Γράφει ο Σπύρος Ριζόπουλος
«Ψωνάρα»; Ναι. Αλαζονικός; Ναι. Γνώστης των δεδομένων και των ισορροπιών της παγκόσμιας οικονομίας; Σίγουρα, ναι. Ο Γιάννης Βαρουφάκης δεν μοιάζει καθόλου με άλλον έναν βαρετό υπουργό που φοράει γκρι κοστούμι με γραβάτα και μιλάει «σπαστά» αγγλικά. Κουβαλάει μια «τρέλα» που του δίνει άνεση κι αυτοπεποίθηση, τουλάχιστον όσο όλα δείχνουν πως εξελίσσονται σύμφωνα με τις προβλέψεις του στη «θεωρία των παιγνίων». Θα καταφέρει να κάνει τη μεγάλη ανατροπή; Δεν το ξέρουμε. Μπορούμε μόνο να το ευχόμαστε και να το ελπίζουμε. Ωστόσο, από μόνο του το γεγονός πως τις τελευταίες δέκα ημέρες δεν βλέπουμε άλλον έναν Έλληνα υπουργό Οικονομικών με σκυμμένο το κεφάλι, είναι κάτι που το είχαμε ανάγκη.
Συνεπώς θα μπορούσα να συμφωνήσω κι εγώ πως είναι αγένεια να προσβάλλεις το πρωτόκολλο του οικοδεσπότη ως φιλοξενούμενος, όπως συνέβη στο Λονδίνο. Αλλά τελικά δεν είναι αυτό το σημαντικό, έτσι κι αλλιώς η πολιτική μνήμη παγκοσμίως διαρκεί πλέον 24 ώρες. Η αντισυμβατικότητα του Βαρουφάκη γίνεται διαπραγματευτικό όπλο για τη χώρα και αυτή η «τρέλα» καταφέρνει να κάνει τη διαφορά, ανοίγοντας δρόμους που έμοιαζαν «κλειστοί». Στο τέλος της μέρας αυτό είναι που θα μας νοιάζει και όχι εάν έχει το αριστερό χέρι του μονίμως στην τσέπη του παντελονιού του. Άλλωστε, ο μέσος πολίτης έχει πικρή πείρα από τους Υπουργούς Οικονομικών που προηγήθηκαν, οι οποίοι αντί να έχουν το χέρι στη δική τους τσέπη όπως ο Βαρουφάκης, το έβαζαν και μάλιστα πολύ βαθιά, στις τσέπες της κοινωνίας.
Για να λέμε όπως πάντα τα πράγματα με το όνομά τους, αυτά που κάνει σήμερα ο Βαρουφάκης θα περιμέναμε να τα κάνει το 2010 ο Γιώργος Παπανδρέου. Δίστασε, φοβήθηκε, μπερδεύτηκε, υπονομεύτηκε, ο καθένας μπορεί να έχει τη δική του ερμηνεία. Το αποτέλεσμα μετράει. Το «τραίνο της ιστορίας» πέρασε, χάθηκε πολύτιμος χρόνος και σαν «από μηχανής θεός» εμφανίζεται ο Βαρουφάκης ως επιλογή Τσίπρα, σε ένα ρόλο που θα ήταν αδύνατον να φέρει σε πέρας οποιοδήποτε άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ο Δραγασάκης, ούτε ο Σταθάκης, ούτε ο Τσακαλώτος θα μπορούσαν να παίζουν κατ’ αυτό τον τρόπο, τον ρόλο της εμπροσθοφυλακής, ώστε ο πρωθυπουργός να ακολουθεί σε «καθαρό έδαφος» και να μην δοκιμάζει εκπλήξεις που θα μπορούσαν να οδηγήσουν είτε σε άτακτη υποχώρηση, είτε σε απεγνωσμένη σύγκρουση.
Αυτά είναι πάνω- κάτω τα δεδομένα μέχρι σήμερα. Τώρα όμως ο Βαρουφάκης φτάνει στο πιο κρίσιμο σημείο της αποστολής του. Ό,τι προηγήθηκε ήταν σχετικά εύκολα ή δύσκολα προβλέψιμο. Τώρα όμως πρέπει να «μιλήσει» στο Βερολίνο. Η αυριανή συνάντηση με τον Σόιμπλε δεν θα είναι ευχάριστη για καμία από τις δύο πλευρές. Αν και στην ουσία πρόκειται για μια «ανιχνευτική» συνάντηση, η εικόνα που θα βγει από αυτή και θα μεταδοθεί στον υπόλοιπο κόσμο, έχει κρίσιμη σημασία για το ποιο από τα δύο μέρη θα βρει συμμάχους στα επιχειρήματά του και ποιο θα υποχρεωθεί σε απομόνωση, άρα και υποχώρηση σε δεύτερο χρόνο.
Πιστεύω πως ο Βαρουφάκης θα «το’ χει» και αύριο αλλά είναι η ώρα που πρέπει να κρατήσουμε την ανάσα μας, λέγοντας μόνο από μέσα μας «Je suis Varoufakis». Το «τόξο» μέσα στην Ε.Ε έχει τεντώσει πολύ και το προς τα πού θα φύγει το βέλος θα κρίνει την τύχη του ίδιου, της κυβέρνησης, της Ελλάδας και της Ευρώπης. Je suis Varoufakis, λοιπόν. Διότι σε αυτόν που παίρνει στον ώμο του τέτοιες ευθύνες, το μόνο που μπορείς να πεις είναι: «Να είσαι ο εαυτός σου και είμαστε όλοι μαζί σου».
ΥΓ1: Για ακόμη μια φορά, η μικροψυχία ως επικοινωνιακή τακτική της ΝΔ είναι απολύτως λανθασμένη. Το αποτέλεσμα των εκλογών δεν σας δίδαξε κάτι;
ΥΓ2: Παρακολουθώ την απεγνωσμένη προσπάθεια από τα μέσα των ολιγαρχών (Καθημερινή και Ημερησία) να εμφανίσουν ως «κωλοτούμπα» τη χρήση ορισμένων τεχνοκρατικών όρων στο σχέδιο που προτείνει η ελληνική πλευρά. Ο Βαρουφάκης προεκλογικά είχε περιγράψει με απόλυτη ακρίβεια την πρόταση που διατυπώνει σήμερα, στη συνέντευξη που έδωσε στο RP και δεν έχει μετακινηθεί ούτε χιλιοστό από αυτά που λέει.
