέδρου στη Βόρεια Κορέα είναι ένα αποκαλυπτικό σημάδι της αδυναμίας του – και πώς, για να ανακηρύξει νίκη στην Ουκρανία, μπορεί να είναι έτοιμος να πάρει ρίσκα
Υπήρξε μια εποχή, πριν από πολλές δεκαετίες, όπου μια συνάντηση μεταξύ των ηγετών της Ρωσίας και της Βόρειας Κορέας αποτελούσε μια πραγματική ανταλλαγή ιδεολογικών απόψεων. Ο σταλινισμός έδενε τον Κιμ ιλ-Σουνγκ, παππού του Κιμ Γιονγκ Ουν, με τους χορηγούς και τους ομολόγους του στο Κρεμλίνο και, μπορούμε να πούμε ότι, χωρίς την ουσιαστική στρατιωτική βοήθεια που δόθηκε στον γηραιότερο Κιμ και τους συντρόφους του κατά τη διάρκεια του πολέμου της Κορέας, η λεγόμενη Λαϊκή Δημοκρατία της Κορέας (ΛΔΚ) δεν θα υπήρχε σήμερα.
Πολλά έχουν αλλάξει γεωπολιτικά από τότε, και οι σχέσεις μεταξύ Μόσχας και Πιονγκγιάνγκ έχουν αυξηθεί και μειωθεί ανάλογα. Σήμερα, με την πρώτη επίσκεψη του Βλαντίμιρ Πούτιν στο απρόβλεπτο απομονωμένο κράτος εδώ και ένα τέταρτο του αιώνα (όταν ο τότε φρεσκοκομμένος πρόεδρος Πούτιν συνάντησε τον πατέρα του κ. Κιμ), η ανανεωμένη φιλία τους βασίζεται λιγότερο στο συναίσθημα και τον μαρξιστικό λενινισμό παρά σε ψυχρούς υπολογισμούς κοινού πλεονεκτήματος.
Είναι και οι δύο βαρύτατα κυρηγμένοι διεθνείς παρίες, και οι δύο εχθροί της Δύσης. Μοιράζονται μια δύσκολη σχέση με την Κίνα, η οποία, λόγω της τεράστιας οικονομικής της δύναμης, της στρατιωτικής της ισχύος και της θέσης της ως υπερδύναμης, είναι περισσότερο κυρίαρχος γείτονας παρά αξιόπιστος φίλος.
Ο δεσμός Πούτιν-Κιμ είναι ένας επικίνδυνος σύνδεσμος, όχι μόνο για τη Νότια Κορέα, την Ιαπωνία και άλλες περιφερειακές δυνάμεις, αλλά και για τον υπόλοιπο κόσμο και, μάλιστα, για τους ίδιους τους πρωταγωνιστές. Θερμοπυρηνικός πόλεμος, άλλωστε, σημαίνει αμοιβαία εξασφαλισμένη καταστροφή.
Είναι, παραδόξως, σημάδι κάποιας αδυναμίας το γεγονός ότι ο κ. Πούτιν ωθείται προς τον κ. Κιμ. Αν και οι Ηνωμένες Πολιτείες και η υπόλοιπη Δύση ανησυχούν για τη σχέση της Ρωσίας με την Κίνα, φαίνεται ότι η υποστήριξη του Πεκίνου για τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι τόσο υπό όρους όσο και περιορισμένη. Ο πρόεδρος Σι έχει επεκτείνει ζωτικής σημασίας οικονομική βοήθεια και διπλωματική υποστήριξη, έχει αγοράσει ρωσική ενέργεια και πρώτες ύλες και έχει προμηθεύσει τη Μόσχα με μη στρατιωτικά αγαθά και αγαθά διπλής χρήσης, αλλά πιθανότατα όχι πολλά με τη μορφή προφανώς επιθετικού εξοπλισμού.
Φαίνεται ότι η Κίνα δεν μπορεί να φτάσει μέχρι ενός σημείου για να ενοχλήσει τις μεγάλες εξαγωγικές αγορές της στην Ευρώπη και τη Βόρεια Αμερική για χάρη της αδιέξοδης ειδικής στρατιωτικής επιχείρησης του κ. Πούτιν. Η ίδια η πολεμική μηχανή της Ρωσίας μπορεί να μην έχει την ικανότητα να παράγει περισσότερα και, εκτός από έναν άλλο συν-παρία, το Ιράν, έχει ελάχιστα μέρη για να βάλει χέρι στον οπλισμό που χρειάζεται προκειμένου να στηρίξει τα στρατεύματά της στην Ουκρανία.
Ο κ. Κιμ είναι πρόθυμος προμηθευτής βλημάτων πυροβολικού και βαλλιστικών πυραύλων – αλλά έχει τα δικά του αιτήματα. Η Ρωσία δεν θα δυσκολευτεί να προσφέρει τρόφιμα και χρήματα για να στηρίξει το καθεστώς της Βόρειας Κορέας, αλλά το πραγματικό βραβείο για τον κ. Κιμ είναι η ρωσική τεχνογνωσία στον τομέα των πυρηνικών όπλων. Για αυτόν και μόνο τον λόγο, το αποτέλεσμα αυτής της συνόδου κορυφής θα πρέπει να παρακολουθείται στενά.
Η προηγμένη πυρηνική τεχνολογία είναι κάτι που η Ρωσία απέφευγε στο παρελθόν να επιτρέψει στον ασταθή φίλο της να έχει πρόσβαση, αλλά είναι τέτοια η ανυπομονησία του κ. Πούτιν να κηρύξει τη νίκη στην Ουκρανία που ίσως είναι διατεθειμένος να πάρει ρίσκα.
Ο σημαντικότερος κίνδυνος είναι να αποκτήσει η Βόρεια Κορέα την ικανότητα να εκτοξεύει αξιόπιστους, πυρηνικούς πυραύλους μεσαίου βεληνεκούς ή ακόμη και διηπειρωτικούς πυραύλους από υποβρύχια και όχι από την ηπειρωτική χώρα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Κορέας, ίσως συμπληρωμένους από νέα συστήματα αεράμυνας, δορυφόρους και τις υπερηχητικές βόμβες που προκάλεσαν τόσες καταστροφές στην Ουκρανία.
Ένα τέτοιο άλμα προς τα εμπρός για τη Βόρεια Κορέα θα άλλαζε ριζικά την ισορροπία δυνάμεων στην περιοχή και, κατ’ αρχήν, θα αύξανε την πιθανότητα μιας πυρηνικής πυρκαγιάς στην ανατολική Ασία. Μεταξύ άλλων, θα προκαλούσε κλιμάκωση της παραγωγής και ανάπτυξης εξοπλισμών στη Νότια Κορέα, την Αυστραλία και την Ιαπωνία, μεγαλύτερη δυτική ναυτική παρουσία και περαιτέρω απομάκρυνση της Ιαπωνίας από τους συνταγματικούς κανόνες της σχετικά με τον επανεξοπλισμό.
Όλα αυτά θα προκαλέσουν προφανώς ανησυχία στην Κίνα, η οποία έχει απογοητευτεί εδώ και καιρό από την ιδιόρρυθμη και πεισματική συμπεριφορά των φίλων της στην Πιονγκγιάνγκ. Τίποτα από όλα αυτά δεν ενισχύει τη μακροπρόθεσμη ασφάλεια κανενός από τα εμπλεκόμενα έθνη. Ίσως όταν ο κ. Πούτιν κάνει τον επόμενο σταθμό των ταξιδιών του, στο Βιετνάμ, έναν άλλο σύμμαχο του Ψυχρού Πολέμου, οι αξιωματούχοι εκεί να του υπενθυμίσουν πώς τα μικρότερα έθνη της περιοχής απειλούνται από τον κινεζικό επεκτατισμό και την απερισκεψία της Βόρειας Κορέας.
Ο άμεσος κίνδυνος, όμως, είναι προφανώς για την ουκρανική πολεμική προσπάθεια. Στερούμενοι με σκληρό τρόπο τις υποσχέσεις για αμερικανικές στρατιωτικές προμήθειες και με όλο και μεγαλύτερη έλλειψη προσωπικού, οι Ουκρανοί πιέζονται σκληρά τους τελευταίους μήνες, ιδίως γύρω από τη δεύτερη πόλη του Χάρκοβο, και η πιθανότητα ήττας είναι πλέον τόσο πραγματική όσο ήταν από την αρχή του πολέμου. Τα πράγματα έχουν γίνει τόσο άσχημα που οι ουκρανικές δυνάμεις έχουν αναγκαστεί να κάνουν με δελτίο τη χρήση βλημάτων πυροβολικού, ενώ οι Ρώσοι φαίνεται να έχουν άφθονες προμήθειες κάθε είδους εξοπλισμού, όχι λιγότερο από ιρανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη, και φυσικά στρατευμένους στρατιώτες.
Η άφιξη τεράστιων επιπλέον προμηθειών από τη Βόρεια Κορέα θα κάνει τη ζωή ακόμη πιο δύσκολη. Παρά τη 10ετή συμφωνία ασφαλείας ΗΠΑ-Ουκρανίας που συνήψαν πρόσφατα οι πρόεδροι Μπάιντεν και Ζελένσκι, όλες οι πλευρές γνωρίζουν ότι μια νίκη του Τραμπ στις προεδρικές εκλογές του Νοεμβρίου θα αλλάξει ένα ακόμη παιχνίδι, με μια επιβαλλόμενη ειρήνη, βάσει της οποίας η Ουκρανία θα αναγκαστεί να παραχωρήσει μεγάλες ποσότητες εδάφους και ανθρώπων στη Ρωσία.
Υπό αυτές τις συνθήκες – ή αν η Ουκρανία βρεθεί υπεράνω των δυνάμεων της και συνθηκολογήσει – τότε μια στρατηγική ήττα ιστορικών διαστάσεων για τη Δύση θα είναι προ των πυλών. Το γεγονός ότι θα έχει εν μέρει προκληθεί από τον Κιμ Γιονγκ Ουν είναι απλώς μια πρόσθετη ταπείνωση.
