Γράφει ο Δημήτρης Κατσαρός
Φαίνεται πως μετά το Νότο, η χώρα που έχει αισθανθεί σοβαρές τις συνέπειες της Ευρωπαϊκής οικονομικής κρίσης είναι η Γαλλία. Τα επίπεδα της ανεργίας στη χώρα του Ολάντ αγγίζουν νούμερα ρεκόρ για την ιστορία της χώρας. Τα τελευταία στοιχεία μιλούν για 3.460.900 άτομα που αναζητούν εργασία. Μόνο τους τελευταίους δύο μήνες οι άνεργοι αυξήθηκαν κατά 28.400 ενώ η ετήσια αύξηση κυμαίνεται στο 5,5%.
Ο πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ είχε δηλώσει στην αρχή της θητείας του ότι θα αντέστρεφε την πορεία που σημειώνει η ανεργία μέχρι το τέλος του 2013. Δυόμισι χρόνια μετά, η ανεργία σημειώνει διαρκώς αύξηση εκτός μόνο από ένα τρίμηνο, με τον πρόεδρο της χώρας να δηλώνει στις αρχές του Νοέμβρη ότι αν δεν καταφέρει να μειώσει την ανεργία, δε θα ξαναβάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος στις εκλογές του 2017.
Τα στοιχεία
Όλες οι ηλικιακές ομάδες παρουσιάζουν αύξηση στα ποσοστά ανεργίας. 0,6% η άυξηση της ανεργίας στους νέους, 0,8% σε μεγαλύτερες ηλικίες, 11,4% βαθμός σχεδόν εκθετικής αύξησης για τις ευαίσθητες ηλικίες άνω των 50 και 1,3% αύξηση για νέους κάτω των 25 ετών. Από τα 3.460.900 ανέργων πάνω από τα δύο εκατομμύρια είναι άνεργοι για πάνω από ένα χρόνο. Αυτό που ωστόσο ο υπουργός εργασίας Φρανσουά Ρεμπσαμέν θεωρεί αισιόδοξο ότι στο ηλικιακό φάσμα 24-49 η αύξηση της ανεργίας ήταν μεγαλύτερη από εκείνη «μεταξύ των νεότερων και των γηραιότερων». Ο λόγος είναι ότι το θεωρεί θετική συνέπεια των πολιτικών απασχόλησης της κυβέρνησης. Πάντως η συνολική αύξηση της ανεργίας στη χώρα σε ετήσια βάση ήταν 9,4% που την καθιστά το λιγότερο ραγδαία.
Η ερμηνεία
Έκθεση οικονομολόγων για την ανεργία στη Γαλλία προτείνει πολιτικές για δημιουργία «μεγαλύτερης ευελιξίας» στην αγορά εργασίας. Αυτή είναι και η λογική που ακολουθείται στις περισσότερες χώρες της Ευρώπης με την Ελλάδα να αποτελεί χαρακτηριστικό παράδειγμα. Μπορεί σε βραχυπρόθεσμο επίπεδο να παρουσιάζεται μείωση των ανθρώπων που δεν εργάζονται καθόλου και προφανώς αυτό μπορεί να αποτελεί διευκόλυνση στη διαβίωσή τους. Το πρόβλημα είναι όμως ότι αφενός δεν είναι βέβαιο ότι η συνολική προσφορά εργασίας αυξάνεται, αφού πολλές θέσεις εργασίας είναι ολιγόωρες, ασταθείς και ευέλικτες. Πέφτουν συνολικά οι μισθοί μέσα από τις ευέλικτες μορφές εργασίας αλλά και η διαπραγματευτική ικανότητα των εργαζομένων. Ότι και να σκαρφίζονται οι ορθόδοξοι οικονομολόγοι και λογιστές, η ανεργία δεν θα πέσει ούτε στη Γαλλία, ούτε στην Ελλάδα αν δεν υπάρξει μεγαλύτερη εισροή κεφαλαίου, με μία λέξη επενδύσεις. Και ακόμη και οι επενδύσεις θα έπρεπε να αξιολογούνται με βάση τις θέσεις εργασίας που θα προσφέρουν στο άμεσο, μεσοπρόθεσμο και μακροπρόθεσμο μέλλον. Από μόνες τους δεν είναι πανάκια και πρέπει να σταματήσουν να λατρεύονται ως είδωλα από τους σύγχρονους οικονομολόγους. Δεν χτυπάς την ανεργία αν δεν χτυπήσεις τη ρίζα της, που είναι η οικονομική ύφεση που μαστίζει όλο και περισσότερο τις Ευρωπαϊκές οικονομίες.
Αντλήθηκαν πληροφορίες από in.gr
