Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Follow@Nakos_Ioannis
Ο Απόηχος στην Ιταλία
Λίγες ημέρες μετά και την διεξαγωγή του δημοψηφίσματος η Ιταλία έχει εισέλθει σε μια νέα εποχή για εκείνη, η οποία όμως δεν είναι και τόσο καινούργια όσο κάποιοι θέλουν να ‘’λανσάρουν’’. Παραδοσιακά τα τελευταία χρόνια η Ιταλία ταλαιπωρείται από την μάστιγα της οικονομικής κρίσης και της ανέχειας σε αρκετά μεγάλο βαθμό και πλησιάζοντας τα ποσοστά της Ελλάδας. Η ανεργία και η έξαρση του λαϊκισμού θεωρείται από πολλούς αναλυτές ότι επηρέασαν αρνητικά τον ιταλικό λαό, προκειμένου να ψηφίσει ‘’Όχι’’ στο δημοψήφισμα της Κυριακής.
Ο κύριος αντισυστημικός πρωτεργάτης όλων των παραπάνω, κατά την προσωπική μου άποψη είναι η Λέγκα του Βορρά και ο Πέπε Γκρίλο, ο οποίος δείχνει να ευνοείται και να εκμεταλλεύεται την γενικότερη κατάσταση που επικρατεί στην χώρα, προκειμένου να προωθήσει την αντιευρωπαϊκή ατζέντα του κόμματος του. Ο ίδιος ο Ματτέο Ρέντσι με την υποβληθείσα παραίτηση του δείχνει να πετάει ‘’λευκή πετσέτα’’ σε ενδεχόμενο εκλογικής αναμέτρησης, ενώ ερωτηματικό αποτελεί και το γεγονός πως η παραίτηση του από την πρωθυπουργία της χώρας, δεν έχει συνδυαστεί και με παραίτηση του από την ηγεμονία του σοσιαλιστικού κόμματος που ανήκει.
Το ‘’Όχι’’ δεν είναι ΌΧΙ στην Ευρώπη
Η μαζική απάντηση των Ιταλών πολιτών στο δημοψήφισμα της Κυριακής, σύμφωνα με πολλούς αναλυτές δεν θα πρέπει να ταυτιστεί και με μια απόρριψη της Ευρώπης και του ευρωπαϊκού ιδεώδες. Παρ’ όλα αυτά όμως δεν μπορεί να αγνοηθεί και το γενικότερο πλαίσιο στο οποίο επέλεξαν οι Ιταλοί να τοποθετήσουν την χώρα τους και αυτό δεν είναι άλλο από τις χώρες με καμπανάκι ευρωπαϊκού κινδύνου. Ανάμεσα στις χώρες που για μερικούς έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην Ευρώπη είναι φυσικά και η Μεγάλη Βρετανία με το περίφημο Βrexit, καθώς και η Αυστρία με τα δυσανάλογα εκλογικά ποσοστά της ακροδεξιάς μέσα στο εσωτερικό της.
Παράλληλα, και μέσα από συνομιλίες μου τόσο με άτομα που διαμένουν στην Ιταλία όσο και με γηγενείς Ιταλούς δεν μπόρεσα να διακρίνω κάποιο μίσος κατά της Ευρώπης. Αυτό το οποίο εξέλαβα ήταν μια μαζεμένη “απογοήτευση”, καθώς και ένα κράμα οικονομικής ανέχειας αλλά και έλλειψης ελπίδας για το μέλλον της χώρας τους, το οποίο και τους οδήγησε στο να προσέλθουν στις κάλπες με “τιμωρητικό” σκεπτικό.
Τι λένε οι τεχνοκράτες;
Βέβαια και όπως ήταν λίγο πολύ αναμενόμενο η Ιταλία με την επιλογή της αυτή, όπως ανέφερα και προηγουμένως εισέρχεται σε νέα μονοπάτια για αυτήν αλλά και για την Ευρώπη, καθώς ελλοχεύει ο κίνδυνος για μια τραπεζική κατάρρευση. Είχα ασχοληθεί για το συγκεκριμένο ζήτημα αρκετές ημέρες πριν την διενέργεια του δημοψηφίσματος και το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ιταλία δεν είναι Ελλάδα και δεν θα γίνει ποτέ. Η χώρα αποτελεί έναν από τους μεγαλύτερους ‘’δρώντες’’ στην Ευρώπη, πράγμα που την καθιστά λίγες θέσεις πίσω από την Γερμανία αλλά και την Γαλλία και σε καμία περίπτωση ‘’πακέτα διάσωσης’’ δεν θα μπορέσουν να αντιστρέψουν ένα ντόμινο κατάρρευσης εάν και όποτε αυτή ξεκινήσει.
Επιπλέον, τα πράγματα μέρα με την μέρα δείχνουν να γίνονται ακόμη πιο περίπλοκα, καθώς η ΕΚΤ, η οποία συνεδριάζει αύριο για να αποφασίσει για το μέλλον του προγράμματος αγορών ομολόγων, δεν δείχνει να είναι και τόσο αισιόδοξη για την περίπτωση της Ιταλίας. Επίσημα τίποτα δεν έχει ειπωθεί που να προκαλεί ανησυχία, όμως αισθάνομαι ότι για ακόμη μία φορά οι ευρωπαίοι τραπεζίτες δείχνουν να βρίσκονται σε αναβρασμό και όχι άδικα εδώ που τα λέμε.
Και στο βάθος… Γαλλία…
Μέσα στο ήδη τεταμένο κλίμα που επισκιάζει την Ευρώπη, προστέθηκε και η ανακοίνωση εκ μέρους του Φρανσουά Ολάντ ότι δεν θα διεκδικήσει μια δεύτερη θητεία στην προεδρία της Γαλλίας. Ήδη στο άκουσμα της είδησης η ακροδεξιά της Γαλλίας έσπευσε να πανηγυρίσει και να διατρανώσει για ακόμη μία φορά την αντιευρωπαϊκή της θέση, πορώνοντας εκ νέου το πολιτικό θερμόμετρο στην χώρα.
Συγκεκριμένα, αναφέρθηκε σε γνωστό μέσο κοινωνικής δικτύωσης με το εξής status: ‘’Oι Ιταλοί απέρριψαν τον Ρέντσι και την Ε.Ε.’’, πυροδοτώντας έντονες αντιδράσεις για ακόμη μια φορά. Επιπροσθέτως, και από το στρατόπεδο των συντηρητικών της Γαλλίας φαίνεται να υπάρχει ήδη μια απάντηση στις εκλογικές προκλήσεις των αντισυστημικών κομμάτων και ακούει στο όνομα Φιγιόν, το φαινόμενο που κατάφερε να περάσει με σχετική άνεση από τις προκριματικές και να πετάξει έξω μεγαθήρια της γαλλικής πολιτικής.
Σύμφωνα με πολλούς που βρίσκονται εντός εκτός και επί ταύτα του κύκλου του, τονίζουν πως πρόκειται για έναν ‘’ηγέτη’’ που ίσως αποτελεί και την τελευταία ελπίδα στο να προστεθεί ένα αξιόλογο άτομο δίπλα στην Καγκελάριο Μέρκελ με σκοπό την οικονομική, κοινωνική αλλά και πολιτισμική διάσωση της Ευρώπης. Όλα αυτά θα κριθούν τον μήνα Μάρτιο, καθώς τότε πέφτει χρονολογικά ο πρώτος γύρος των προεδρικών εκλογών στην Γαλλία.
Με τα μέχρι τώρα δεδομένα έχουμε μια μάχη σώμα με σώμα μεταξύ της Μαρί Λεπέν και του Φιγιόν με τον τελευταίο να εισάγει στην πολιτική ατζέντα του αρκετά ρηξικέλευθες ιδέες, όπως η διεξαγωγή 5 δημοφηψισμάτων με κύρια θέματα τον ισοσκελισμένο προϋπολογισμό, τη μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης, τη διάλυση του συνταξιοδοτικού συστήματος, τα ποσοστά των μεταναστών αλλά και τη μείωση του αριθμού των βουλευτών.
