Γράφει ο Γιώργος Ευγενίδης
Όταν ο Άγγελος Βλάχος, πριν από περίπου έναν αιώνα, έγραφε σε ένα ποίημά του για τη χώρα που φύεται η «φαιδρά πορτοκαλέα», δεν το εννοούσε υποτιμητικά. Τουναντίον, ήθελε να αναδείξει τη μοναδικότητα της χώρας αυτής. Πράγματι, πρόκειται περί μοναδικής χώρας, απλώς είναι ζήτημα οπτικής, τι είδους είναι αυτή η μοναδικότητα.
Πράγματι είναι μοναδική μια χώρα που έχει υπουργό έναν τύπο σαν τον Κώστα Ζουράρι. Μια φιγούρα που έγινε γνωστή από τα τηλεπαράθυρα της δεκαετίας του ’90 και την ικανότητά του να κατασκευάζει λέξεις, τις οποίες μόνο ο ίδιος καταλάβαινε, ο κ. Ζουράρις αναδείχθηκε σε μια από τις κυρίαρχες μορφές της νεοορθοδοξίας στη χώρα. Και, όπως και πολλά άλλα τέτοια φρούτα, βρήκε και αυτός σανίδα και όχημα στο αντιμνημόνιο. Νωρίτερα, το είχε ξαναπροσπαθήσει, πότε με το ΚΚΕ, πότε ως ανεξάρτητος υποψήφιος για τη νομαρχία στο Λασίθι, οπότε και έβγαινε στα κανάλια και μιλούσε για την ανεξαρτησία του Βραχασίου, πότε με το θνησιγενές κόμμα που είχε κάνει πριν τις ευρωεκλογές του 2009 ο Στέλιος Παπαθεμελής.
Στους ΑΝΕΛ, οι οποίοι άλλωστε έπαιρναν κάθε ενδιαφερόμενο και αυτοπροτεινόμενο, ο κ. Ζουράρις βρήκε πεδίο πολιτικής έκφρασης. Πρόκειται για ένα κόμμα, στο οποίο ο καθένας μπορεί να λέει ό,τι θέλει και να μην υφίσταται συνέπειες, εκτός αν στραφεί εναντίον του αρχηγού του, οπότε τότε μαύρο φίδι που τον έφαγε. Το θυμούνται αυτό πολύ καλά αρκετοί πρώην βουλευτές των ΑΝΕΛ, αλλά και διάφορα κομματικά στελέχη, που ο Πάνος Καμμένος τους καθάρισε στεγνά.
Όχι απλά βρήκε πολιτική έκφραση ο «καθηγητής» (άγνωστο το πού έχει διδάξει, ο κατά τα άλλα εξαιρετικά καλλιεργημένος κ. Ζουράρις), αλλά έγινε και υπουργός. Έπρεπε, όμως, την ίδια ώρα και να είναι υπουργός και να μην είναι, οπότε, αφού περίμενε κάτι εβδομάδες να του δώσουν ένα σοβαρό γραφείο και αρμοδιότητες, εν τέλει χρεώθηκε τα ελληνικά σχολεία της ομογένειας. Πρέπει να ξέρετε ότι, από τότε που ανέλαβε, τα έκανε τελείως μαντάρα, σε ένα ούτως ή άλλως δύσκολο πεδίο.
Έπρεπε να πει κολοσσιαίες μπούρδες προκειμένου, εν τέλει, να αποχωρήσει από το αξίωμά του, στο οποίο ποτέ δεν θα έπρεπε να έχει βρεθεί. Σε ποια άλλη χώρα, άλλωστε, θα ήταν υπουργός ένας τέτοιος άνθρωπος, πολλώ δε μάλλον ένας άνθρωπος που σε μια ραδιοφωνική εκπομπή μπορεί να βρίζει οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων, να λέει ότι οι μαθητές που πάνε εκδρομές πάνε «στα μπορντέλα» και να χαρίζει και μερικά νησιά στους Τούρκους;
Την ίδια ώρα, βέβαια, δεν είναι μόνο ο κ. Ζουράρις, ο οποίος ήταν και «σεσημασμένος» από το παρελθόν. Σε ποια χώρα της Ευρώπης -που είναι θεωρητικά και το μέτρο σύγκρισής μας-θα είχε μια άποψη για ένα εξαιρετικά κρίσιμο εθνικό θέμα το βασικό κόμμα ενός κυβερνητικού συνασπισμού και ο υπουργός Εξωτερικών που το διαπραγματεύεται και θα είχε μια ριζικά διαφορετική άποψη ο μικρός κυβερνητικός εταίρος και ο υπουργός Άμυνας της χώρας; Και, άντε, θεωρητικά θα μπορούσαν να έχουν διαφορετικές απόψεις. Σε ποια περίπτωση, για ένα τόσο κρίσιμο θέμα, δεν θα εγειρόταν ζήτημα δεδηλωμένης και κυβερνητικής συνοχής, αν διαπιστωνόταν αυτή η τόσο εμφανής διχοστασία;
Η κατάσταση που διαμορφώνεται σε ό,τι αφορά την εθνική γραμμή για το ονοματολογικό της πΓΔΜ είναι η καλύτερη απόδειξη πως δεν μπορούμε στα σοβαρά να προσεγγίσουμε ένα θέμα αιχμής. Μπορούμε να το κάνουμε μόνο μικροπολιτικά και εργαλειακά. Ίσως, εξ αυτής της προσέγγισης, τελικά, και οι επιλογές τύπου Ζουράρι να είναι λογικές και εμείς να είμαστε οι παράλογοι.
Ποιος ξέρει, ίσως και ο ήλιος να ανατέλλει από τη Δύση.
