H έκρυθμη κατάσταση στην Πρεμετή της Αλβανίας γυρίζει τους δείκτες του ρολογιού της ιστορίας πολλά χρόνια πίσω. Όπως είπε και ο Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας Αναστάσιος «ξαναζούμε τον εφιάλτη του 1967 όταν το κομμουνιστικό κόμμα νόμιζε ότι θα ξερίζωνε για πάντα την θρησκευτική πίστη». Μόνο που σήμερα δεν είναι το κομμουνιστικό καθεστώς αλλά η πρόσφατα εκλεγμένη κυβέρνηση του Σοσιαλιστή Εντι Ράμα, η οποία τηρεί σιγή ιχθύος για όλα όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες.
Όταν εκατοντάδες ορθόδοξοι κάτοικοι της πόλης συγκρούονται με δυνάμεις ιδιωτικής αστυνομίας παρακαλώ, προς εκτέλεση απόφασης του Ανώτατου Δικαστηρίου για την επιστροφή του κτιρίου εκκλησίας, σίγουρα το ελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών έχει κάθε λόγο να μην εφησυχάζει , ούτε να αρκείται στις συνήθεις διπλωματικές κινήσεις.
Την προηγούμενη φορά, όταν η κυβέρνηση του απελθόντος Μπερίσα έκανε λόγο για αλβανικά σύνορα στην Πρέβεζα, ο τότε Υπουργός Εξωτερικών Δημήτρης Αβραμόπουλος είχε κατέβει από το αεροπλάνο , ματαιώνοντας επίσκεψή του στην Αλβανία. Και οι Αλβανοί γέλαγαν μέχρι δακρύων. Φαντάζομαι με την ίδια ένταση γελάνε και σήμερα γιατί καλέσαμε τον πρέσβη και του είπαμε πως δεν είναι σωστά πράγματα αυτά και πως έτσι δεν θα μπουν στην Ευρώπη!
Τη στιγμή δηλαδή που όσοι είναι μέσα στην Ευρώπη σκέφτονται πως θα την κάνουν με ελαφρά πηδηματάκια έξω, εμείς έχουμε «κολλήσει» σαν χαλασμένο γραμμόφωνο στην περίφημη «στρατηγική» Σημίτη. Η οποία έκτοτε εφαρμόζεται απαρέγκλιτα από ένα Υπουργείο Εξωτερικών που έχει μετατραπεί σε «παιδική χαρά» καθώς επικρατεί ακόμη η φαντασίωση πως για όλα τα ανοιχτά εθνικά μέτωπα η μόνη απάντηση είναι να φοβερίζουμε πότε του Τούρκους, πότε τους Αλβανούς και πότε τους Σκοπιανούς πως «δεν θα μπουν στην Ευρώπη»!
Το πρόβλημα της εξωτερικής μας πολιτικής ονομάζεται ευρωπαϊκός μονισμός! Όπως η εθνική μας οικονομία έτσι και τα εθνικά μας συμφέροντα έχουν υποταχθεί σε μια απολύτως ευρωκεντρική λογική που οραματίζεται την Ελλάδα, μια εξαρτημένη πλην «υπερήφανη» εξευρωπαϊσμένη πολιτεία. Όλοι μπορούν να κάνουν ό,τι θέλουν, αλλά εμείς ούτε «κιχ» αν δεν πάρουμε την άδεια των Βρυξελλών. Αυτό συνέβαινε και χθες, αυτό συμβαίνει πολύ περισσότερο σήμερα, κάτω από τη δημοσιονομική «μπότα» του Βερολίνου.
Είναι προφανές ότι η συζήτηση για μια ελληνική εξωτερική πολιτική με επίκεντρο τους ορθόδοξους χριστιανικούς πληθυσμούς στα Βαλκάνια και την Αν. Μεσόγειο, από την Ίμβρο, την Τένεδο και τη Β. Ήπειρο μέχρι τις χριστιανικές μειονότητες που διώκονται σε Αίγυπτο, Συρία και Ιράκ είναι έξω από το «κάδρο» της συλλογιστικής της πολιτικής ηγεσίας της χώρας.
Ευρώπη σήμερα σημαίνει «ο σώζων εαυτόν σωθείτο». Το πλοίο βυθίζεται, οι σωσίβιες λέμβοι έχουν πέσει κι εμείς παριστάνουμε την ορχήστρα του Τιτανικού που παίζει αμέριμνη. Χρειαζόμαστε επειγόντως ένα νέο δόγμα εξωτερικής πολιτικής που θα διαφοροποιείται τόσο από τον ευρωκεντρισμό της σχολής Σημίτη, όσο και από τη φυγόπονη λογική του « η μη θέση είναι θέση» που εκφράστηκε από την πλευρά Καραμανλή. Η συζήτηση αυτή ασφαλώς δεν εξαντλείται στο πλαίσιο ενός άρθρου. Σίγουρα όμως οφείλει να έχει ως αφετηρία την ανάκτηση μιας Ελεύθερης Ελλάδας που θα ανήκει στους Ελεύθερους Έλληνες.
ΥΓ: Η διεθνής καταγγελία της Αλβανίας για παραβίαση της αρχής της θρησκευτικής ελευθερίας και βάναυση καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, γιατί είναι ακόμη και σήμερα έξω από τη φαρέτρα του Υπουργείου Εξωτερικών; Μας εμποδίζει μήπως η τρόικα;
