Γράφει ο Θωμάς Χ. Μαρκόπουλος *
«…έχεις ακόμη να κλάψεις πολύ
ώσπου να μάθεις τον κόσμο να γελάει.»
Γιάννης Ελ. Ρίτσος
Αφιερωμένα, ο τίτλος του κειμένου και η φράση του Ρίτσου, σε εκείνους που διαλέγουν τον δρόμο του διαδικτυακού bullying.
Καλά όχι ότι έκλαψα κιόλας… λέμε τώρα!
Ο τίτλος – φίλη/φίλε που με διαβάζεις – είναι επηρεασμένος από ένα σύνθημα που έχω διαβάσει έναν τοίχο, το άλλαξα βέβαια αρκετά και ζητώ συγγνώμη από τον εμπνευστή. Έτσι μ’ αρέσει περισσότερο εμένα… και με τα 2 στρατόπεδα, αμέ! Η επομένη μέρα πρέπει να μας βρει μαζί. Επιτέλους ας βάλουμε πρώτα όλα εκείνα που μας ενώνουν και όχι εκείνα που μας χωρίζουν. Γιατί λοιπόν πρέπει και θέλω να πάω (και να έρθεις και εσύ φίλη/φίλε μου) στο Συλλαλητήριο για την Μακεδονία στην Αθήνα:
α. Ξεκάθαρες κουβέντες από μένα. Γνωρίζω πως τα συλλαλητήρια δεν λύνουν τα προβλήματα. Γνωρίζω όμως πως πιέζουν έμμεσα για την λύση τους. Πιέζουν τις ηγεσίες. Δεν έχω στο μυαλό μου ότι θα τρέμουν οι γλουτοί κάποιων το μεσημέρι της Κυριακής και δεν με αφορά, μα θέλω να εκφράσω την σκέψη και την ψυχή μου.
β. Γιατί είμαι νέος και ενεργός πολίτης. Είμαι πολίτης του σήμερα και του αύριο. Δεν είμαι ο καναπεδάτος και δεν θα κρυφτώ πίσω από την οθόνη του αγαπημένου μου υπολογιστή. Δεν θεωρώ ως σκεπτόμενος 25χρονος πως η άσκηση των πολιτικών και ιδεολογικών μου καθηκόντων εξαντλείται στις κάλπες μια φορά κάθε Χ χρόνια. Θεωρώ απόλυτο καθήκον την παρέμβαση των απλών πολιτών στις κοινωνικές και εθνικές εξελίξεις. Δεν κουνώ ειρωνικά όμως και το δάχτυλο σε εκείνους που με σοβαρά επιχειρήματα μου λένε ότι δεν θα ρθουν. Σέβομαι τους φόβους τους. Θα βρεθούμε μαζί σε άλλα μετερίζια. Αρκετοί φίλοι μου απέχουν, κανείς δεν θα πάψει να είναι φίλος μου.
γ. Διότι γουστάρω τον απλό, λαϊκό, καθημερινό κόσμο. Δεν τον θεωρώ δευτεράντζες. Έχει φωνή που πρέπει να ακούγεται και σκέψεις που πρέπει να εκφράζει. Δεν έχω καμιά γαλαζοαίματη καταγωγή και από όσο γνωρίζω ελάχιστοι στην πατρίδα μας έχουν. Στην Θεσσαλονίκη πριν μερικές μέρες είδα πλάι-πλάι αμόρφωτο κόσμο με καθηγητές πανεπιστήμιου. Πλάι-πλάι 15χρονα παλικαράκια με 80χρονες γιαγιάδες. Πλάι-πλάι καλοντυμένες κυρίες με κουρελήδες του δρόμου. Όλοι εκεί, μαζί! Ενοχλεί τους φιλεleft και τους θολό-κουλτουριάρηδες όλο αυτό, ε δεν πειράζει, ξύδι. Ε, μα πια…
δ. Το όνομα και η ουσία του όρου Μακεδονία είναι δικό μας. Είναι Ελληνικό. Το 1912, το 1913, αλλά και το 1914-1919, χιλιάδες Έλληνες μάτωσαν σκληρά και άλλοι τόσοι άφησαν την ζωή τους στα χώματα του Κιλκίς μου, της Καστοριάς, της Καβάλας, της Θεσσαλονίκης μας. Γιατί ο αγαπημένος μου Ελευθέριος Κ. Βενιζέλος είχε πει ότι «Η Μακεδονία ανήκει σε αυτόν που θα την πάρει» και ναι, μας ανήκει, πώς να το κάνουμε. Μας ανήκει πολιτιστικά και ιστορικά! Σέβομαι και εκτιμώ τον κάθε καλόπιστο βόρειο γείτονα μας. Γνωρίζω τα βάσανα και τους καημούς του. Θέλω να δω τα Βαλκάνια ΝΑΤΟικά και Ευρωπαϊκά, θέλω να δω τα Βαλκάνια ισχυρά και δεμένα μεταξύ τους, αλλά δεν θέλω να χάσω αυτό που μου ανήκει.
ε. Καθότι, ω Παναγία μου, δεν θέλω να χαρίσω μια συγκέντρωση εκατοντάδων χιλιάδων δημοκρατών – πατριωτών συμπολιτών μου σε μια αρμάδα 300-400 ακροδεξιών – λαϊκιστικών τύπων. Θέλω μαζί με τους δεκάδες χιλιάδες πολίτες που εκφράζουμε το μέγα κίνημα του δημοκρατικού – ευρωπαϊκού τόξου να είμαι εκεί σαν μια μεγάλη όμορφη παρέα. Να βγάλουμε το συναίσθημα μας. Να περάσουμε καλά!
στ. Διαμαρτύρομαι – ως οφείλω σαν απλός Πολίτης – για τους περίεργους κυβερνητικούς χειρισμούς. Ο κ. ΠΘ και το επιτελείο του ένα κρίσιμο Εθνικό Θέμα το θυσιάζουν για Κομματικό Συμφέρον. Δεν επεδίωξαν την κοπιαστική μα ρεαλιστική Εθνική Συνεννόηση, αλλά την παραμονή τους στην εξουσία για μερικούς μήνες ακόμη. Δεν δέχομαι ακόμη ακόμη, την λύση στο συγκεκριμένο πρόβλημα να την δώσουν εκείνοι που επί 20 χρόνια αποκαλούν την FYROM ως Μακεδονία (…for God’s sake!).
Κλείνοντας, είμαστε οι πολλοί, εκείνοι είναι οι λίγοι και πρέπει να το δείξουμε. Να αντιληφθούν όλοι πως δεν μπορεί να παρθούν αποφάσεις σε Εθνικά Ζητήματα ενάντια στην θέληση της δυναμικής πλειοψηφίας των πολιτών. Η αλαζονεία ορισμένων εκ των κυβερνώντων έχει φτάσει στο μη περαιτέρω. Ο κόσμος θεωρώ ότι δεν είναι τελικά τόσο βλαξ όσο νομίζουν ορισμένοι ότι είναι. Και να σας πω και κάτι; Πριν μερικούς μήνες οι προοδευτικοί – δημοκρατικοί πολίτες της κεντροαριστεράς παράταξης δώσανε ένα χαστούκι σε όλους εκείνους που νόμιζαν ότι θα αλώσουν τον χώρο εκείνον εύκολα. Σέβομαι και εκτιμώ εκείνη την προσπάθεια. Ήταν ένα σημάδι θετικό. Τώρα πρέπει να δείξουμε όλοι μαζί, ενωμένοι ξανά και σε μεγαλύτερο επίπεδο ότι κουραστήκαμε, ότι ως εδώ φτάνει, αλλάξτε πορεία ή… φύγετε! «Στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα!» άλλωστε, όπως έλεγε και ο Παύλος Κ. Μπακογιάννης. Αυτά από μένα φίλη/φίλε, θέλω να σε δω την Κυριακή… ήρεμα και πολιτισμένα, όλοι μαζί.
* Ο Θωμάς Χ. Μαρκόπουλος είναι Επικοινωνιολόγος, blogger, ενεργό μέλος της ΟΝΝΕΔ Κιλκίς και στέλεχος του Κέντρου Αστικής Μεταρρύθμισης στην Θεσσαλονίκη. Ζει στο Κιλκίς και αυτό τον καιρό κάνει το Μεταπτυχιακό του πάνω στις Διεθνείς Σπουδές στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας.
