Ο Ολυμπιονίκης Στέφανος Ντούσκος ήρθε να μας υπενθυμίσει τι είναι πραγματικό πρότυπο και τι είναι αυτό που τελικά κυριαρχεί στην ψεύτικη ζωή μας
Άρθρο του Βασίλη Σ. Κανέλλη για το in.gr
Στέφανος Ντούσκος: Για λίγες έστω ώρες το άγνωστο αυτό όνομα «τρένταρε» στα social media. Χαμός από μηνύματα, από συγχαρητήρια, από φωτογραφίες του νέου ήρωα της κωπηλασίας, του νέου ήρωα του ελληνικού αθλητισμού.
Ένα 24χρονο παιδί από τα Γιάννενα, ένας φοιτητής της Ιατρικής, ένας όμορφος άνθρωπος που ξεχείλιζε υγεία, αισιοδοξία, αγάπη γι’ αυτό που έκανε, καλοσύνη για όλους.
Και πίσω του μια όμορφη οικογένεια, μια μάνα κι ένας πατέρας στηρίγματά του, ωραίοι άνθρωποι, χωρίς υπερβολές, χωρίς επιδείξεις.
Μια τυπική ελληνική οικογένεια που αγωνίζεται για να τα βγάλει πέρα, αλλά και που στηρίζει τις επιλογές των παιδιών του.
Ο Στέφανος Ντούσκος ήταν παντελώς άγνωστος σε όλους μας, τώρα είναι ο ήρωάς μας, το παιδί της διπλανής πόρτας που θα θέλαμε για δικό μας παιδί, για φίλο μας, για κολλητό μας, για… bro μας.
Όμως τι έκανε αυτός ο Στέφανος και ξαφνικά θυμήθηκαμε ότι υπάρχουν κι άλλα πρότυπα;
Και τι είναι αυτό που θα τον κρατήσει στη συνείδησή μας ως παράδειγμα προς μίμηση;
Που θα τον δείχνουμε στα παιδιά μας και θα λέμε: «Να, σαν κι αυτόν πρέπει να προσπαθήσεις. Σαν κι αυτόν πρέπει να αγωνιστείς γι’ αυτό που αγαπάς».
Σιγά ρε Στέφανε, δεν πήγες και στο Survivor να ξεγυμνώνεσαι, να δείχνεις μούσκουλα και να τσακώνεσαι με ανθυποσταρλετίτσες για την «μπιφτέκα».
Δεν πήγες σε κανένα τηλεσκουπίδι για να έρθουν μετά στο αεροδρόμια να σε υποδεχθούν εκατοντάδες για τα… κατορθώματά σου.
Δεν πήγες να τσακωθείς στην τηλεόραση για το πώς ψήνουν το κοτόπουλο ή για το αν… στονάρει η φωνή σου.
Δεν τσακώθηκες σε κανένα πρωϊνάδικο, ούτε έγινες σελέμπριτι για μια νύχτα με αποτέλεσμα να μην πληρώνεις είσοδο στα κλαμπ.
Σιγά το πρότυπο δηλαδή Στέφανε, όταν δίπλα σου υπάρχουν 24χρονα που έχουν λύσει το πρόβλημά τους επειδή έγιναν (ή νομίζουν ότι έγιναν)… διάσημοι όχι για τα κατορθώματά τους, αλλά γιατί έχουν κοιλιακούς ή πλαστικό στήθος και παραφουσκωμένα από το υαλουρονικό, χείλη.
Τα οποία και δείχνουν καθημερινά στο Instagram…
Εντάξει ρε Στέφανε, δεν μπήκες σε κανένα κόμμα και γυρίζεις από παράθυρο σε παράθυρο λέγοντας ανούσιες πολιτικές παρόλες με αυτή την ξύλινη γλώσσα που απωθεί τους πάντες.
Και ποιος είσαι ρε συ Στέφανε Ντούσκο που τόλμησες να κυνηγήσεις το όνειρό σου, μόνος σου, χωρίς χορηγούς, χωρίς βοήθεια από το κράτος;
Δεν ήσουν δα και κανένας προβεβλημένος ποδοσφαιριστής που κλωτσάει μια μπάλα και παίρνει εκατομμύρια.
Δεν είσαι καν ένας λαϊκοπόπ τραγουδιστής της τελευταίας υποστάθμης που παίρνει 50 χιλιάρικα τη βραδιά για να «σκούζει»… «εγώ δεν πάω Μέγαρο, θα μείνω με τον παίδαρο» ή το «νινί, το νινί, το νινί σέρνει καράβι».
Και δεν είσαι και κανένας… ινφλουένσερ που βγάζει 100 σέλφι το δευτερόλεπτο για να… ενημερώσει τους ακολούθους του για την «λαμπερή», «πλούσια», «κοσμοπολίτικη»… κενή ζωή του.
Ο Στέφανος Ντούσκος δεν είναι από αυτά τα παιδιά που βλέπουμε να πασάρονται ως πρότυπα ζωής. Και θα παραμείνει μόνος του, μετά από αυτή την ξαφνική δημοσιότητα που περνά.
Μόνος, όπως στην κωπηλασία, θα προσπαθήσει να ξαναγίνει Ολυμπιονίκης, να συνεχίσει τις σπουδές του, να έχει δίπλα του την όμορφη οικογένειά του.
Το πρόσωπο της μάνας του τα έλεγε όλα, άλλα λόγια δεν χρειάζονται…
Για τον Στέφανο δεν θα γκρεμιστούν τα τείχη. Αντε να τον θυμηθούν για λίγο οι πολιτικοί, απλά για τη φωτογραφία.
Αντε να βρεθεί και κανένας χορηγός για λίγο καιρό.
Δεν θα πάνε στο αεροδρόμιο να ουρλιάζουν οι φαν του. Και καλύτερα. Γιατί, αν δε λαθεύουμε με αυτό που βλέπουμε, ο Στέφανος πατάει γερά στα πόδια του.
Τέτοια παιδιά σαν τον Ολυμπιονίκη μας υπάρχουν παντού γύρω μας. Αθλητές, επαγγελματίες, άξιοι επιστήμονες, εκπληκτικοί μαθητές και καθηγητές που διαπρέπουν στο χώρο τους.
Δεν τους βλέπουμε γιατί τα… πρότυπα είναι επιφανειακά. Και μας κάνουν να τους δούμε, έστω και για λίγες στιγμές.
Μόνο γι’ αυτό ευχαριστούμε τον Στέφανο, τον Τσιτσιπά, την Σάκκαρη, τον Πετρούνια, την Στεφανίδη, τις ομάδες του πόλο, τους άλλους αθλητές που αγωνίζονται στο Τόκιο, όλους τους Ελληνες, κυρίως μικρά παιδιά που βρίσκονται κάπου και κάνουν σπουδαία πράγματα.
Που αγωνίζονται να γίνουν καλύτεροι, να ξεφύγουν από τη νεοελληνική μιζέρια και μετριότητα.
Για την υπενθύμιση αυτή ο Στέφανος Ντούσκος αξίζει μια θέση στην καρδιά μας.
